Pierwszym okresem planowania gospodarczego był plan sześcioletni. W trakcie jego trwania wybudowano ok. 94 422 różnych budynków do użytku przez państwowe gospodarstwa rolne i spółdzielnie produkcyjne. Konieczne było sprawne przygotowanie projektów, które uwzględniały ilość oraz różnorodność budynków. Stworzono biura projektowe w całej Polsce, których zadaniem było zabezpieczenie dokumentacji projektowej (program z aktami na uprawnienia budowlane).
Planowanie gospodarcze
Do 1955 roku w sektorze gospodarki uspołecznionej przeważały tradycyjne metody budownictwa. Wykorzystywano wówczas rozwiązania konstrukcyjno – materiałowe, które były tradycyjne. Pozwoliło to na pełną dowolność w:
– wymiarowaniu budynków oraz elementów,
– indywidualizmie w projektowaniu.
Uprzemysłowienie budownictwa wiejskiego
Program budownictwa w gospodarce uspołecznionej skutecznie rósł z roku na rok. W związku z tym nie było możliwe, żeby wszystko wykonać metodami rzemieślniczymi. Było to spowodowane następującymi czynnikami:
– brak odpowiedniej ilości rzemieślników budowlanych,
– wydłużony cykl budowy, który nie odpowiadał cyklom produkcji rolniczej oraz zwierzęcej.
Z tych względów oczywiste było to, że tematy budowlane rozwiążą się wyłącznie poprzez uprzemysłowienie budownictwa wiejskiego.
Czynnikiem, który zadecydował o tym, że trzeba uprzemysłowić budownictwo wiejskie była typizacja i normalizacja rozwiązań układów funkcjonalnych budynków, elementów budowlanych, konstrukcyjnych, wyposażenia wnętrz, technologii prefabrykacji i montażu (program na uprawnienia budowlane w wersji android).
Budownictwo wiejskie administracyjnie należało do sektora gospodarki uspołecznionej. Dzięki temu znalazło się ono w korzystnej sytuacji, dzięki której była szansa na zastosowanie i wprowadzenie uprzemysłowionych metod realizacji. Doświadczenie, które zdobyto z zakresu uprzemysłowienia budownictwa wielkotowarowego, można było wykorzystać w budownictwie indywidualnym.
Rozwiązania projektowe
W 1956 roku rozpoczęto próby, które dotyczyły typizacji i prefabrykacji budownictwa wielkotowarowego. Wszystkie projekty i prototypy uwzględniały wykorzystanie elementów budowlanych i konstrukcyjnych z różnych materiałów. Mowa tu np. o:
a) ciężkich elementach żelbetowych do budowy obór, szop na maszyny i narzędzia rolnicze itp.,
b) wiązarach stalowych dla lekkich budynków i zadaszeń wykonywanych ze stali profilowej lub zbrojeniowej,
c) wiązarach drewnianych inżynierskich gwoździowanych lub klejonych na gorąco (KPS), użytych do więźby dachowej w budynkach mieszkalnych, szopach, zadaszeniach itp.,
d) żelbetowych elementach cienkościennych jak KBK, „DECE” itp.
Były to przede wszystkim wcześniej niespotykane rozwiązania. Nie stosowano ich do tej pory w budownictwie wiejskim, bo ich nie znano. Był to znak postępu technicznego. Przeszkodą okazał się brak zaplecza technicznego, który pozwoliłby na podjęcie prefabrykacji (program do egzaminu na uprawnienia na komputer). Z powodu tego braku nie można było produkować prefabrykatów w sposób masowy i do powszechnego zastosowania. Konieczne było korzystanie z gotowych rozwiązań i elementów, które stosowano w budownictwie przemysłowym, mieszkaniowym miejskim lub ogólnym.
Nieraz zdarzało się, że funkcja użytkowa budynków wiejskich (szczególnie produkcyjnych) cierpiała z powodu wykorzystywania gotowych wyrobów budowlanych i prefabrykatów. Występowały też trudności związane z montażem i transportem związane z dużym ciężarem własnym prefabrykatów. Porównując do obecnego dotychczas budownictwa tradycyjnego duże zużycie materiałów i wzrost kosztów następował w momencie, kiedy wykorzystywano gotowe elementy budowlane.
Na przeszkodzie do powszechnego wykorzystywania elementów prefabrykowanych było to, że nie były to rozwiązania kompletne. W związku z tym trzeba było produkować elementy uzupełniające czy wykończeniowe. Nieraz rzemieślnicy musieli zrobić to we własnym zakresie (program uprawnienia budowlane).
