Systemy konstrukcyjne stosowane w wielkopłytowych budynkach

W zależności od konstrukcyjnego systemu, jaki przyjmuje się do wznoszenia budynków wielkopłytowych wyróżniało się różne rodzaje złączy. Łączenie nawzajem prefabrykowanych stropowych płyt odbywało się różnie, jednakże podstawowym sposobem wykonywania łączeń w stropowej tarczy był żelbetowy wieniec.  Podstawowy sposób łączenia stropowych płyt w systemie OWT  to spawanie. W nośnych ścianach budynku projektowano ukryte wieńce, które miały postać stalowych ściągów, i które umieszczało się poziomo w krawędziach górnych ścian. Łączyło się je ze stalowymi markami w narożnikach prefabrykatów. Przy markach zabetonowanych płyt w narożach albo wystających prętów blachy łączące stropy i ściany spawano. Łączenie stropowych płyt w tarczę tworzono poprzez spawanie z użyciem łączących blach i prętów, a pionowe złącza konstrukcyjnych ścian z betonu jako dyblowe monolityczne. (segregator egzamin ustny uprawnienia) 

System Wk-70 i W-70

Zarówno w systemie Wk-70, jak i w W-70 poziome złącza projektowano jako wieńce żelbetowe. Stalowe pętle wychodziły z obrzeży czołowych stropowych płyt. Pomiędzy sąsiadującymi płytami pętle łączyło się stosując do tego celu klamry. Wzdłuż przestrzeni, jaka utworzyła się pomiędzy czołami płyt układało się pręty zbrojenia stalowego. Po tym, jak wypełniono je betonem powstawał wieniec, który łączył się w stropową tarczę płyty, a jednocześnie pozwalał montować płyty ścienne pionowe. Do zbrojenia wykorzystywano też czasami pręty przypominające literę V. Stanowiły one strzemiona wieńca. Pionowe złącza z kolei projektowało się jako dyblowe betonowe.  (program egzaminu na uprawnienia)  

System Szczecin

System Szczecin cechował się tym, że poziome rodzaje złącz tworzyło się poprzez łączenie stropowych płyt. Na krawędziach, gdzie podpierały się stropy prace odbywały się poprzez zabetonowanie gniazda, które było w odpowiedni sposób wyprofilowane. Wykorzystywano klamrowe łączniki i mocowano je do wystających pętli ze stropów, które stanowiły fragmenty zbrojeniowe płyty. Na niepodpartych krawędziach płyty łączyły się poprzez dyble wykonane z zaprawy bądź betonu. Pionowe rodzaje złącz były przestrzeniami na styku ściennych płyt, które wypełniało się betonem. Na krawędziach ściany posiadały wycięcia na górze, dole oraz na środku. Umieszczano w nich wystające pętle ze ścian. (uprawnienia budowlane kontakt) 

Zewnętrzne warstwowe ściany

Płyty ścienne warstwowe składają się z trzech warstw, które wzajemnie łączą się ze sobą. Jest to warstwa zewnętrzna stworzona ze zbrojonego betonu, warstwa ocieplająca wykonana ze styropianu albo z mineralnej wełny oraz warstwa nośna ze zbrojonego betonu.   (uprawnienia budowlane program) Zarówno styropian, jak i mineralna wełna są materiałami posiadającymi pory. Wymagają one w związku z tym osłonięcia od uszkodzeń mechanicznych oraz od zawilgoceń. Przy elementach prefabrykowanych ocieplenie osłanianie jest poprzez zewnętrzną betonową płytę. Warstwa wewnętrzna, która jest betonowa i zbrojona stanowi podstawowy nośny element ściany. Mocowana jest w nośnej konstrukcji w budynku za pomocą stalowych albo żelbetowych złącz. Warstwy, które pełnią funkcję nośnej ściany budynku posiadają grubość w przedziale 140 do 150 mm. Patrząc na trwałość w tej warstwie, warunki ocenia się jako dobre. (uprawnienia budowlane 2022)