Z wykresu parcia wody możemy odczytać wiele potrzebnych informacji o charakterystycznych punktach zapory. Przykładowo przez połączenie ze sobą końców odcinka określających pewną zależność możemy otrzymać linię, która rozgranicza wykresy ciśnień, które przypadają na łuki oraz wspornik. Wynik będzie przedstawiał sytuację dla parcia wody w miejscu najgłębszego przekroju analizowanej doliny.[uprawnienia budowlane testy] Taki wykres ukazuje, że w miejscu dolnej części zapory większość parcia hydrostatycznego przekazywane jest na wsporniki. Ciśnienie natomiast przekazuje się na łuki. Ma ono większa wartość niż ciśnienie występujące w górnych częściach zapory. Największe ugięcie wspornika występuje w górnej części a w łuku najmniejsze.

Metoda obciążeń próbnych

Metoda obciążeń próbnych odrzuca uproszczenie dotyczące wyodrębnienia jednego wspornika, który związany jest z szeregiem łuków poziomych. Metoda ta rozwój swój zawdzięcza Stanom Zjednoczonym. W przypadku tej metody sprawdzane jest ugięcie dla wielu punktów, które stanowią przecięcia dla kolejnych łuków poziomych wraz ze wspornikami. Zakłada się te punkty w kilku pionach zapory. Metoda ta polega na określeniu rozkładu obciążeń wykonuje się metodą kilku prób i błędów.[akty uprawnienia budowlane] Pierwszy z rozdziałów parcia można wyznaczyć posiłkując się wzorami Resala. Podczas każdej z prób trzeba sprawdzić stopień zgodności ugięcia łuków oraz wsporników. Ważne jest również sprawdzenie przemieszczeń poziomych stycznych oraz kątów skręcenia. Cykl obliczeń zostaje zakończony w momencie, gdy ugięcia lub odchyłki dla wybranych punktów mają równe wartości lub niewiele się różnią. Metoda ta umożliwia lepsze uwzględnianie nierówności podziału występujących od parcia hydrostatycznego w łukach. Pokazuje ono, że większe jest dla ciśnienia w kluczu zapory, a mniejsze dla stref przyczółkowych. W metodzie obciążeń próbnych możliwe jest również uwzględnianie innych obciążeń, takich jak siły pochodzenia termicznego czy siły sejsmiczne. Mimo szeregu zalet główną wadą tej metody jest jej pracochłonność oraz to, że wymaga bardzo dużo doświadczenia od osób ją obliczających.[segregator uprawnienia budowlane]

Nowe metody obliczania zapór łukowych

Jedną z nowszych metod obliczania zapór łukowych jest traktowanie zapory jako łupiny. W takim przypadku zakłada się w całości pracę przestrzenną obliczanej zapory o podwójnej krzywiźnie. Taka sytuacja pozwala zmniejszyć jej grubość. Dla tej metody uproszczenie polega na utworzeniu symetrii profilu zapory. Robi się to czasami kosztem sztucznej korekcji stoków. Wykonuje się to poprzez ścinanie lub wypełnianie ich betonem. [uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]Korekcja ta jest również powodem wykonywania szwu obwodowego w zaporach łupinowych lub ewentualnie peryferyjnego w miejscu obrzeża doliny. Szew ten ma za zadanie podzielić zaporę na dwie części. Pierwszą z nich są fundamenty, zwane inaczej siodłem, a drugą właściwa zapora traktowana jako łupina. Takie fundamenty umożliwiają skorygowanie profilu stoków, aby ich przekrój zbliżał się do układu symetrycznego w pewnym stopniu.[uprawnienia budowlane]

Metody G. Ganewa

Metody opracowane przez G. Ganewa są szeroko rozpoznawane w kręgach konstruktorskich. Jedna z bardziej popularnych opiera się na tym, że praca statyczna danej zapory łukowej jest analogiczna do pracy płyt lub ewentualnie belek, które umiejscowione są na podłożu sprężystym. Podłoże to musi mieć zmienny współczynnik sprężystości. Pierwszym schematem dla tej metody jest fakt, że daną zaporę rozbija się na szereg łuków poziomych. Łuki te stanowią sprężyste podłoże dla wsporników pionowych.[egzamin na uprawnienia budowlane]