Struktura nakładów inwestycyjnych

Struktura nakładów inwestycyjnych będzie różna przede wszystkim w zależności od okresu. Zakładano, że budownictwo inwentarskie wzrośnie, a połowa części nakładów inwestycyjnych będzie wykorzystywane na ten rodzaj budownictwa. W przypadku innych grup budownictwa wiejskiego nakłady wyglądały różnie. W latach 1971 – 1975 odnotowano spadek nakładów na budownictwo mieszkaniowe i socjalne. Koniec końców był to spadek pozorny, który powstał na skutek zmniejszenia zaludnienia wsi. W tym czasie wzrosło budownictwo gospodarcze (składowe). Inwestowano tam w rozwój mechanizacji i zaplecze techniczne rolnictwa (nauka do uprawnień budowlanych).

Plan perspektywiczny zakładał, że zwłaszcza w latach 1971 – 1975 w większości budowane będą obory zespołowe. W latach 1976 – 1980 zmniejszeniu w ogólnej puli nakładów inwestycyjnych miały ulec nakładu przeznaczone na budownictwo inwentarskie. W planie uwzględniono stały wzrost w zakresie udziału budownictwa gospodarczego (czyli budynków składowo – magazynowych i zaplecza gospodarstw rolnych). Wpływ na to miała stała intensyfikacja rolnictwa, które związana była ze zwiększeniem wyposażenia technicznego.

Budownictwo mieszkaniowe oraz socjalne charakteryzowało się stabilizacją. Było to możliwe nawet pomimo tego, że pojawiła się tendencja zniżkowa nakładów inwestycyjnych. Wpływ na to miała przede wszystkim stabilizacja ludności wiejskiej, której część znalazła w późniejszych latach zatrudnienie w przemyśle.

Reszta budownictwa związana z rolnictwem w latach 1966 – 1980 charakteryzowała się obniżką procentową w stosunku ogólnej sumy nakładów inwestycyjnych rosnących w szybkim tempie na przestrzeni tych lat. Nakłady inwestycyjne na budownictwo wiejskie rosły zgodnie z etapami planu perspektywicznego (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Program rzeczowy budownictwa wiejskiego

Jeżeli podstawą wyjściową programu były główne wytyczne planu perspektywicznego rozwoju rolnictwa, a także najważniejsze czynniki, które wpływały na kształtowanie wielkości potrzeb inwestycyjnych, to program rzeczowy budownictwa wiejskiego prezentował się następująco.

Proces socjalistycznej przebudowy wsi wiązał się z jej przeobrażeniem. Miało to mieć wpływ na rozwiązanie obiektów budowlanych pod kątem zmniejszenia ich nadmiernej kapitalności. Nadmierna kapitalność to była przesadna moc i trwałość (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Kierunki produkcji rolniczej ulegały zmianom ze względu na:

– potrzeby gospodarcze,

– konieczność wprowadzenia postępu technicznego w metodach produkcji rolnej.

Potrzebne do tego były mniej trwałe budynki, które miały lekką konstrukcję. Dzięki niej można było wszystko przystosować do nowych wymagań. Powstało wiele publikacji naukowych w kraju i poza Polską, które zajmowały się przede wszystkim ekonomią budownictwa wiejskiego, zwłaszcza produkcyjnego. W większości dominowało przekonanie, że amortyzacja budynków o tzw. „ciężkiej skorupie budowlanej” i założeniu, że będą trwałe przez 100 lat jest absurdalna z gospodarczego punktu widzenia. Takie budynki uważano za przestarzałe po 20 latach. Najczęściej były one uciążliwie funkcjonalne,  a także nieprzydatne do nowoczesnej produkcji rolnej (zwierzęcej i roślinnej).

W latach 1966 – 1980 działał program rzeczowego budownictwa wiejskiego. W jego świetle było mało prawdopodobne, żeby ludzie mieszkający na wsi mogły wyłożyć lekką ręką pieniądze i materiały, które przeznaczone były na budownictwo. Jeżeli coś miało mieć wysoką wydajność, to z reguły wymagały częstszej modernizacji. Było to spowodowane tym, że coraz częściej pojawiały się coraz bardziej nowoczesne metody produkcji (egzamin ustny na uprawnienia budowlane).