Podkłady i płyty betonowe stosowane w torowisku tramwajowym

Podkłady i płyty betonowe stosowane w torowisku tramwajowym 

W przypadku torów tramwajowych na wydzielonym torowisku należy zastosować podkłady:

a) żelbetowe (belkowe) typu Ps bądź Pn,

b) żelbetowe (blokowe) typu Łs i Łn z łącznikiem stalowym,

c) strunobetonowe typu Ss i Sn.

Największa różnica pomiędzy tymi podkładami wiąże się z innym sposobem stosowanego przytwierdzenia (program z aktami na uprawnienia budowlane). Powyższe typy podkładów są odpowiednie do tego, żeby budować tory tramwajowe o prześwicie 1435 mm z szyn S36 i S42 typu kolejowego Vignola bezrowkowych na odcinkach prostych.

Podkłady żelbetowe

Podkłady żelbetowe belkowe typu Ps posiadają takie cechy:

a) ciężar: 220 kg,

b) beton: marki 400,

c) zbrojenie: stal St3SX.

Z kolei podkłady blokowe typu Łs charakteryzują się poniższymi danymi:

a) ciężar: 160 kg,

b) wykonanie z 2 bloków betonowych o wymiarze 21-50x50x5 i długości 200 cm,

c) beton: marki 400 z kruszywem tłuczniowym o frakcjach do 25 mm,

d) zbrojenie bloków: stal StOS o QT – 2500 kg/cm2,

e) ogólny ciężar:

– 21-50x50x5: 15 kg,

– stali: 21,25 kg,

– betonu: 135 kg.

Podkłady strunobetonowe

Podkłady strunobetonowe typu Sn charakteryzują się poniższymi danymi:

a) ciężar: 176 kg,

b) beton: marki 500 z kruszywa granitowego o frakcjach do 20 mm,

c) zbrojenie: stal węglowa gatunku II o Rr = 210 kG/mm2 w ilości 52 struny o średnicy 2,5 mm oraz stalą St3SX o Qr – 2500 kG/mm2 (spirala),

d) łączny ciężar:

– stali – 5,5 kg,

– betonu – 154 kg,

e) naprężenie wstępne użytkowe przy naciągu: 10 800 kg/cm2 (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane).

Tory z oparciem szyn bezpośrednio na płycie betonowej

W sytuacji, kiedy chodzi o tory z oparciem szyn bezpośrednio na płycie betonowej, mogą się pojawić dwa warianty. Wynikają one przede wszystkim z rodzaju stosowanej nawierzchni ulicznej. Oba warianty prezentują się następująco:

a) wariant I przy nawierzchni z kostki drobnej stosuje się przy:

– ciężkim ruchu ulicznym na gruntach suchych,

– głębokim położeniu kanalizacji,

– bardzo dobrym odwodnieniu,

b) wariant II z nawierzchni z lanego asfaltu stosuje się w:

– ulicach bez wydzielonego pasa ruchu dla tramwajów.

Perony kolejowe

Wyróżnia się dwa perony, które stosuje się na liniach normalnotorowych. Wszystko zależy od rodzaju taboru oraz wygody podróżnych.

Wysokość peronu należy liczyć od główki szyny do poziomu krawędzi peronu. Mówi się wówczas o peronach:

– niskich o wysokości 30 cm,

– wysokich o wysokości 76 cm, 86 cm i 96 cm (egzamin na uprawnienia budowlane).  

Perony, których wysokość wynosi 96 cm stosuje się przede wszystkim w przypadku ruchu podmiejskiego, który jest obsługiwany przez jednostki elektryczne, w skład których wchodzą wagony bez stopni. Z kolei w przypadku linii wąskotorowych buduje się perony, które mają 20 cm wysokości.

Elementy składowe peronów kolejowych

Do elementów składowych peronów kolejowych zalicza się:

– ściankę peronową,

– nasyp ziemny pomiędzy ściankami,

– nawierzchnię.

Coraz częściej prefabrykowane elementy żelbetowe stosuje się jako ścianki peronowe. Z kolei płytka chodnikowa i wielkowymiarowe płyty betonowe wykorzystuje się jako nawierzchnie.

Elementy prefabrykowane ścianek peronowych produkuje się praktycznie dla wszystkich wysokości, które wymieniono wcześniej. Należy pamiętać o tym, że w przypadku peronu o wysokości 76, 86 i 96 cm zbudowane są one z dwóch części:

– elementu ścianki kątowej o długości 49 cm,

– krawężnika.

Elementy ścianek dla peronu niskiego i dla linii wąskotorowych są wykonywane łącznie z krawężnikiem (egzamin na uprawnienia architektoniczne).