Izolacje tego typu należy wykonać w miarę możliwości na zewnętrznej powierzchni obudowy. Dzięki temu są one najbardziej skuteczne.
W sytuacji, kiedy będzie się je wykonywać od strony wewnętrznej budowy, to należy pamiętać o zabezpieczeniu od odrywania na skutek parcia wody za pomocą płyt lub koszulek przyciskowych.
Izolacje obudowy
Najlepszym przykładem izolacji tunelu, który wykonano metodą odkrywkową jest izolacja, którą zastosowano do ochrony tunelu na trasie WZ w Warszawie.
Materiałami izolacyjnymi, które można stosować do zabezpieczania budowli, zalicza się:
– papy asfaltowe i inne materiały izolacyjne z wkładkami tekturowymi,
– papy z nalepioną folią aluminiową,
– tkaniny asfaltowe,
– tkaniny asfaltowe wzmocnione folią aluminiową,
– materiały pochodne polichlorku winylu.
Izolacja budowli podziemnych
Do izolacji budowli podziemnych stosuje się wyłącznie izolację typu ciężkiego. Jest to izolacja, które składa się z co najmniej:
Zastosowanie trzech warstw tkaniny asfaltowej, którą skleja się lepikiem na gorąco może okazać się konieczne w przypadku trudnych warunków pracy budowli podziemnych. Tak wykonana warstwa izolacji musi być naklejona na betonie konstrukcji lub na specjalnie wykonanej ściance podtrzymującej izolację. Beton konstrukcji albo mur podtrzymujący charakteryzuje się tym, że najczęściej jest wilgotny. Nie ma możliwości, aby je osuszyć w przypadku trudnych warunków robót podziemnych. Z tego względu beton należy pokryć roztworem gruntującym – preparatami emulsyjnymi.
W przypadku budowli podziemnych powinno się stosować rzadkie emulsje asfaltowe. Powinny one także zawierać minimum 10 składników ciężarowych asfaltu.
Powierzchnia betonu lub muru, która ma być pokryta izolacją, powinna być wykonana z gładzią cementową z zaprawy o składzie 1:3. Kiedy gładź stwardnieje oraz zostanie osuszona w minimalnym stopniu, to można pokryć powierzchnię warstwą emulsyjną. Kolejnym krokiem jest naklejenie tkaniny asfaltowej (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia budowlane). Cała warstwa izolacyjna powinna być następnie chroniona przed uszkodzeniami mechanicznymi.
Torkretowanie obudowy tunelowej
Do sposobów uszczelniania obudowy tunelowej należy torkretowanie. Jest to proces, który polega na tym, że powierzchnię betonową pokrywa się zaprawą cementową. Zaprawa cementowa powinna się charakteryzować dużą gęstością, którą uzyskuje się na skutek natryskiwania zaprawy z dużą siłą. Wykorzystuje się do tego specjalne urządzenia – torkretnice.
Do zaprawy wykorzystuje się:
– cement o wysokiej marce,
– czysty piasek gruboziarnisty.
Najczęściej stosuje się zaprawę o składzie od 1:1 do 1:3. Aby móc uzyskać lepszą szczelność powłoki, dodaje się do zaprawy chemicznej dodatki uszczelniające.
Żeby można zwiększyć mechaniczną wytrzymałość warstwy, to torkretowaną powierzchnię należy pokryć siatką z drutu o grubości 2-3 mm. Początkowo przy natryskiwaniu zaprawy zachodzi zjawisko odskakiwania grubszych frakcji zaprawy, tzn. piasku. Wówczas do betonu przylega tylko roztwór cementowo-wodny. Dzięki temu powstaje szczelną zaprawę. Następnie przy dalszym natryskiwaniu cząsteczki piasku wtapiają się w warstwę cementową. Grubość tak powstałej powłoki wynosi od 1 do 1,5 cm.
W efekcie powtarzania tego procesu, kiedy cement w nałożonej warstwie dobrze zwiąże, to można uzyskać kilkuwarstwową, bardzo szczelną i wytrzymałą powłokę. Jednocześnie dobrze ona przystaje do betonu obudowy i nie oddziela się od niego nawet w przypadku dużego ciśnienia wody gruntowej.
Ostatnia warstwa z reguły jest natryskiwana z zaprawy z piasku drobnego. Jej grubość powinna wynosić od 3 do 5 mm. Aby móc uzyskać gładkość powierzchni, powinno się ją zatrzeć (materiały do egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Należy tego dokonać w momencie, kiedy cement nie będzie związany w ostatniej warstwie. Do wad powłok torkretowych należy zaliczyć ich skłonność do pękania nawet przy małych odkształceniach obudowy.
