Stabilizacja gruntu rodzimego

Stabilizacja gruntu rodzimego odbywa się tak samo jak już zostało to wcześniej opisane (nauka do uprawnień architektonicznych). Jedyną różnicą jest to, że w szerokości należy uwzględnić miejsce, w którym ułoży się prowadnice. W takiej sytuacji konieczne jest przesunięcie układania nawierzchni betonowej o 10-14 dni. Nawierzchnię taką należy ułożyć dopiero po ułożeniu warstwy izolacyjnej.

Badania w czasie budowy

Stabilizacja gruntu cementem wiąże się z prowadzeniem dokładnej kontroli podczas wykonywania. Najważniejszymi badaniami kontrolnymi są:

– kontrola jakości materiałów,

– badanie stopnia rozdrobnienia gruntu i jego wilgotności,

– grubość warstwy stabilizowania i zagęszczenia,

– regularność profilów,

– wytrzymałość gruntocementu.

Materiały takie należy zbadać zgodnie z normami, które obowiązują. Ważne jest zwłaszcza zbadanie, czy jakość materiałów nie jest niższa niż jakość materiałów, które przyjęto w danym projekcie.

Rozdrobnienie gruntu bada się poprzez przesiewanie gruntu przez sito. Sito to ma oczka o wielkości 5 mm. Przez nie powinno przejść minimum 80% pobranej próbki.

Badanie wilgotności gruntu przeprowadza się metodą ważenia i suszenia. Należy wykonać to dwukrotnie – przed dodaniem cementu oraz po wymieszaniu na mokro z cementem, ale przed procesem zagęszczania.

Badanie grubości warstwy stabilizowanej polega na:

– wykonaniu wykopów otworów na całej grubości warstwy,

– równoczesnym sprawdzeniu dokładności wymieszania – na podstawie jednolitości koloru.

Aby sprawdzić wytrzymałość gruntocementu należy przeprowadzić badania po 7 i 28 dniach. Sprawdza się wówczas próbki, które powstały w czasie stabilizacji. Mają one wymiary i kształty identyczne jak w czasie projektowania.

Korzyści wynikające ze stabilizacji gruntu cementem

Biorąc pod uwagę wykonane do tej pory podbudowy z gruntów stabilizowanych cementem można zauważyć, że mają one o wiele więcej zalet niż podbudowy tradycyjne.

Tradycyjne podbudowy charakteryzują się przede wszystkim:

– znaczną robocizną,

– ograniczeniem mechanizacji do zagęszczenia kamienia podkładowego i tłucznia.

Z kolei podbudowa z gruntocementu charakteryzuje się znacznie mniejszą pracochłonnością (egzamin ustny na uprawnienia architektoniczne). Jest to ok. 30% w stosunku do robót tradycyjnych (na podstawie katalogów, które obowiązują oraz obserwacji).  Dodatkowo stabilizacja gruntów to rozwiązanie, które pozwala na wykorzystanie na podbudowę tylko materiałów miejscowych. W takiej sytuacji konieczne jest jedynie przewożenie cementu koleją. Jest to jednak raptem 5% ilości materiałów, które sprowadza się koleją do podbudów tradycyjnych.

Oprócz tego dzięki oszczędności na materiałach, można także zaoszczędzić na transporcie, a co za tym idzie – na środkach transportowych i paliwie. Te wszystkie korzyści prowadzą również do znacznej obniżki kosztów robót, czyli do lepszego wykorzystania stosunkowo małych środków inwestycyjnych.

Nawierzchnie betonowe

Nawierzchnie betonowe przy budowie jezdni ulicznych wykorzystuje się od dawna i w kraju, i za granicą (pytania na egzamin ustny do uprawnień). Zaletami takich nawierzchni są przede wszystkim:

– stosunkowo dużą szorstkość, przez co polepsza się warunki bezpieczeństwa ruchu,

– odporność na niszczące działanie benzyny i smarów,

– możliwość kolorowania masy betonowej,

– możliwość stosowania na słabych podłożach gruntowych.

Z kolei wadami są:

– trudności konserwacji i przeprowadzania napraw,

– trudności dostępu do ciągów uzbrojenia, jeśli znajdują się one w jezdni, z wyjątkiem kanalizacji (przed wykonaniem nawierzchni betonowej należy uprzednio przełożyć przewody z jezdni do pasów chodnikowych, uzupełnić ich przebiegi wg stanu przewidzianego programem uzbrojenia terenu i wykonać wszystkie podłączenia domowe),

– konieczność zachowania jednorodności podłoża gruntowego,

– trudność zastosowania pełnej mechanizacji wykonawstwa robót,

– nikłe walory estetyczne ze względu na sieć szczelin dylatacyjnych (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne).