Rozwiązania konstrukcyjne urządzeń dworców autobusowych

Przekrycia peronów

Przekrycia peronów charakteryzują się tym, że powtarza się ich zarys oraz odsuwa się punkty podparcia od krawędzi peronów (jak wygląda egzamin na uprawnienia budowlane). W przypadku założenia poziomu przekrycia poniżej skrajni autobusowej, konieczne jest to, żeby w poprawny sposób odsunąć jego krawędź od linii krawężnika. Dzięki temu możliwe jest uniknięcie kolizji z karoserią autobusu.

Przekrycia pełne peronów i stanowisk stosuje się rzadziej. Wykorzystuje się je przede wszystkim w rozwiązaniach wielopoziomowych lub przy lokalizacji dworców jako plomb w zabudowie miejskiej.

Rozwiązanie konstrukcyjne urządzeń dworców autobusowych

Część dworca dla podróżnych nie wyróżnia się specjalną formą spośród innych typów budynków użyteczności publicznej. Ogólne warunki techniczne muszą spełniać:

– zespoły sanitarne,

– poczekalnie,

– zespoły konsumpcyjne,

– kasy,

– kioski.

Posadzki cokołów i lad wykańcza się cementem. Spowodowane to jest tym, że jest to najpopularniejsze i najbardziej praktyczne rozwiązanie. Jednocześnie nie jest to rozwiązanie zawsze estetyczne. Szeroki asortyment wykładzin lastrykowych pozwala na zaspokojenie minimum wymagań techniczno-estetycznych.

Nawierzchnie jezdne, które znajdują się w okolicy dworca najczęściej wykonuje się z betonu. Krawężnik normalny lub wysoki pełni funkcję ogranicznika w obrębie peronów. Ich wysokość zależy głównie od typu autobusów. W przypadku peronów czołowych zastosowanie znajdują odbojnice lub niskie krawężniki betonowe.

Dla kanalizowania i zabezpieczenia ruchu stosuje się często balustrady. Najczęściej są one z rur lub prętów metalowych.

Schody masowego ruchu pieszego muszą spełniać warunki bezpieczeństwa i wygody. W przypadku dworców, które są duże i bogato wyposażone, stosuje się schody ruchome.

Stacja paliw

Najbardziej popularne są publiczne stacje paliw (programy do uprawnień architektonicznych). Różnica pomiędzy publiczną a wewnętrzną stacją paliw jest taka, że wewnętrzna jest przystosowana do określonego taboru komunikacyjnego, określonego natężenia i szczytów ruchu.

Publiczną stacją paliw jest zespół przestrzenny, który jest przystosowany do wykonywania pewnych czynności. Są to czynności, które wiążą się z:

– myciem i czyszczeniem,

– konserwacją nadwozia i podwozia,

– wymianą części i olejów,

– naprawą określonego lub wszystkich typów samochodów, głównie osobowych.

Lokalizacja publicznych stacji paliw wynika przede wszystkim z:

– natężenia ruchu samochodów,

– rozmieszczenia obiektów obsługujących ruch zmotoryzowany: garaże, motele, hotele, zespoły wypoczynkowe, centra turystyki,

– analizy ruchu na drogach i ulicach.

Z kolei pozamiejskie stacje paliw znajdują się:

– wzdłuż arterii komunikacyjnych,

– blisko skrzyżowania,

– obok atrakcyjnych miejsc turystycznych.

Ich forma architektoniczna powinna:

– być łatwo zauważalna z daleka,

– spełniać normalne zasady kompozycji i harmonii z otoczeniem.

Dystrybutory na wysepkach rozmieszcza się zgodnie ze sposobem poruszania się samochodów (nauka do uprawnień architektonicznych).

Ustawienie dystrybutorów na różne typy i gatunki paliw wzdłuż krawężnika pozwala na:

– korzystniejsze usytuowanie zbiorników podziemnych,

– bezkolizyjność ruchu ludzi i pojazdów przy jednoczesnym wydłużeniu strefy tankowania i zadaszenia.

Z kolei ustawienie dystrybutorów w poprzek pojedynczo na wysepkach:

– ułatwia kanalizację ruchu i grupowanie urządzeń,

– daje oszczędność powierzchni zadaszenia przy równoczesnym wzroście powierzchni jezdnej wjazdu i wyjazdu.

Elementy projektowe i budowlane stacji paliw

Najczęściej zadaszenie, czyli wiata, pełni funkcję głównego akcentu plastycznego oraz reklamowego stacji paliw. Taka wiata przykrywa stanowiska tankowania oraz dostęp do kiosku (egzamin na uprawnienia architektoniczne). Z tego powodu wiata może być w formie okapu kiosku bądź samodzielnym elementem, pod którym znajduje się między innymi kiosk w formie pawilonu.