Wytrzymałość na ściskanie jaką posiada strużkobeton uzależniona jest od jego ciężaru objętościowego. W miarę upływu procesu twardnienia spoiwa wytrzymałość strużkobetonu wzrasta. Wzrost ten może zostać przedłużony i trwać ponad okres 28 dni. W krajach zachodnich produkuje się strużkobeton o nazwie Durisol. Jego wytrzymałość oznacza się na kostkach o wymiarach 10x10x10 centymetrów, a jej wartość waha się w granicach 12-23 kg/cm². Durisol, który jest produkowany do specjalnych celów może osiągnąć wytrzymałość wynoszącą 35 kg/cm². Arbolit, który był produkowany w Związku Radzieckim charakteryzował się wytrzymałością wynoszącą od 30 do 35 kg/cm². Turanol pochodzący z Czech ma wytrzymałość na ściskanie wynoszącą średnio 7 kg/cm².[segregator uprawnienia budowlane]

Wytrzymałość na zginanie

Wytrzymałość na zginanie jaką charakteryzuje się strużkobeton uzależniona jest również od jego ciężaru objętościowego. W przypadku produkcji krajowej wytrzymałość na zginanie po upłynięciu 14 dni twardnienia wynosi od 3 do 7 kg/cm², a po upływie 28 dni od 9 do 12 kg/cm². Durisol normalny pochodzący ze Szwajcarii osiąga 9-12 kg/cm² wytrzymałości na zginanie. Specjalne wyroby mogą posiadać nawet do 20 kg/cm² wytrzymałości na zginanie. Na podstawie tych danych możemy zauważyć sporą rozbieżność pomiędzy wartościami wytrzymałości strużkobetonu.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Izolacyjność strużkobetonu

Strużkobeton, tak jak inne betony z wypełniaczem organicznym charakteryzuje się dobrą izolacyjnością cieplną. Wartość współczynnika przewodności cieplnej uzależniona jest od ciężaru objętościowego strużkobetonu oraz od jego wilgotności. Durisol charakteryzuje się najkorzystniejszą wartością tego współczynnika. W przypadku płyt izolacyjnych jego wartość wynosi 0,05, a dla płyt z pustaków 0,12. Zawilgocenie betonu ma negatywny wpływ na izolacyjność cieplną strużkobetonu. W przypadku wilgotności normalnej, czyli wynoszącej do 10% to nie wpływa ona za bardzo na przewodność cieplną.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Produkcja strużkobetonu

Produkcja strużkobetonu dzieli się na cztery główne fazy. Są nimi przygotowanie surowców produkcyjnych, przygotowanie mieszaniny, formowanie elementów oraz dojrzewanie wyrobów. Pierwszy z etapów odnosi się do niektórych składników produkcyjnych w procesie tworzenia strużkobetonu, które wymagają uprzedniego przygotowania. Przykładem może być strużka stolarniana.[akty uprawnienia budowlane] Musi ona zostać najpierw przesiana w celu usunięcia zanieczyszczeń, do których zalicza się mączkę drzewną, drobne trociny, długie wióry, obrzynki drewna czy grube trzaski. Do tej czynności można zastosować sita obrotowe. Sito takie ma postać leżącego walca o jednostronnym nachyleniu. W jego skład wchodzą trzy sita ułożone koncentrycznie dookoła wspólnej osi. Pierwszym jest sito wewnętrzne, do którego zasypuje się strużkę. Sito to ma oczka o średnicy 20 milimetrów. Kolejnym jest sito środkowe, którego oczka mają średnicę 10 milimetrów. Ostatni jest sito zewnętrzne o średnicy 3 milimetrów.[uprawnienia budowlane]

Środki mineralizujące

Do środków mineralizujących możemy zaliczyć chlorek wapnia oraz siarczan glinu. Mają one postać soli krystalicznych. Nie można stosować ich do produkcji w ich naturalnej postaci. Przygotowanie tych środków polega na ich mechanicznym rozkruszeniu, a następne na rozpuszczeniu w wodzie. Dzięki temu otrzymuje się wodny roztwór. Wapno musi zostać odpowiednie wcześniej przygotowane jedynie, gdy jako mineralizator stosowany jest siarczan glinu. Musi mieć ono wtedy postać mleka wapiennego o 25% zawartości suchej masy. Pojemniki, które zawierają zawiesinę mleka wapiennego powinny być wyposażone w stale czynne mieszadła. Zapobiegają one tworzeniu się osadu w zawiesinie.[uprawnienia budowlane testy]