Gotowość produkcyjna

Od efektów końcowych i wydajności produkcji zależą odpowiednie warunki, które pozwolą na pełnoprawną gotowość produkcyjną (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia budowlane). Żeby sprawność produkcyjna gospodarstw wielkotowarowych była większa, a także, żeby poziom gotowości niezbędnej do zrealizowania zadań osiągnął pożądany poziom należy:

– wykonywać dane obiekty produkcyjne czy mieszkalne z pełnym wyposażeniem, dzięki któremu będzie można od razu korzystać z tych pomieszczeń zamiast rozdzielać pracę na etapy,

– stopniowo przygotowywać inwestycje budowalne gospodarstw zgodnie z planem urządzeniowo – rolnym, a także zapewnić kompleksowe wyposażenie instalacyjne, mechaniczne i pomocnicze, dzięki czemu wzrośnie intensyfikacja produkcji rolnej.

Sposób odpowiedniego dysponowania środkami inwestycyjnymi prowadzi do pełnego i szybkiego uzyskania odpowiednich efektów produkcyjnych na skutek skoncentrowanej i kompleksowej realizacji inwestycji. Dotyczy to szczególnie gospodarstw wielkotowarowych. Dlatego należy opracować plan hierarchii potrzeb inwestycyjnych w odniesieniu do regionów rolnych (egzamin ustny uprawnienia budowlane – pytania). Plan ten określa kolejność całkowitego dofinansowania niektórych ośrodków produkcji rolnej. Zależy on od ważności problematyki lub polityki produkcji.

Ze względu na prywatny charakter inwestycji, który jest dostosowany do możliwości finansowych inwestorów, może być problem w kompleksowości realizacji inwestycji w gospodarstwach indywidualnych. Przez to bardziej problematyczne jest osiągnięcie pełnej sprawności i gotowości produkcyjnej w drobnych gospodarstwach. Żeby rozwiązać ten problem, należy udzielić gospodarstwom indywidualnym pomocy, która pomoże podnieść ich sprawność techniczną. Inwestycje kółek rolniczych również są duże. Należy to również rozwiązać kompleksowo z tego względu, że podstawowym założeniem kółek jest przyniesienie użyteczności dla gospodarstw indywidualnych. Poza tym należy określić hierarchię, która ustali ważność realizacji inwestycji w zależności od warunków regionalnych. Dzięki temu zabiegowi uda się ustalić należytą koncentrację działania.

Program realizacji inwestycji indywidualnych

Żeby móc zrealizować program indywidualnych inwestycji na obszarach wiejskich, powinno się ująć w uproszczonym systemie gospodarki planowej. Powinna się ona opierać przede wszystkim na planowaniu przestrzennym oraz regionalnym, planach urządzeniowo – rolnych, a także planach rejonizacji produkcji rolnej (uprawnienia architektoniczne).

Dzięki temu można będzie powiązać potrzeby budowlane oraz potrzeby produkcji rolnej. Umożliwi to ich wzajemne uzupełnianie. Oprócz tego wyeliminowany zostanie czynnik przypadkowości. To, jak wcześnie zaplanowane będą inwestycje indywidualne, pozwoli na poprawny obieg dokumentacji technicznej. Ma to również wpływ na dostawę materiałów budowalnych i elementów bezpośrednio na budowę. Można wówczas pominąć problematyczne i kosztowne składowanie bądź magazynowanie np. w magazynach terenowych. Kompleksowe planowanie i realizacja inwestycji na wsi może doprowadzić do polepszenia i bardziej celowego wykorzystania produkcji rolnej. Oprócz tego wlicza się to do niezbędnego warunku, który zmierza do całkowitej intensyfikacji produkcji rolnej.

Od czynników niemożliwych do przewidzenia zależał okres realizacji planów osiedleńczo – rolnych. Czynnikami, istotnymi w tym procesie były:

– ówczesny system osadnictwa wiejskiego,

– charakter i stan techniczny budynków,

– system gospodarki rolnej,

– stosunki demograficzne, które mogły się wytworzyć w danym czasie,

– możliwości gospodarcze, czyli wielkość środków, które można było przeznaczyć na rozwój wsi.

Ważne było, żeby nie zakładać, że zrealizowanie planów zagospodarowania przestrzennego zespołów wiejskich lub jednostek osadniczych podczas planu perspektywicznego przyczyni się do pełnego przekształcenia polskiej wsi (programy do uprawnień architektonicznych).