Zastosowanie konstrukcji strunobetonowej

Oszczędności kosztów transportu z powodu zmniejszenia masy materiałowej to nie wszystko (uprawnienia budowlane 2021). Ważną kwestią jest także zmniejszenie ilości samych środków transportowych. Warto wiedzieć o tym, że w 1962 roku ogólny ciężar transportowanych materiałów budowlanych był równy 2,1 miliona ton. Zakładając, że średnia odległość to 30 km, to przewóz materiałów budowlanych wyniósł 63 min tonokilometrów w ciągu roku.

Zagadnienie transportu było bardzo ważnym zagadnieniem. Zwłaszcza jak się zakładało duży wzrost ilościowy budynków wiejskich do 1980 roku. Należy również pamiętać o tym, że im większa będzie ilość środków transportowych, które przeznaczone będą dla budownictwa wiejskiego, tym większe będą nakłady potrzebna na zaplecze remontowe środków transportowych.

W transporcie elementów i materiałów budowlanych ważną kwestią jest ciężar jednostkowy transportowanych elementów. Jest on istotny przy określaniu sposobu:

– załadunku,

– przeładunku,

– wyładunku.

Ważne w budownictwie wiejskim jest to, żeby ciężary elementów pozwalały na ręczny załadunek na środki transportowe lub ich wyładunek. Unikano wykorzystania sprzętu dodatkowego, jak np. dźwigów czy innego sprzętu pomocniczego (testy uprawnienia budowlane). Z reguły występują problemy związane z osiągalnością takich maszyn. Dotyczy to przede wszystkim budownictwa drobnotowarowego.

Odpowiednia organizacja produkcji

Odpowiednia organizacja produkcji jest niezbędna, żeby móc zrealizować duże zadania. Organizacja oraz lokalizacja wytwórni powinna być poddana wnikliwej analizie. Opracowano dwa rozwiązania.

Pierwsze rozwiązanie polegałoby na zbudowaniu szeregu nowych wytwórni, przy czym realizacja tego zadania przebiegałaby etapami w sposób następujący (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Pierwszym rozwiązaniem miało być zbudowanie nowych wytwórni. Ich budowa miała być etapowa i miała wyglądać następująco. Zgodnie z pierwszym okresem planu perspektywicznego (lata 1966-1970) ogólna masa prefabrykatów ze strunobetonu wynosiła 1044 tys. m3. Uśrednione roczne zapotrzebowanie było na poziomie 208,8 tys. m3. Zakładając, że w ciągu roku uda się w jednej firmie wyprodukować ok. 20 tys. m3 wyrobów, to konieczne byłoby wybudowanie ok. 10 zakładów. Należałoby je rozmieścić w odpowiedni sposób na terenie całej Polski. Liczba ta mogła ulec zmianie w drugim okresie planu perspektywicznego, tj. lata 1971-1975. Wówczas ilość takich fabryk miałaby być równa 15, czyli po 1 w każdym województwie. W latach 1976-1980 miało nastąpić dwukrotnie większe zapotrzebowanie na elementy niż wcześniej. Udałoby się tego dokonać, gdyby:

– zastosować udoskonalone technologie produkcji,

– wprowadzając podwójne zmiany robocze bez konieczności dalszych inwestycji w tym zakresie.

Z kolei w drugim rozwiązaniu proponowana jest przede wszystkim modernizacja, a także przebudowa (ewentualnie rozbudowa) tych zakładów prefabrykacyjnych, które już istniały. Prawdopodobne wydawało się, że w tej sytuacji powinno się zbudować od 4 do 5 dużych zakładów produkcyjnych. Miały one produkować w ciągu roku po 50-60 tys. m3 prefabrykatów, które miały powstać ze strunobetonu.

Automatyzacja

Wytwórnie, w których produkowane są prefabrykaty ze strunobetonu, powinny być przede wszystkim zautomatyzowane. Pozwoli to na zmniejszenie wielkości fabryk, a także wyraźnie będzie widoczna obniżka kosztów prefabrykatów. Dobrym pomysłem jest również uruchomienie w takich zakładach dwóch lub trzech zmian roboczych. Jest to realne rozwiązanie i pozwala na obniżenie kosztów inwestycyjnych (program na uprawnienia budowlane w wersji android).

Oprócz wytwórni elementów konstrukcyjnych, powinno się wybudować także wytwórnie elementów:

– wypełniających,

– wykończeniowych,

– instalacyjnych.

Należy zadbać o dobrą lokalizację i o to, żeby produkcja opierała się na wykorzystywaniu surowców miejscowych.