Pełny obiekt, oraz niektóre jego części bywają poddane działaniu przeróżnych czynników, robiąc zmiany rozmiarów wielu elementów obiektu i ich przesunięcia. Ruchy te są małe, ale duże na tyle, by stworzyć uszkodzenia i szczeliny w murach, stropach, attykach czy gzymsach. Aby nie doszło do tego, robi się odpowiednie przerwy pozwalające na ruch częściom obiektu bez szkodliwych powikłań. Patrząc na typ konstrukcji wpływających na nią czynników da się skategoryzować takie odmiany dylatacji:
Pojawiające się podczas wiązania cementu w konstrukcji żelbetowej sprawiają powiększanie lub niwelacje rozpiętości przerw dylatacyjnych i działają na resztę części. Ruchy powstałe przez konstrukcję, tak samo jak pojawiające się podczas nierównym osiadaniu elementów obiektu, potrafią sprawić nie jedynie zmiany rozpiętości przerw, a także przesunięcie jednych części co do innych. Drgania pojawiające się na skutek sił dynamicznych czy czynników dźwiękowych sprawiają prędkie wielokrotne zmiany miejsca dotykających się elementów w poziomie oraz pionie. Brak przerw dylatacyjnych sprawi samodzielne otworzenie się szczelin czy przerw. Nie patrząc na centralne dylatacje obiektu warte jest, by stworzyć dylatacje pośrednie jego części, zrobionym z betonu zbrojnego lub innego tworzywa, przykładowo z azbestocementu czy blachy. (uprawnienia budowlane program)
Przerwę kształtuje się dzięki deskom obszerności 20+30mm rozmieszczonych na kant. Średnica przerwy bywa prostoliniowa. Przerwę w częściach pionowych kształtuje się dzięki deskom, najlepiej struganych o obszerności 22+28, rozstawianych prosto do deskowania kolumn oraz murów i umieszczanych pojedynczo na kant. Po częściowym związaniu betonu deski te muszą zostać delikatnie wybite. Przyczepność betonu do desek da się zmniejszyć poprzez obsmarowanie ich lub oklejenie folią PCW. Przerwę pionową kształtuje się podczas murowania, podczas czego średnica ściany po jednej stronie przerwy musi zostać z występem. Robi się je dzięki deskom usuwanym po zrobieniu jej części lub dzięki kaflom sprężystym. (akty prawne uprawnienia budowlane)
Izolacje dźwięku
Czasami w miejscach biurowych czy salach potrzebujących odpowiedniego wyciszenia używa się ustrój podwieszany, przykładowo sufity z kafli perforowanych jako sześciany, deski czy ostrosłupy. Izolacje przeciw dźwiękowi posiadają za zadanie wytłumić czy zabierać niepotrzebne dźwięki, wnikające przez przegrody obiektu. Ograniczenie poziomu dźwięków przeszkadzających w miejscach można dostać przez korzystanie z przegród o dobrej izolacyjności przed dźwiękami powietrznymi na dobrej zdolności tłumienia. (segregator egzamin ustny uprawnienia) Potrzebne styki efektywnej izolacyjności to:
Dla ścian zewnętrznych bez luk – 35 dB. Dla ścian środkowych bez luk – 40-52 dB. Dla stropów – 44-52 dB. Pamiętanie o koniecznej izolacyjności przegród budowlanych bywa dobre poprzez używanie widocznych obszerności i mas tych przegród lub przez skorzystanie z szeregu rzędów tworzyw o rozbieżnej chłonności.
Stopień izolacyjności
W obiektach mieszkalnych idealny stopień izolacyjności bywa potrzebny szczególnie od murów między mieszkaniami czy murów przylegających do szybu dźwiękowego, klatki schodowej. (program egzaminu na uprawnienia) W obiektach użyteczności publicznej – od każdego muru wśród pokojami czy salami. Izolacyjność murów skupia się w dużej mierze od ich masy. Delikatne mury działowe zrobione bywają z dokładnych kafli gipsowych i pilśniowych i izolacji z kafli ze spienionego materiału sztucznego. Izolacyjność okien zespolonych oraz drzwi balkonowych mieści się w granicach 20 – 25 dB, przez co ochrona środka przed hałasem bywa uzależniona głównie od luk okiennych oraz drzwiowych. Aby polepszyć ich izolacyjność warte jest głównie umieszczenie jak najbardziej sprawdzających się uszczelnień na obwodzie luk i w stykach części i robienie części o rozmiarach jak największych.
