Rozwiązania, gdzie wykorzystuje się lekkie elementy strunobetonowe charakteryzują się symetrycznym sprężaniem przekrojów poprzecznych. Główną zaletą tego zbrojenia jest minimalizacja błędów, które mogą wystąpić podczas montażu zginanych elementów w budownictwie wiejskim. Jako wadę możemy wskazać duże zużycie stali. Dalsze rozwiązania konstrukcji z lekkich elementów strunobetonowych powinny wykorzystywać elementy zginane z niesymetrycznym sprężaniem przekrojów poprzecznych.[egzamin na uprawnienia budowlane] W miarę dalszych mechanizacji stosować prefabrykaty strunobetonowe średniociężkie. Projektowane elementy strunobetonowe są wykonywane z betonu wysokowartościowego marki 500 oraz ze stalowych cięgien sprężających. Te drugie wykonywane są ze splotów o wymiarach 2×2,5 milimetry. Ich wytrzymałość na rozciąganie wynosi 205 kg/mm. Do strzemion stosowana jest stal zwykła.

Budowanie konstrukcji z prefabrykatów

Pierwszą czynnością podczas wykonywanie konstrukcji z prefabrykatów jest zrobienie fundamentów punktowych kielichowych i zamocowanie w nich słupów. Następnie montowane są do nich prefabrykaty. Może być to zrobione za pomocą żurawi kołowych lub jedynie przy użyciu siły rąk. W budownictwie przemysłowym stosowane są różnego rodzaju konstrukcje sprężone średniociężkie i ciężkie. W przypadku budownictwa wiejskiego natomiast stosuje się jedynie dźwigary strunobetonowe, których długość wynosi 9 i 12 metrów.[segregator uprawnienia budowlane]

Obora słupowa z poddaszem użytkowym

Przykładem konstrukcji, w której wykorzystane są wyżej wspomniane dźwigary jest obora słupowa posiadająca poddasze użytkowe. Rozpiętość tego poddasza wynosi 3×4,5 metry. Rozstaw słupów w niej stosowanych w kierunku podłużnym wynosi 6 metrów. Projekt uwzględnia zastosowanie sprężonych dźwigarów stropowych i stropodachowych, które mają kształt litery X. Inne z elementów składowych obory wykonywane są z żelbetu.[uprawnienia budowlane testy]

Konstrukcje z betonu sprężonego

Podczas projektowania konstrukcji z betonu sprężonego należy opierać się o normę PN-66/B-03320 i projekt normy pt. „Konstrukcje strunobetonowe z drobnowymiarowych elementów dla budownictwa wiejskiego”. W pierwszej ze wspomnianych norm nie są zawarte wszystkie informacje, które są niezbędne do projektowania elementów drobnowymiarowych. Elementami takimi są prefabrykaty strunobetonowe, których przekrój wynosi od 20 do 200 centymetrów. Sprężanie w takiej konstrukcji ma miejsce przez stosowanie cięgien o wysokiej wytrzymałości.[uprawnienia budowlane] Marka betonu stosowana w opisywanych elementach wynosi 400 lub 500. Średnica ziarn kruszywa nie powinna być większa od 0,8 milimetrów. Między strunami w świetle zachowuje się odstępy wynoszące do 20 milimetrów. Druty splotowe w swoich własnościach mechanicznych powinny spełniać wymagania zawarte w normie PN-66/B-03320. Maksymalna wartość ugięcia zginanych elementów nie powinna być większa od rozpiętości.

Określenie wymiarów oparcia

Bardzo ważne jest, aby odpowiednio określić długość oparcia końców belek oraz płyt strunobetonowych. Również ważna jest kwestia ich długości zakotwienia, aby przyczepność betonu była prawidłowa i zgodna z wytycznymi ITB lub normą PN-66/B-03320.[akty uprawnienia budowlane] Głębokość oparcia końców belek oraz płyt przyjmuje się tak, aby były zgodne z warunkiem nieprzekroczenia dopuszczalnych naprężeń dociskowych. Dla różnych rozwiązań mają one określone minimalne wartości. W przypadku płyt ta wartość nie powinna być mniejsza niż 5 centymetrów. W przypadku żeber, płatwi i krokwi wzrasta ona do 10 centymetrów. Jeżeli w konstrukcji analizujemy podciągi i belki główne to wartość minimalna wynosi tu 20 centymetrów. Belki utwierdzone swoimi końcami nad podporami powinny mieć taką głębokość oparcia, która jest w stanie zapewnić dostateczne zakotwienie strun strefy rozciąganej lub ewentualnie zbrojenia wykonanego ze zwykłej stali.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]