Strużkobeton za granicą jest szeroko stosowany. Główne w krajach zachodnich takich jak Belgia, Szwajcaria czy Holandia. Wyroby z tego materiału są znane pod nazwą Durisol i Fixolit. Stosuje się je zarówno w dziedzinach budownictwa mieszkaniowego, jak i przemysłowego. Dzięki temu, że tworzywo to ma bardzo dobre właściwości oraz różnorodne formy może być szeroko stosowane. Strefy klimatyczne nie są dla niego ograniczeniem. Można stosować je zarówno w strefach arktycznych jak i podzwrotnikowych.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Surowce do produkcji strużkobetonów

Do produkcji strużkobetonów podstawowymi surowcami są wypełniacz, lepiszcze oraz środki mineralizujące. Jako wypełniacz stosuję się strużkę stolarnianą. Jako lepiszcze najczęściej stosuje się cement portlandzki. Chlorek wapnia lub siarczan glinu oraz wapno i woda są środkami mineralizującymi.[uprawnienia budowlane]

Strużka stolarniana

Strużka stolarniana jest odpadem, który powstaje podczas mechanicznej obróbki drewna poprzez skrawanie. Ma on postać drobnych wiórków drewna o kształcie płaskich, cienkich płatków. Ich grubość, szerokość oraz długość mogą być bardzo zróżnicowane. Do produkowania strużkobetonów powinno się wykorzystywać strużkę, która jest pozyskiwana z drewna iglastego takiego jak sosna, świerk czy jodła. W przypadku drzew liściastych strużka jest nieprzydatna do produkcji strużkobetonów. W przypadku gdy w strużce iglastej występują jej domieszki, to nie mogą one przekraczać wartości 10%.[uprawnienia budowlane testy]

Cechy strużek

Wilgotność strużki ma negatywny wpływ na jej przydatność do produkcji. Jako optymalną wilgotność przyjmuje się wartość w granicach 15-18% w stosunku ciężarowym. Gdy mamy do czynienia ze zbyt wilgotną strużką stosowania w produkcji dochodzi do obniżenia się skuteczności procesu mineralizującego. Może ona również wpływać na nadmierne zużycie spoiwa cementowego. Trzeba mieć na uwadze, że strużka bardzo chłonie wodę. Jej maksymalna nasiąkliwość może wynosić 230% w stosunku do suchej masy. Grubość poszczególnych strużek może wynosić od 0,5 do 2,5 milimetra. Długość w kierunku równoległym do włókien wynosi od 5 do 30 milimetrów. Szerokość natomiast od 15 do 100 milimetrów. Wartość szerokości może ulegać stałej zmianie na skutek łamania się pod wpływem działania nawet niewielkich sił mechanicznych, które występują podczas transportu, mieszania czy przesiewania.[segregator uprawnienia budowlane]

Przesiewanie strużki

Strużka, która jest uzyskiwana w zakładach przemysłowych zazwyczaj jest zanieczyszczone trocinami, pyłem drzewnym, obrzynkami desek czy trzaskami. Z tego powodu przed zastosowaniem jej do produkcji strużkobetonu niezbędne jest oddzielenie wspomnianych zanieczyszczeń. Odbywa się to przez przesiewanie przez sito o odpowiednio dobranej wielkości oczek. Dzięki przesiewaniu strużki możliwe jest również ujednolicenie jej wielkości, co ma bardzo duży wpływ na jakość otrzymywanych w produkcji elementów.[akty uprawnienia budowlane]

Środki mineralizujące

Najbardziej popularnymi środkami mineralizującymi w strużkobetonach są chlorek wapnia i siarczan glinu. Obydwa te związki są solami krystalicznymi. W produkcji strużkobetonów stosuje się ich wodne roztwory o odpowiednim stężeniu. W przypadku chlorka wapnia stężenie to powinno wynosić 5 procent Be, a w przypadku siarczanu glinu 3-5%. Siarczan glinu jest bardzo skuteczny jako mineralizator. Jego stosowanie obniża higroskopijność oraz nasiąkliwość tworzywa. Przez to, że siarczan glinu posiada dość dużą liczbę kwasową to niezbędne jest stosowanie dodatkowo mleka wapiennego w celu zobojętnienia odczynu roztworu wodnego tej soli. Wapno, które stosuje się podczas produkcji strużkobetonów może mieć postać wapna suchogaszonego lub mleka wapiennego o koncentracji 25% suchej masy.[egzamin na uprawnienia budowlane]