Ważne jest to, żeby zbadać, czy dane podłoże podlega przełomom (uprawnienia budowlane 2021). Bezpośrednim podłożem pod nawierzchnię betonową może być grunt, który:

– jest przepuszczalny,

– nie wykazuje zdolności włoskowatego podciągania wody,

– zostanie poddany odpowiedniemu zagęszczeniu i w efekcie otrzyma się właściwy profil.

Warstwa odsączająca z piasku bądź pospółki jest niezbędna wtedy, kiedy grunt:

– jest nieprzepuszczalny,

– wykazuje właściwości włoskowatego podciągania wody w niebezpiecznych granicach, co doprowadza do wysadzin i przełomów.

W przepisach niemieckich są zapisy, które mówią o tym, że grunt jest dobry i nie wymaga stosowania warstwy odsączającej w sytuacji, kiedy krzywa przesiewu znajduje się w granicach krzywych. Warstwa odsączająca jest jednak konieczna wtedy, kiedy przy gruncie podłoża występuje więcej niż 10% ziaren o średnicy powyżej 0,02 mm.

Z kolei w polskich przepisach jest ustalone, że podłoże powinno być:

– jednorodne,

– wyrównane do projektowanego profilu,

– zagęszczone minimum do 0,93 największego zagęszczenia określonego wg PN-59/B-04491 na głębokości nie mniejszej niż 0,50 m w nasypach i 0,25 m w gruntach rodzimych.

Dodatkowo podłoże należy odpowiednio zabezpieczyć przed za dużym zawilgoceniem oraz przed ujemnymi skutkami przemarzania (pytania na egzamin ustny do uprawnień). W sytuacji, kiedy występuje grunt piaszczysty równouziarniony konieczne jest wzmocnienie gruntu na drodze doziarniania bądź stabilizacji bitumem albo cementem.

Wzmacnianie podłoża drogą mechaniczną

Podłoże gruntowe można wzmocnić drgoą mechaniczną lub fizykochemiczną stabilizacją gruntu. Jest to:

– doziarnianie gruntu,

– wprowadzanie materiałów wiążących (cement, wapno, bitumy).

W efekcie są o wiele lepsze warunki dla pracy nawierzchni. Dodatkowo istnieje szansa na to, żeby zmniejszyć grubość nawierzchni. Jeżeli pada decyzja na to, żeby wzmocnić grunt, należy wszystko dokładnie przeanalizować biorąc pod uwagę ekonomiczny i eksploatacyjny punkt widzenia.

Mało ekonomiczne jest podwyższanie nośności podłoża gruntowego na skutek stabilizacji cementem. W efekcie zmniejsza się grubość nawierzchni tylko o 2-4 cm. Oszczędność w grubości nawierzchni zmniejsza zużycie:

– cementu o ok. 12 kg/m2,

– kruszywa o ok. 50 kg/m2.

Stabilizacja gruntu powoduje, że potrzebne jest:

– ok. 25 kg/m2 cementu,

– pewna ilości materiału doziarniającego,

– dużo większa ilość robocizny i sprzętu.

Dodatkowo wiąże się to z niespodziewanymi trudnościami organizacyjnymi (nauka do uprawnień architektonicznych).

Wzmocnienie podłoża w specjalnych warunkach jest opłacalne i czasami wręcz niezbędne. Większe efekty ekonomiczne daje stabilizacja gruntu cementem w przypadku budowy betonowych dróg startowych o znacznych grubościach.

W prawie wszystkich krajach europejskich pożądane jest stosowanie wzmacniania podłoża gruntowego. Spowodowane to jest tym, że w efekcie zmniejsza się grubość nawierzchni i dodatkowo rośnie jej jakość.

Istniejące nawierzchnie jako podłoża

Pożądane jest korzystanie z istniejących nawierzchni drogowych jako podłoża pod nawierzchnie betonowe. W efekcie może dojść do zmniejszenia grubości nawierzchni o ok. 25%.

W okresie międzywojennym prowadzono na Węgrzech szereg badań o zachowaniu się nawierzchni betonowych. W efekcie ustalono, że stara nawierzchnia tłuczniowa może pełnić funkcję podbudowy pod nawierzchnię betonową wyłącznie wtedy, kiedy wiadomo, że podbudowa jest w dobrym stanie. Jeżeli ten warunek nie byłby spełniony, to lepiej jest usunąć starą nawierzchnię. Materiał, który się otrzyma, można później wykorzystać do jakichś innych celów (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia architektoniczne).