Przerwy między płytami na międzytorzu

Deską wypełnia się przerwy między płytami na międzytorzu. Deska ta ma grubość 3,8 cm i szerokość 10,5 cm (informacje na temat egzamin na uprawnienia budowlane). Przerwy między płytami a szyną, a także otwory w płytach o średnicy 4 cm, które są niezbędne do zakładania uchwytów do podnoszenia płyt powinny być dobrze uszczelnione i zalane asfaltem.

Płyty należy wykonać z betonu marki 500. Wykorzystuje się do tego także stal zbrojeniową 34GS o Qr na poziomie 4200 kg/cm2. Z kolei bloki fundamentowe wykonuje się z betonu marki 170. Objętość płyty wewnętrznej międzyszynowej jest na poziomie 1,78 m3, a płyty zewnętrznej – 0,43 m3. Płyty można układać dzięki wykorzystaniu odpowiednio przystosowanych wózków torowych bądź przy wykorzystaniu dźwigów samochodowych. Ciężar stali w płycie środkowej wynosi 113,66 kg, w wewnętrznej – 111,52 kg.

Obliczenia płyt w kierunku podłużnym dokonuje się jak dla belki wspartej na 2 podporach (skrajnych podkładach), która jest obciążona poza ciężarem własnym taborem samochodowym jak dla I klasy obciążeń ruchomych zgodnie z normatywem technicznym projektowania mostów na drogach samochodowych. W kierunku poprzecznym płyta jest liczona jako podparta na krawędziach wzdłuż szyn kolejowych.

Płyty wielkowymiarowe są odpowiednie w przypadku najcięższego ruchu o maksymalnym natężeniu. Udało się to wywnioskować na skutek dotychczasowych doświadczeń zagranicznych.

Płyty małowymiarowe stosuje się najczęściej na kolejach zagranicznych na przejazdach dróg o mniejszym natężeniu (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia budowlane). Spowodowane to jest tym, że łatwiej i szybciej się je montuje. Układanie ich jest możliwe zwłaszcza tam, gdzie kąt skrzyżowania drogi z torami jest równy lub zbliżony do 90°. Przejście od krótkich płyt zewnętrznych do nawierzchni drogowej odbywa się za pośrednictwem krawężnika ulicznego jako elementu połączeniowego obu tych nawierzchni.

Takie płyty należy układać na podkładach drewnianych.

Prefabrykowane elementy betonowe

W zakresie teletechnicznej kanalizacji kablowej na kolejach wykorzystuje się z reguły poniższe prefabrykowane elementy betonowe:

– korytka betonowe naziemne i podziemne,

– bloki betonowe kanalizacji kablowej,

– studnie kablowe do kanalizacji jednootworowej i wielootworowej.

W sytuacji, kiedy buduje się kanalizację o większej liczbie otworów niż w przypadku zastosowania bloku pojedynczego, należy zestawić bloki płaskie. Układa się je wówczas na styk i łączy się je zaprawą murarską.

Studzienki i studnie kablowe

Zadaniami studzienek i studni kablowych w kanalizacji, które stosuje się najczęściej jako przelotowe i odgałęźne, są:

1) nadanie przelotom długości, która nie przekracza dozwolonej długości,

2) umożliwienie dokonywania na kablach odgałęzień,

3) możliwość usytuowania zespołów cewek pupinizacyjnych na kablach dalekosiężnych,

4) umożliwienie przejścia z jednego poziomu kanalizacji na drugi,

5) umożliwienie przejścia z kabla kanałowego na kabel doziemny lub na słup linii napowietrznej (materiały do egzaminu na uprawnienia architektoniczne).

Studzienki składają się przede wszystkim z elementów, które wymienia się poniżej:

a) komory studzienki,

b) włazu do studzienki zaopatrzonego w pokrywę,

c) wlotów kanalizacji kablowych (gardeł),

d) odwodnienia (osadnik lub otwór chłonny).

Kształt studzienek w planie może być różnorodny. Wyróżnia się kształt kwadratowy, ortogonalny oraz opływowy. To, który kształt znajdzie zastosowanie zależy przede wszystkim od:

– przeznaczenia studzienki,

– liczby wlotów,

– układu wlotów,

– warunków technologii procesów pomiarowych i montażowych przy układaniu kabla,

– usuwania uszkodzeń,

– rozbudowy sieci kablowej.

To, jak wysokie będą te studzienki zależy przede wszystkim od głębokości zagłębienia kabla. Wysokość może wahać się od 0,5 do nawet 2,5 m (uprawnienia architektoniczne – egzamin).