Uprzemysłowienie budownictwa wiejskiego

Jeżeli mowa jest o uprzemysłowieniu budownictwa wiejskiego, to należy pamiętać o tym, żeby dotyczyło to wszystkich faz procesu wykonawstwa. Nie można ograniczyć się tylko do niektórych etapów. Musi to nastąpić od stanu surowego, poprzez wykończenie, kończąc na wyposażeniu (uprawnienia budowlane).

Kierunki lokalizacji podstawowych sił wytwórczych w latach 1966 – 1980.

To, jak należało rozmieścić na wsi siły wytwórcze, zależało od kilku aspektów. Przede wszystkim chodziło o:

– konieczność przekształcenia się form gospodarowania w rolnictwie,

– postęp w zakresie mechanizacji procesów produkcyjnych, które należą do najbardziej pracochłonnych,

– działanie w kierunku przekształcenia dotychczasowej wiejskiej sieci osadniczej.

Jednocześnie powinien wzrosnąć standard życia ludności wiejskiej. Miało to nastąpić na skutek zapewnienia dostępu do odpowiednich usług takich jak usługi społeczne, produkcyjne, kulturalne czy komunalne. Dzięki temu powinno to doprowadzić do wyrównania różnic i poziomu życia w wyżej wymienionych zakresach z ludnością miejską (materiały do egzaminu na uprawnienia budowlane).

Należało przede wszystkim skupić się na wcześniej wspomnianym przekształceniu sieci osadniczej. Najlepszym kierunkiem rozwoju było skupianie zabudowy siedliskowej, produkcyjnej i usługowej w postaci większych jednostek osadniczych. Powinny to być przede wszystkim miejsca, które znajdowały się w odpowiedniej lokalizacji. Poza tym miały być połączone odpowiednią siecią komunikacyjną oraz miało być możliwe w nich, żeby dokonać tam niezbędne usługi.

W pierwszej fazie tego procesu należało w sposób maksymalny wykorzystać budynki i urządzenia, które już istniały. Pomocne były również wszystkie elementy zagospodarowania terenu. W efekcie można było osiągnąć powstanie dużych jednostek osadniczych. Ważne było to, żeby skoncentrować inwestycje i uzyskać większe i szybsze efekty gospodarcze i ekonomiczne przy jednoczesnym mniejszym nakładzie środków w porównaniu ze stanem dotychczasowym.

Prace z dziedziny planowania przestrzennego powinny skupić się na określeniu wielkości przyszłych jednostek osadniczych. Był konieczny spory wysiłek inwestycyjny, żeby móc zmienić układ osadniczy i przystosować go do nowych potrzeb (materiały do egzaminu na uprawnienia architektoniczne). Zajęło to również sporo czasu, który wykraczał poza realny okres planowania perspektywicznego (1966-1980 r.).

Poziom techniczny

Konieczna była modernizacja całego rolnictwa ze względu na aktualny poziom produkcji rolnej. Poziom techniczny i formy gospodarowania i użytkowania ziemi nie przedstawiał Polaków w dobrym świetle. Oprócz Polski, tylko w Grecji, południowych Włochach, Hiszpanii i Portugalii produkcja rolna opierała się na pracy ręcznej i żywej sile pociągowej. Tylko tam i w Polsce można było spotkać rozdrobnienie gospodarstw rolnych i szachownicy pól uprawnych.

Karłowate gospodarstwo przestało się opłacać na całym świecie, mimo różnic w ustrojach. Większe możliwości miały gospodarstwa rolne, które były większe i bardziej konkurencyjne.

Należało dokładnie przemyśleć i podjąć dobrą decyzję o charakterze społeczno-politycznym i gospodarczym w sprawie skupienia wysiłków i prawidłowego ulokowania podstawowych sił wytwórczych. Wówczas areał gospodarki chłopskiej wynosił ok. 17,5 milionów hektarów. Niezbędne nakłady inwestycyjne wynosiły 700 miliardów złotych (bez uwzględnienia inwestycji kulturalnych, społecznych czy komunalnych). Warto zwrócić uwagę na to, że w latach 1956 – 1960 całość wszystkich nakładów inwestycyjnych w Polsce wyniosła około 360 miliardów złotych. Należy też pamiętać o tym, że 700 miliardów złotych dotyczy tylko rolnictwa. Oprócz tego należało ponieść nakłady inwestycyjne o nieokreślonej wartości, które dotyczyły urządzeń zaplecza przemysłowo – usługowego, które są niezbędne w warunkach nowoczesnego rolnictwa (uprawnienia architektoniczne).