Ściany drewniane

Porównując ściany drewniane do tych, które powstały z innych materiałów, da się zauważyć, że ich głównymi cechami są:

– mała grubość,

– mały ciężar (egzamin na uprawnienia budowlane).

Mała grubość spowodowana jest przede wszystkim dobrymi właściwościami izolacyjnymi drewna. Z kolei mały ciężar pozwala na to, żeby posadowić dany budynek na gruntach, które charakteryzują się małą nośnością.

Ze względów konstrukcyjnych można wyróżnić dwa rodzaje ścian drewnianych:

a) masywne (tzw. węglowe):

– nie są aktualnie stosowane z powodu dużego zużycia drewna,

b) szkieletowe:

– wykorzystuje się je przy budowie budynków tymczasowych na placach budowy,

– pełnią funkcję ścian ryglowych bądź o innej konstrukcji szkieletowej.

Wypełnianie przestrzeni

Szkielet drewniany należy obić z dwóch stron w ścianach zewnętrznych tych budynków, które są przeznaczone na pobyt ludzi. Przestrzeń pomiędzy należy wypełnić zasypką (np. trocinami z wapnem czy proszkiem torfowym). Ściany wewnętrzne i zewnętrzne od strony wewnętrznej należy obić deskami lub płytami wiórkowo-cementowymi. Następnie należy je otynkować. Zamiast deskowania można użyć:

– płyty pilśniowe twarde lub miękkie,

– płyty azbestowo-cementowe,

– inne.

Zamiast budowania na placach budowy budynków, które mają konstrukcję szkieletową, zaczęto stawiać budynki tymczasowe z elementów o szkielecie drewnianym. Elementy o szkielecie drewnianym powstają w firmach produkcyjnych jako znormalizowane. Szkielet, który wykonano z ramiaków drewnianych pełni funkcję konstrukcji nośnej ściany. Jest ona przewidziana wyłącznie na niewielkie obciążenia pionowe. Pomiędzy ramiakami umieszcza się warstwę ocieplającą, którą wykonuje się ze styropianu. Z kolei z obu stron ściany montuje się twardą płytę pilśniową. Ściana tego typu ma grubość, która wynosi 7 cm (testy uprawnienia budowlane).

Zewnętrzne elementy ścienne można produkować jako:

– pełne,

– z oknem,

– z drzwiami.

Elementy, które dotyczą ścian wewnętrznych można produkować wyłącznie jako pełne. Na konstrukcję nośną takich ścian składa się szkielet, który posiada ramiaki:

– o grubości 10 mm dla ścian wewnętrznych,

– o grubości 60 mm dla ścian zewnętrznych.

Następnie ramę okleja się z obu stron twardą płytą pilśniową. Przestrzeń, która znajduje się pomiędzy tymi płytami, należy wypełnić wkładką. Wkładkę wykonuje się z pasków twardych płyt pilśniowych, które przenikają się w obu kierunkach.

Jeszcze niedawno budynki tymczasowe powstawały na bazie znormalizowanych płyt ściennych, które miały drewniany szkielet i były obite deskami. Przestrzeń, która znajdowała się pomiędzy tymi deskami, wypełniano:

– płytami wiórkowo-cementowymi,

– innym materiałem (program do egzaminu na uprawnienia na komputer).

Mur

Mur to konstrukcja, która powstaje przede wszystkich z kamieni naturalnych lub sztucznych. Najczęściej układa się je na sucho bądź za przygotowanej zaprawie. Konstrukcje murowe mogą mieć różne kształty. To powoduje, że noszą one różne nazwy. Te konstrukcje, które mają pionowe lub ukośne powierzchnie boczne i w zależności od ich kształtu oraz przeznaczenia noszą takie nazwy:

– ściana,

– słup,

– filar,

– komin.

Z kolei powierzchnia konstrukcji, która w przekroju posiada kształt łuku i służy przekryciu danego pomieszczenia nosi nazwę sklepienia. Łęk to konstrukcja, która ma kształt łuku i przekrywa otwór w murze. Z materiałoznawstwa zna się:

– powszechnie używane nazwy powierzchni cegieł, kamieni lub bloków,

– wymiary cegieł, kamieni, bloków.

Kiedy wznosi się mur, to cegła opiera się na podstawie. Podstawa ta nosi również inną nazwę i jest nią powierzchnia wsporna. Wówczas mówi się, że cegły leżą „na płask”. W sytuacji, kiedy opierają się one na wozówce, to mówi się, że ułożono je „na rąb”. Z kolei, gdy są ułożone na główce, to są one ułożone „na stojąco” (program na uprawnienia budowlane w wersji android).