Sposób Daniluka polega na podziale półkuli nieba na 10 000 pól (uprawnienia budowlane – egzamin). Każde z tych pól oświetla środek półkuli i w tym punkcie powierzchni natężenie oświetlenia jest takie samo. Podział opiera się na tzw. technice świetlnej „prawie rzutu kąta przestrzennego”. Z tej techniki wynika to, że na skutek takiego samego natężenia oświetlenia w danym punkcie będzie prowadziło do powstania oświetlenia przez te wycinki powierzchni półkuli nieba, których rzuty na oświetloną płaszczyznę są sobie powierzchniowo równe.
Pożądaną siatkę podziału daje podział rzutu. Podziałem rzutu jest koło średnicowe, które podzielone jest na 10 000 pól, które mają równą powierzchnię. Siatka ta pozwoli na obliczenia wartości współczynnika oświetlenia dziennego e0, które polega na określeniu liczby pól siatki podziału oświetlających dany punkt na płaszczyźnie poziomej. Określa się to przy wykorzystaniu dwóch wykresów kątowych. Z racji tego, że wykresy te operują tylko i wyłącznie wielkościami, które są kątowe, to promień wyobrażalnej półkuli nieba jest tu kompletnie bez znaczenia.
Sposób Daniluka
Wykres I oraz II
Wykres I pomaga określić na przekroju pionowym pomieszczenia liczbę pól, które znajdują się w kierunku linii równoległych siatki podziału. Ich zadaniem jest oświetlanie danego punktu we wnętrzu przez otwór lub otwory świetlne. Z kolei wykres II pozwala na określenie liczby pól siatki w kierunku linii zbieżnych. Można to odczytać w płaszczyźnie, która przechodzi przez:
– badany punkt,
– poziomą oś otworu świetlnego.
Całkowita liczba pól siatki podziału określa iloczyn odczytów na obu wykresach Oj i On. Siatka podziału odpowiada wycinkowi, który oświetla dany punkt.
Wykres I należy przyłożyć na przekroju pionowym pomieszczenia prostopadłym do okien poziomo podstawą (uprawnienia architektoniczne 2021). Najlepiej by było, gdyby podłożyć go pod przekrój, który wykonany jest na kalce. Punkt O tego wykresu pokrywa się z rzutem punktu P. Liczba kątów jednostkowych wykresu, które mieszczą się w prześwicie okna, wynosi 5,5. Odczytując z wykresu I należy zmierzyć odległość w rzucie od środka okna do punktu P.
Z kolei odczytując z wykresu II należy to zrobić w płaszczyźnie, która przechodzi przez punkt P oraz poziomą oś okna. Żeby tego dokonać, powinno się wykonać kład płaszczyzny na rzut poziomy pomieszczenia. Kład należy zrobić poprzez obrót dokoła osi poziomej okna. Polega to na usunięci punktu O wykresu od środka okna na odległość, która zmierzoną poprzednio przy odczycie na przekroju pionowym. W związku z tym, że podstawa wykresu jest równolegle położona do płaszczyzny okna, to punkt O umiejscowiony jest w sposób prostopadły do płaszczyzny, która przechodzi przez rzut punktu P.
Odczyt na wykresie II można wykonać w rzucie poziomym świetlika lub na jego pionowym przekroju podłużnym. W sytuacji, kiedy występuje świetlik typu latarniowego, który ma dwa oddzielone od siebie powierzchnie szklone, należy zrobić osobne odczyty dla każdej płaszczyzny świetlika. Następnym krokiem jest zsumowanie tych odczytów. Najbardziej skomplikowanym przypadkiem jest sytuacja, kiedy występuje oświetlenie przez świetlik latarniowy „wysepkowy“, który charakteryzuje się czterema powierzchniami szklonymi. Dodatkowo pojawia się przeszkoda, która ma formę belek podsuwnicowych. Wówczas nie robi się czterech odczytów dla każdej z płaszczyzn. Odczyty wykonuje się:
– raz dla pełnego otworu świetlika w taki sposób, jakby nie było daszku,
– drugi raz – tak jakby to daszek był otworem.
Szukaną wartość współczynnika oświetlenia dziennego e0 daje różnica rezultatów. Odczytując dane na wykresie II należy wykonać przekrój w płaszczyźnie, która przechodzi przez punkt P i oś poziomą świetlika. Na tym przekroju widoczne są wszystkie przeszkody światła, czyli kołnierz świetlika oraz belki podsuwnicowe w skośnym przekroju (nauka do uprawnień budowlanych).
