Idealnym przykładem, w którym wykorzystano beton sprężony do budowli podziemnych jest część podwodna paryskiego głównego kolektora miasta Paryża (uprawnienia budowlane). Jego zadaniem jest prowadzenie ścieków do oczyszczalni w Achćres. Jest to odcinek, który przechodzi przez Sekwanę w pobliżu miejscowości La Frette. Ten kolektor wykonano metodą zatapiania gotowych odcinków.
Konstrukcja tego kolektora jest zbudowana z przewodu rurowego. Jego zewnętrzna średnica wynosi 3,25 m. Wykonano go z betonu w odcinkach pięciometrowych. W pierwszej kolejności betonowano pionowo jądro rury, którego grubość wynosi 0,18 m. Następnie, po stwardnieniu betonu, wokół jądra układa się zbrojenie w kształcie siatki prostokątnej. Pręty tej siatki pospawano. Kolejnym krokiem było sprężenie obudowy za pomocą mechanizmów śrubowych. Z kolei stan sprężania zabezpieczono podkładkami klinowymi. Zbrojenie zewnętrzne pokryto betonem w procesie torkretowania. Po zabezpieczeniu końców rur pokrywami, opuszczano je na wodę.
Budownictwo i architektura z zakresu obsługi transportu samochodowego
Rury łączono w odcinki, które były gotowe do opuszczania, dopiero w wodzie. Polegało to na zespawaniu wystających końców zbrojenia podłużnego rur, a także zabetonowania przerw, które były pomiędzy pojedynczymi rurami. Długość takich odcinków wynosiła pomiędzy 36 a 89 m.
Część elementów dla innego odcinka kolektora zabetonowano w pozycji pionowej w formach metalowych bez sprężania armatury. Zastosowano wówczas wyłącznie wibrowanie betonu. W tej sytuacji zastosowano sprężenie podłużne rury. Aby móc przepuścić kable sprężające, po obwodzie rury rozmieszczono 28 rur o średnicy 42 mm.
W momencie, kiedy rura stwardniała, należało ją ustawić na pomoście. Wykorzystano do tego dźwig portalowy (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Kolejnym krokiem było sprężenie podłużnie kablami. Takie odcinki miały długość do 83 m i ważyły ok. 700 ton.
Sprężanie podłużne, opuszczanie rury i jej zatapianie mogło się odbyć wyłącznie podczas korzystania z dwóch punktów podparcia. Wówczas obawa przed powstaniem pęknięć znikała.
Budownictwo i architektura z zakresu obsługi transportu samochodowego
Budownictwo i architektura z zakresu obsługi transportu samochodowego jest zagadnieniem stosunkowo nowym. Związane to jest bezpośrednio z rozwojem technicznym i technologicznym transportu samochodowego. Jest to rodzaj budownictwa, który znajduje się na pograniczu budownictwa miejskiego i przemysłowego. Obsługuje on ludzi, pojazdy oraz maszyny.
Garaż
Garażem jest pomieszczenie, w którym przechowuje się pojazdy samochodowe. Garaż różni się od parkingu tym, że zapewnia on zabezpieczenie przed warunkami atmosferycznymi. Należy także pamiętać o tym, że istnieją garaże wielopiętrowe otwarte, które swoją formą przypominają parking kryty (materiały do nauki na egzamin do uprawnień budowlanych).
Garaże można rozróżnić ze względu na spełniane funkcje. Mówi się wówczas o garażach:
1) indywidualnych wolnostojących lub wbudowanych, np. w budynek mieszkalny,
2) zespołowych:
– obsługują jednostkę mieszkaniową, blok lub insytucję,
– najczęściej jest to garaż osiedlowy,
3) centralnych:
– najczęściej jest on mieszany, czyli do przechowywania samochodów stałych abonentów oraz samochodów przygodnych, np. turystów,
4) garażach-hotelach:
– służą wyłącznie do wynajmowania miejsca na krótki okres,
– typ ten występuje w miejscowościach o dużym ruchu turystycznym,
e) garażach przy zajezdniach:
– o technologii podporządkowanej technologii całej zajezdni.
