W zakresie widzenia mikroskopu skalowego, poza kreską indeksu równającej się układowi zerowemu alidady, widnieje skala działek, jakiej odległość odpowiada tej najmniejszej terenu limbusa. Najmniejszy teren skali mikroskopu odpowiada dziesiątemu elementowi terenu limbusa. Patrząc na zerową kreskę skali wyznacza się młodszą limbusa i równający się jej pomiar. Wychodzi on 58 30’, a odstęp od zera alidady do młodszej kreski umieszcza się na skali, więc całkowity pomiar równać się będzie 58°34′. (uprawnienia budowlane kontakt)

Soczewka

Lunety teodolitów robione są w taki sposób, że można zauważyć w nich wizję powiększoną, lecz jest ona na odwrót. (uprawnienia budowlane 2021)

Wśród obiektywu i okularu widnieje soczewka wklęsła po obu stronach, ruchoma w środku lunety przy użyciu charakterystycznej śruby, jaką jest zębatka. Modyfikacja umieszczenia soczewki modyfikuje również ułożenie ogniska obiektywu, przez co dostała miano soczewki ogniskującej. W elemencie okularowym umiejscowiona jest ramka, która nazywa się inaczej diafragmą. (uprawnienia budowlane program) Oszacowanie umiejscowienia indeksu mikroskopu co do młodszej kreski limbusa robi się na oko. Młodszą kreskę wyznacza się jak najbliżej się da indeksu umiejscowioną kreską rozdziału limbusa, jakiej równa się mniejsza istotność pomiarowa niż przy innej takiej kresce. W przypadku ciągłego podziału limbusa, który odpowiada ruchowi zegara, młodszą kreską zwykle będzie kreska umiejscowiona po lewej stronie indeksu. Prosta jaka złącza centralne punkty optyczne obiektywu z krzyżem nitek to oś celowa lunety.

Prosta łącząca

Prosta linia jaka łączy centralne miejsce optyczne obiektywu i okular to oś optyczna lunety. Prosta idąca poprzez centralny punkt spektrum krzyżujących się obiektywowego elementu lunety to oś geometryczna lunety. Zanim ustawimy lunetę na obiekt, okular musi zostać wymierzony, żeby pasował do oka. Po to ustawia się lunetę na jakieś odbijające światło tło i obkręca się okular, by układ nitek mocno się odznaczał. Kolejno umiejscawia się wizję obiektu w powierzchni układu nitek poprzez zmienienie położenia soczewki ogniskującej w lunecie przy skorzystaniu z zębatki. Takie umieszczenie soczewki, jakie ukazuje wizję obiektu nie nachodzącą się z powierzchnią układu nitek, sprawia, iż po zmienieniu położeniu oka co do okularu, miejsce nachodzenia na siebie nitek układu będzie odznaczało się charakterystycznie na rozbieżne miejsca obrazu. Takie coś to paralaksa. (akty prawne uprawnienia budowlane)

Libela

Rozbieżne elementy instrumentów geometrycznych ustawia się do pożądanego poziomu przy skorzystaniu z libeli, która jest poziomnicą. Wyróżniamy libele pudełkowe oraz podłużne. (segregator egzamin ustny uprawnienia)

Rurka libeli podłużnej posiada górną płaszczyznę ułożoną w kształt łuku. Promień krzywizny łuku co do wykorzystania libeli potrafi równać się od 3,5 do nawet 200mm. Libela pudełkowa za to, nazywa się tak, bo posiada formę szklanej ampułki, o baryłkowatej środkowej płaszczyźnie wieczka. Miejscem zerowym libeli pudełkowej jest punkt centralny okręgu wyryty w sekcji centralnej ampułki. Posiada ona wielką wyższość warstwy 3-5 i jest używana w miejscach, w jakich nie trzeba być bardzo starannym w wykonaniu pracy.

Koło pionowe

Potrzebne jest do obliczeń kątów odchylenia osi lunety co do powierzchni poziomej. Zrobione jest z limbusa umieszczonego w środku co do osi poziomej obrotu lunety. (program egzaminu na uprawnienia) W trakcie obrotu lunety w powierzchni pionowej wraz z nią obkręca się limbus koła pionowego. Alidada również mieści się w osi obrotu lunety, i posiada ona libele i dwa noniusze. Wyprowadzenie linii zer noniusz do umieszczenia poziomego robi się przy użyciu śrub kolimacyjnych. Gdy oś celowa lunety i libeli na alidadzie koła pionowego znajdują się na płask, zerowe miejsca noniusza alidady muszą nachodzić na siebie nawzajem z zerowymi miejscami limbusa. W prawdziwym życiu ta zasada nie koniecznie za każdym razem jest spełniana.