W systemie Ransome’a stosowane były drewniane formy, które miały 3,66 metra wysokości. Każda z nich wykonana była z 6 pierścieni. Każdy z nich połączony był z sąsiednią formą poprzez zamek śrubowy. Na styku form zakładane są blachy mające szerokość wynoszącą 300 milimetrów o grubości 6 milimetrów, który służy do uszczelnia. Forma posiada wewnątrz drewniane skrzynki. Skrzynki te są przesuwane ku górze. Dzięki temu otrzymuje się dwa użebrowane pierścienie, które się ze sobą nie stykają. Przestrzeń pomiędzy pierścieniami nie jest wypełniana i jej zadaniem jest funkcja izolacyjna. Całe urządzenie jest podnoszone o pół wysokości formy na czterech śrubach, które są przymocowane do wznoszonej jednocześnie z trzonem wewnętrznej drewnianej wieży.[uprawnienia budowlane]

Ulepszanie wykonywania kominów

Wszystkie wspomniane wcześniej systemy wykonywania kominów służyły do wykonywania konstrukcji cylindrycznych lub do konstrukcji, które miały bardzo małe zmiany w średnicy. W późniejszym czasie system Webera został przystosowany do wykonywania kominów zbieżnych. Podczas ulepszania metod wykonywania kominów w USA został opracowany system przez J. Brent-Cole’a. Opierał się on na formach robionych z płatów blaszanych, która liczba mogła być zmieniana, podobnie jak ma to miejsce w obecnie stosowanych urządzeniach. Dzięki temu możliwe było nadanie kominowi kształtu stożkowego.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

System F. Móhla

W Dani przed pierwszą wojną światową zostało wybudowane wiele kominów za pomocą systemu F. Móhla. W systemie tym wprowadzono formy o stałej krzywiźnie lub złożonych na zmianę z elementów prostych oraz zakrzywionych. Na początku procesu betonowania kształt przekroju dolnej części komina był podobny do obrysu liścia czterolistnej koniczny. Wraz ze wznoszeniem komina dochodziło do zmniejszenia jego obwodu poprzez usuwanie odcinków poszczególnych części formy. Przy głowicy przekrój komina był kołowy. Liczba części jaką posiada forma uzależniona jest od średnicy komina i wynosi od 4 do 8 sztuk.[uprawnienia budowlane testy]

System wykorzystywany w Polsce

Przedsiębiorstwo Sojuztiepłostroj zajęło się opracowaniem jednolitego, powtarzalnego projektu urządzenia wykonawczego do budowy kominów. Projekty te stanowiły podstawę do wykonania pierwszego polskiego opracowania komina żelbetowego. Powstało ono w Krakowskim Biurze Projektów Budownictwa Przemysłowego. Zostało one zastosowane po raz pierwszy do wybudowania komina żelbetowego, który miał wysokość 120 metrów i znajdował się w elektrowni w Jaworznie. Miało to miejsce w 1952 roku. Urządzenia tego typu były wielokrotnie stosowane jak powtarzalne. Były one jednak stale ulepszane.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Urządzenia do budowy kominów zbieżnych

Urządzenia do budowania kominów żelbetowych zbieżnych złożone było z wieży wewnętrznej, pomostów roboczych oraz stalowych form. Górna część tego urządzenia, czyli pomost oraz zawieszenie na wieży podczas stosowania sztywnego szkieletu nazywane jest głowicą. Wewnętrzna wieża komina jest wznoszona z odcinków jednocześnie z budową trzona komina. Następnie zostaje ona w nim zakotwiona. Na wieży opierają się lub są zawieszone wszystkie pomosty. Przez nią dochodzi również do transportu materiałów i komunikacji na pomost roboczy. Obecnie wieże są wykonywane wyłącznie ze stali, a konkretnie z rur lub kształtowników.[akty uprawnienia budowlane]

Zalety konstrukcji rurowych

Konstrukcje rurowe posiadają dużo zalet. Jedną z największych zalet tych konstrukcji jest szybkość oraz łatwość procesu ich montażu oraz demontażu. Oprócz tego są one lekkie i posiadają minimalną liczbę niezbędnych elementów. Charakteryzują się one również wielokrotną powtarzalnością, co związane jest z ich małym zużyciem. Konstrukcje rurowe mogą być również łatwo konserwowane. Posiadają one symetrię przekroju oraz równomierną pracę statyczną. Dzięki tym zaletom konstrukcje rurowe lepiej jest stosować od innych rozwiązań.[segregator uprawnienia budowlane]