Struktura ziarnista i komórkowa

Piaski oraz żwiry charakteryzują się strukturą ziarnistą. Ich ziarna wykazują znikome wzajemne przyciąganie. Grunty posiadające ziarnistą strukturę cechują się porowatością wynoszącą 20-50%. Piaski, które osadzają się przez wolno płynącą wodę lub wiatry charakteryzują się stosunkowo dużą porowatością.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane] W przypadku, gdy są one jednak osadzone w wodzie, która szybko płynie to są one bardziej zagęszczone. Grunty ilaste charakteryzują się strukturą komórkową. Grunty te są osadzone w wodzie bez wcześniejszego kłaczkowania się cząstek, czyli bez koagulacji. Takie komórki powstają na skutek przyciągania cząstek gruntu poprzez wcześniejsze osadzanie się cząstek na dnie zbiornika. Struktura komórkowa charakteryzuje się dość dużą porowatością, która może przekraczać nawet 50%.[uprawnienia budowlane]

Struktura kłaczkowa

Kolejnym rodzajem jest struktura kłaczkowa. Powstaje ona na skutek osadzania się skoagulowanych cząstek gruntu w wodach, które zawierają odpowiednie koncentracje elektrolitów. Elektrolity te przyczyniają się neutralizowania ładunków elektrycznych cząstek iłowych i następnie ich kłaczkowanie. Proces kłaczkowania jest to tworzenie się komórek pierwszego rzędu. Wspomniane komórki opadają i tworzą w ten sposób obszerniejsze komórki drugiego rzędu.[segregator uprawnienia budowlane] Tak powstające grunty charakteryzują się bardzo dużą porowatością. Powstają one głównie na dnie mórz po procesie kłaczkowania cząstek, które są przenoszone przez rzeki. Struktura tych gruntów jest najczęściej mieszania i bardziej złożona.

Woda w gruncie

Woda w gruncie może występować w trzech różnych formach. Wyróżniamy tu wodę błonkową (adsorbowaną), wodę kapilarną (podciąganą) oraz wodę wolną. Na wodę wolną działają wyłącznie siły ciężkości. Dąży się w niej do zajęcia najniższego położenia w porach gruntu.[akty uprawnienia budowlane] Woda wolna jest nazywana wodą gruntową. Kolejna woda, kapilarna podlega dodatkowym siłom podciągania kapilarnego w górę. Na wodę błonkową działają również siły przyciągania do powierzchni cząstek szkieletu, które są wielokrotnie większe niż siła ciężkości. Na skutek działania sił adsorpcji cząstki szkieletu gruntowego otoczone są przez błonkę wody, która jest silnie przytwierdzona do powierzchni cząstek. W gruntach sypkich do czynienia mamy głównie z minerałami o niewielkiej zdolności adsorpcyjnej. Z tego właśnie powody grubość błonek wody utwierdzonej jest znikoma. Dla dużych ziaren ogólna ilość wody błonkowej w sypkich gruntach nie ma większego znaczenia. Może być ona w praktyce pomijana w kwestii analizowania własności gruntu.[uprawnienia budowlane testy]

Grunty spoiste

Inna sytuacja ma miejsce w przypadku gruntów spoistych. Tutaj woda błonkowa ma duże znaczenie. Występujące w tych gruntach cząstki iłowe zbudowane są z minerałów przeobrażonych, które charakteryzują się dużą zdolnością adsorpcyjną i posiadają stosunkowo grubsze błonki wody, która jest utwierdzona na powierzchni. Dla niewielkich wymiarów tych cząstek oraz dużej ich ilości ilość wody błonicowej w gruncie może być duża. W tym przypadku wpływa ona znacznie własności tego rodzaju gruntów.[egzamin na uprawnienia budowlane] Woda błonkowa przyczynia się do ograniczenia ruchu wolnej wody oraz kapilarnej, ponieważ dla komórkowej struktury szkieletu gruntów spoistych pory w poszczególnych komórkach oddzielone są za pomocą wody błonkowej. Ruch tej wody odbywa się jedynie w niewielkim stopniu dla większych gradientów naporu.