Korpus zapory składa się z dwóch części: zamkniętej i przelewowej. W każdej z nich znajduje się system galerii, który spełnia funkcję drenażowo-kontrolną. Każdy korpus w swojej dolnej części posiada system przewodów służący do odprowadzania wody filtrującej. Aby zmniejszyć wartość wyporu występującego pod zaporą i ograniczeniu nadmiernej syfuzji oraz chemicznej agresji stosuje się specjalne zabiegi. W podłożu skalnym robi się przesłony przy użyciu zastrzyków zrobionych z zaczynu cementowego. Robi się to w przedniej części zapory. Oprócz tego robi się drenaż głęboki za przesłoną. Ma on na celu obniżenie ciśnienia wody filtrującej wewnątrz podłoża. Łączy się go z główną galerią podłużną danej zapory. W tym miejscu istnieje możliwość wykonania dodatkowego wiercenia. Ma ono za zadanie uzupełnienie zastrzyków cementowych lub ewentualnie renowacji drenażu.[uprawnienia budowlane]

Naprężenia w zaporze

Podczas projektowania danej zapory należy zapewnić jej odpowiednią stateczność. Robi się to poprzez dobieranie odpowiednich współczynników pewności zarówno na przesunięcie jak i na przewrócenie. Takie obliczenia pomogą ustalić stateczność budowli i określić ogólny zarys danego korpusu. Kształt zapory jej głębokość fundamentowania i jego forma są uzależnione od rozkładu i wartości występujących naprężeń wewnątrz konstrukcji korpusu oraz w jej podłożu.[segregator uprawnienia budowlane] Obecnie stosowane metody obliczeń naprężeń dla zapór ciężkich ograniczają się do uwzględnienia czynników od podstawowego parcia wody oraz ciężaru własnego danej zapory. Pierwotnie do tych obliczeń służył wzór Naviera uwzględniający mimośrodowe zginanie. Traktuje się w nim zaporę ciężką jako belkę utwierdzoną wewnątrz podłoża w pionowym przekroju. W późniejszym czasie częściej stosowany jest wzór Sazilly’ego.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Metody doświadczalne wyznaczania naprężeń

Nowe metody wyznaczania naprężeń są oparte na metodach doświadczalnych. Robi się to poprzez modelowanie konstrukcji oraz układu obciążającego. Metody te znalazły zastosowanie głównie ze względu na skomplikowany kształt i charakter obciążenia występujące w zaporach. Jedną z najbardziej rozpowszechnionych metod jest metoda fotosprężysta.[uprawnienia budowlane testy] Najlepiej sprawdza się ona dla zapór ciężkich posiadających otwory. Określa się w nich naprężenia brzegowe występujące wzdłuż zewnętrznych krawędzi zapory oraz wzdłuż konturów galerii. W tej metodzie można łączyć modelowanie zapory oraz podłoża. Taki zabieg umożliwia uwzględnianie charakterystyk sprężystych podłoża podczas wyznaczania stanu naprężeń. Przykładowo można określać naprężenia dla danego modelu zapory, która jest posadowiona na podłożach z różnymi współczynnikami sprężystości które są obciążone poprzez parcie hydrostatyczne. Po wykreśleniu wykresów możemy zauważyć, że wpływ podłoża jest większy dla przekrojów określonych bliżej podstawy zapory.[akty uprawnienia budowlane]

Konstrukcja zapory

W przekrojach poprzecznych zapory odbiegają częściowo od kształtu trójkąta. Jest to spowodowane koroną i częścią fundamentową. Czasami można się spotkać z kształtem załamanym i krzywoliniowym ścian. W miejscu teoretycznego wierzchołka trójkąta, czyli w górnej części zapory, pokrywają się z poziomem piętrzenia profil zapory zmienia się w koronę. Korona ta wznosi się na określoną wysokość fali miarodajnej w danym zbiorniku. Korona pełni funkcję mostu w momencie, gdy dana zapora jest umiejscowiona na szlaku komunikacyjny, który przecina rzekę. Jest to również komunikacja służbowa na danej zaporze oraz oparcie dla torów poddźwigowych podczas obsługi części przelewowej, wlotowych krat oraz zamknięć spustów dennych.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]