Stalowe formy płaskie

W Polsce w większości zakładów produkcyjnych wyroby z betonów komórkowych wykonuje się w stalowych płaskich formach. Mają one zazwyczaj wysokość 24 centymetrów. Przed procesem krojenia masy boki formy otwiera się i opuszcza się je w dół. Formy, w których odlewy są pokrojone są spiętrzane po 5 sztuk na specjalnych wózkach.[uprawnienia budowlane testy] Następnie na nich zawozi się je do autoklawów, gdzie odbywa się hartowanie wyrobów. Formy tego rodzaju są jednak mało ekonomiczne oraz dają ograniczone możliwości asortymentowe. Obecnie częściej stosuje się formy o wysokości 60 centymetrów. Pozwalają one na produkcję elementów średnio oraz wielkowymiarowych takich jak płyty dachowe czy dyle ścienne. Stanowią one jednak tylko około 4% ogólnej produkcji zakładów. Dzięki stosowaniu wysokich form w przemyśle betonów komórkowych eliminuje się transport górny i związane z nim stanowiska robocze. Oprócz tego umożliwia się zmniejszenie niezbędnej liczby form oraz wózków. Konsekwencją jest również obniżenie zabudowy oddziału formowania.[uprawnienia budowlane]

Nieautoklawizowane betony komórkowe

Nieautoklawizowanymi betonami komórkowymi są pianobetony i gazobetony, które twardnieją w zwykłych warunkach lub warunkach naparzania niskoprężnego. Obydwa te rodzaje betonów posiadają zbliżone cechy fizyczne. Różnice pomiędzy nimi są związane z rodzaju cementu oraz mikrokruszywa będącego w ich składzie oraz warunków twardnienia. Dobre betony komórkowe charakteryzują się jednolitą barwą. Ich struktura w przełamie powinna być jednorodna, drobno porowata. Średnica ich porów powinna wynosić poniżej 4 milimetrów. Nieautoklawizowane gazobetony obecnie nie znajdują szerokiego zastosowania. Są jednak prowadzone nad nimi badania, które wskazują, że mogą mieć interesujące perspektywy rozwojowe.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Nieautoklawizowane pianobetony

Nieautoklawizowane pianobetony obecnie znajdują szerokie zastosowanie w budownictwie. Wymagania techniczne dotyczące tego materiału znajdują się w normie PN/B-06565. Ciężar objętościowy pianobetonu może wahać się od 400 do 1600 kg/m³. Wartość ta uzależniona jest od jego przeznaczenia oraz związanej z tym wytrzymałości. Cechy wytrzymałościowe jakimi charakteryzuje się pianobeton uzależnione są od jego ciężaru objętościowego oraz rodzaju zastosowanego w nim spoiwa.[akty uprawnienia budowlane] W literaturze można spotkać znacznie różniące się dane związane z cechami pianobetonów. Występują one nawet podczas stosowania tego samego rodzaju cementu na przykład portlandzkiego. Różnice w wytrzymałości są związane z pewnym stopniem odmienności cech cementów, które produkowane są w różnych zakładach. Znaczny wpływ mają również rodzaje emulsji pianotwórczej oraz warunki wytwarzania pianobetonu. Na warunki te bardziej czuły jest cement portlandzki niż hutniczy.[segregator uprawnienia budowlane]  

Wzrost wytrzymałości

Na wytrzymałość pianobetonu wpływ ma również kształt ziaren. W przypadku pianobetonu z ziaren okrągłych wytrzymałość jest niższa o około 40% niż z piasku ostroziarnistego. Wzrost wytrzymałości trwa zwykle przez długi czas wynoszący do 2 lat. Dzięki temu pianobeton może osiągnąć podwojoną wytrzymałość 28-dniową. Wytrzymałość na ściskanie jest oznaczana na próbkach walcowych, których średnica wynosi 16 centymetrów lub na sześcianach o krawędzi wynoszącej 15 centymetrów. Te drugie powinny być zgniatane w kierunku równoległym do kierunku odlewania. Próbki badania się po upływie czasu, który zależy od temperatury dojrzewania. Dla temperatury 20°C czas trwa 56 dni, a dla 15°C 70 dni. Próbki, które są poddawane naparzaniu badane są po upływie 28 dni od czasu naparzania. Przed badaniem próbki powinno zostać odpowiednio wysuszone do stałego ciężaru.[egzamin na uprawnienia budowlane]