Górna część zbiornika wodno-powietrznego łączy się ze sprężarką powietrzną. Jej zadaniem jest to, żeby raz na jakiś czas dopełniała poduszkę powietrzną, która znajduje się w zbiorniku wodno-powietrznym. To właśnie z tej poduszki powietrze stopniowo ulega rozpuszczeniu w wodzie. Z kolei u góry zbiornika wodno-powietrznego znajduje się wyłącznik ciśnieniowy. Jego zadaniem jest wyłączenie automatycznie silnika pompy, która zasila zbiornik wodno-powietrzny. Do takiej sytuacji dochodzi w momencie, kiedy ciśnienie powietrza nad wodą będzie znacznie większe niż to ustalone przez normę (czyli osiągnie np. ponad 4 atm., co odpowiada 40 m słupa wody).
Kolejną funkcją wyłącznika ciśnieniowego jest automatyczne włączenie silnika pompy, która zasila. Najczęściej dzieje się tak w sytuacji, kiedy ciśnienie będzie znacznie niższe niż ustalona norma (czyli gdy osiągnie np. poniżej 3 atm., co oznacza 30 m słupa wody). Dzięki wyłącznikowy ciśnieniowemu udaje się utrzymać ciśnienie w odpowiednich granicach w urządzeniu hydroforowym (a także w sieci, która jest z nim połączona). Odpowiednie granice ciśnienia wynoszą m.in. od 3 do 4 atm.
Sprężarka powietrzna uzupełniająca w zbiorniku wodno-powietrznym
Sprężarka powietrzna uzupełniająca automatycznie włącza się i wyłącza z reguły przy użyciu wyłącznika pływakowego (programy do uprawnień budowlanych). Wyłącznik ten związany jest bezpośrednio z poziomem wody, która jest w zbiorniku. Zbiornik wodno-powietrzny może być obsługiwany przez kilka pomp. Z reguły nie jest to więcej niż trzy pompy. Wtedy pompy włączają się z automatu na skutek spadku ciśnienia w zbiorniku. Może to wyglądać tak, że pierwsza z nich uruchomi się w momencie, kiedy ciśnienie spadnie z 4 atm. na 3,65. Z kolei druga się włączy się, kiedy ciśnienie spadnie z 3,65 atm. na 3,3 atm. Trzecia pompa się uruchomi, gdy ciśnienie spadnie z 3,3 atm. na 3 atm. Dodatkowo wyłączają się one również po kolei, w zależności od wzrostu ciśnienia.
Zbiornik wodno-powietrzny może mieć średnicę równą 2 m, przekrój równy 3 m2, a wysokość – 2,5 m. Minimum dwa lub trzy zbiorniki wodno-powietrzne należy zaprojektować:
– w zakładach, które mieszczą się w kategorii dużych zakładów,
– w zakładach, gdzie istotne jest, żeby woda była ciągle dostarczana.
Z reguły należy zaprojektować od dwóch do czterech pomp. Pompy odśrodkowe powinno się tak ustawiać, żeby ich poziom ustawienia nie znajdował się wyżej niż 6 m nad najniższym poziomem czerpania wody. Jest to spowodowane tym, że to 6 metrów to praktyczna granica wysokości ssania pomp odśrodkowych.
Istnieją pompy, które mają dyszę głębokiego ssania. Jednak wykorzystuje się je jedynie w sytuacji, kiedy jest mniejsze zużycie wody (na poziomie Q = 10 m3/godz.). Wówczas współczynnik użytkowy prac pomp również jest bardzo niski i wynosi ok. 0,2. Pompy z dyszą głębokiego ssania można ustawiać na wysokości do 40-45 m nad najniższym poziomem czerpanej wody.
Wymiary pomp z silnikami w planie są zależne przede wszystkim od wydajności w poniższych granicach:
– dla małych wydajności, czyli ok. 1 m3/godz. – 0,6 x 0,3 m,
– dla dużych wydajności, czyli ok. 100 m3/godz. – 1,5 x 0,6 m.
W momencie, kiedy wodę czerpie się z wód powierzchniowych lub wód gruntowych z płytkich studni, to pompy i zbiorniki wodno-powietrzne należy umiejscowić w pompowni. Pompowania ta powinna się znajdować niedaleko miejsca, z którego czerpie się dany rodzaj wody. Najczęściej odległość pompowni od tego miejsca wynosi między 50 a 100 m od ujęcia.
W sytuacji, kiedy wody gruntowe pochodzą z głębszych studni, to do tego procesu wykorzystuje się pompy, które są w danej studni zatopione (egzamin ustny na uprawnienia architektoniczne). Wówczas zbiorniki wodno-powietrzne powinny znaleźć się w takich pomieszczeniach, w których znajdują się również urządzenia, które służą do oczyszczania wody (czyli odżelaziacze i filtry).
