Biorąc pod uwagę rozwiązania techniczne, które są podobne do koncepcji elementów uniwersalnych, stwierdza się, że w rzeczywistości wszystkie istniejące rozwiązania są mniej lub bardziej dalekie od tej koncepcji lub oparte na innych założeniach (program na uprawnienia budowlane).
Rozwiązania techniczne budynków
Nie do przyjęcia jest rozwiązanie kompleksowe do masowego zastosowania, które można spotkać w postaci uprzemysłowienia budownictwa wiejskiego jako realizację budynków z ciężkich elementów, które są prefabrykowane. Oznacza to kolejną inwestycję i wyłożenie pieniędzy i materiałów na transport, urządzenia montażowe czy zaplecze techniczno – remontowe. W związku z tym rosłyby koszty budownictwa wiejskiego, a efektywność użytkowa czy eksploatacyjna nie uległaby zmianie (nie polepszyłaby się).
Dlatego w celu uzyskania pozytywnych efektów ekonomiczno-ekonomicznych w budownictwie wiejskim należy spełnić następujące warunki. Przede wszystkim budownictwo wiejskie powinno być realizowane w oparciu o szereg projektów, z uwzględnieniem ograniczonej i jak najmniejszej liczby rodzajów elementów prefabrykatów. Prefabrykaty, określone przez zestawy lub sekcje projektów, powinny być produkowane masowo w regionalnej (wojewódzkiej lub powiatowej) fabryce. We wczesnych stadiach uprzemysłowienia budownictwa wiejskiego należy zmniejszyć ciężar prefabrykowanych elementów, aby można było montować je ręcznie. Najbardziej efektywna forma organizacji robót budowlanych powinna być najpierw wypracowana, a później powinno nadać się jej charakter kompleksowy. Należy znaleźć takie rozwiązania projektowe, które pozwolą na zastąpienie ścian murowanych lekkimi prefabrykatami. Powinny one być wykonywane na miejscu lub niedaleko od placu budowy (program przygotowujący do uprawnień budowlanych). Należy uwzględnić w tym materiały miejscowe, żeby móc zmniejszyć ilość transportu.
Zastosowanie konstrukcyjnych elementów drobnowymiarowych z betonu sprężonego w budynkach wiejskich
Bazując na dotychczasowych doświadczeniach i badaniach, w kraju podjęto pierwszą poważną próbę wykorzystania drobnych elementów konstrukcyjnych z betonu sprężonego do kompleksowego rozwiązania problemu zabudowy wiejskiej. W tym rozwiązaniu wykorzystano lekkie elementy belkowe oraz słupowe, które wykonano ze strunobetonu. Ich ciężar wahał się od 54 do 310 kg (program jednolite akty prawne na egzamin uprawnienia). Liczbę typów elementów konstrukcyjnych, która pozwalała na różnorodne i dowolne zestawy budynków, sprowadzono tylko do 4 typów. Dzięki temu można było stworzyć z nich:
– lekki szkielet konstrukcji nośnej, który łączony był przy pomocy prostych złączy stalowych rozbieralnych,
– wypełnienie szkieletu nośnego, w skład którego wchodziły lekkie niekonstrukcyjne płyty, pustaki, dyle prefabrykowane, które pochodziły z materiałów miejscowych,
– wypełnienie szkieletu z wykorzystaniem materiałów miejscowych lub odpadowych (tzw. tradycyjny sposób na okres przejściowy).
Rozwiązanie to wpływa na zmianę ówczesnych metod tradycyjnych realizacji budynków wiejskich. Mowa tu o przede wszystkim o grubych ścianach. Przenosiły one obciążenia od stropów i dachów. Wykorzystywano je po to, żeby stworzyć idealne warunki cieplno – wilgotnościowe w środku pomieszczeń. Dzięki lekkiemu szkieletowy możliwe się stało przeniesienie obciążeń w sposób bezpośredni na fundament. W efekcie ściany wypełniano niekonstrukcyjnie, a także miały zmniejszoną grubość i masę materiałową. Z tego względu, że niezbędne jest utrzymanie warunków środowiskowych w pomieszczeniu, ściany należy wykonać z materiałów izolacyjnych. Najlepiej, żeby pochodziły one z okolic, ewentualnie z przemysłu. Koleją zaletą zasady wymienności ścian, które nie są zależne od konstrukcji jest to, że można pozwolić sobie na:
– zmiany funkcjonalne budynku,
– zamianę materiału ścian (w zależności od warunków miejscowych, potrzeb gospodarczych lub wymagań zoohigieny).
