Siarkowodór

Określenie zawartości siarkowodoru

Aby móc określić zawartość siarkowodoru w wodzie, należy zastosować takie odczynniki:

a) roztwór azotanu cynkowego cz. i azotanu amonowego cz.: 100 g azotanu cynkowego i 150 g azotanu amonowego rozpuszczone w 1l wody,

b) 10% roztwór azotanu amonowego cz.,

c) 0,1% roztwór jodu cz.,

d) kwas octowy cz. rozcieńczony w stosunku 1:5,

e) kwas siarkowy cz. rozcieńczony w stosunku 1:4,

f) 0,1% roztwór tiosiarczanu sodowego cz..

g) 1% roztwór skrobi rozpuszczalnej (program na uprawnienia budowlane).

Głównym celem badania jest:

– wytrącenie siarczku cynkowego,

– rozłożenie siarczku kwasem siarkowym,

– utlenienie jodem wydzielonego siarkowodoru.

Dzięki tej metodzie można wyznaczyć łącznie siarkowodór wolny oraz pod postacią soli rozpuszczonych w wodzie. Badanie przeprowadza się w następujący sposób.

20 ml badanej wody należy wlać do 10 ml mieszaniny octanu cynkowego i octanu amonowego, którą należy rozcieńczyć wodą destylowaną do 100 ml. Dodatkowo mieszanina ta jest słabo zakwaszona kwasem octowym. Kiedy opadnie osad, należy go odsączyć i przemyć 3-4 razy 10% roztworem octanu amonowego. Kolejnym krokiem jest spłukanie osadu do kolby wodą destylowaną, która jest słabo zakwaszona roztworem kwasu siarkowego (1:4). Dodaje się do kolby 50 ml 0,1% roztworu jodu oraz 40 ml kwasu siarkowego (1:4). Taką kolbę należy zamknąć korkiem, zamieszać i zostawić na 5 minut. Nadmiar jodu miareczkuje się 0,1% roztworem tiosiarczanu sodowego w obecności roztworu skrobi (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane).

W sytuacji, kiedy różnica wyników między dwoma oznaczeniami jest mniejsza niż 3% od wyniku mniejszego, wynikiem ostatecznym jest średnia arytmetyczna obu wartości.

Dalsze badania

Kolejne badania polegają na wykonaniu zaprawy normalnej z cementu, piasku grubego, piasku drobnego i badanej wody w stosunku 1 : 1 : 2 : 0,6 oraz taką samą zaprawę, do której wykorzysta się wodę wodociągową. Badanie beleczek na zginanie i ściskanie należy przeprowadzić po 28 dniach. Należy wykonać po 5 próbek walcowych z zaprawy, do której wykorzystano i badaną wodę, i wodę wodociągową.

Takie próbki należy zostawić w formach na 24-72 godziny. Następnie należy je wyjąć z formy i dalej przechować. Wszystko zależy od przeznaczenia zaprawy. W przypadku zapraw, które twardnieją na powietrzu, próbki należy przechowywać w warunkach powietrznych w temperaturze 18- ± 2°C. Z kolei dla zapraw, które są przeznaczone do murowania, próbki przechowuje się w środowisku mokrym (w powietrzu o wilgotności ponad 75%) 6 dni, a pozostałe dni w wodzie. Po 28 dniach próbki bada się na ściskanie w prasie. Dodaje się pod i na próbkę przekładki z drewnianej sklejki.

Miarodajnym wynikiem jest średnia arytmetyczna z wytrzymałości trzech próbek, która daje najbliższe wyniki średniej wszystkich 5 próbek. Odrzuca się dwa pozostałe wyniki (programy do uprawnień budowlanych). Obliczona wytrzymałość powinna być jednakowa dla próbek zarobionych wodą badaną i wodociągową.

Pobieranie próbek

Próbki wody pobiera się bez przygotować w przypadku powierzchni odkrytych ujęć wody. Robi się to bezpośrednio do butelki. Z kolei w przypadku ujęcia studni bądź otworu wiertniczego próbkę pobiera się za pomocą batometrów.

Próbki wody z otworów pobiera się po wcześniejszym oczyszczeniu wody. Oczyszczenie to polega na powolnym odpompowaniu do co najmniej dwóch objętości wody, która znajduje się w otworze. Woda, którą się analizuje musi być przezroczysta, bez mułu.

Batometr należy opuścić w otwór na głębokość zalegania warstwy wody, która jest poddana badaniom. Po podniesieniu batometru należy wstawić do otworu w jego górnej pokrywie gumową rurkę. Jej drugi koniec należy opuścić na dno butelki, która ma pojemność 1000 ml. Taką butelkę napełnia się wodą tak, żeby wylało się z niej co najmniej 1/2 objętości. Po usunięciu rurki pozostawia się w butelce wolną przestrzeń o objętości 10-15 ml i butelkę zamyka się szczelnie korkiem, który jest przywiązany do jej szyjki.

Uzyskanie hermetyczności

Aby udało się uzyskać hermetyczność w przypadku stosowania zwykłych korków z masy korkowej, szyjka butelki oraz korek powinno zalać się kitem. Kit ten powinien dobrze przylegać do szkła. Można do tego celu wykorzystać np. wosk z kalafonią czy bitum. Jeżeli po badaniach woda środowiskowa będzie uznana za agresywną, to należy porównać wyniki analizy chemicznej wody z normami agresywności.

Tablice te podają przy jakich wartościach czynników chemicznych woda może być uznana za agresywną. Wpływa na to np.:

– środowisko, które otacza beton,

– najmniejszy poprzeczny wymiar konstrukcji,

– ciśnienie wody,

– użyty cement (uprawnienia budowlane – egzamin).

Mówi się, że woda jest agresywna, jeżeli:

– twardość przemijająca w mg – ekwiwalentach jest wyższa od wartości,

– stężenie jonów wodorowych (pH) jest mniejsze od wartości.