Powłoki, które uszczelniają tynki można podzielić na:
– wchodzące w reakcję chemiczną z tynkiem,
– pokrywające szczelną warstwą powierzchnię tynku.
Do pierwszej grupy zalicza się fluaty, czyli fluorokrzemiany (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane). Możliwe jest uzyskanie wodoszczelności tynku na skutek jedno- lub kilkakrotnego natrysku bądź powleczenie pędzlem powierzchni tynku roztworem soli kwasu fluorokrzemianowego. Na skutek reakcji chemicznej, która zachodzi między solą i składnikami spoiwa zaprawy, na powierzchni tynku dochodzi do zesklepienia się porów. W efekcie powstaje cienka warstwa, która:
– nie przepuszcza wody,
– jest odporna na mało agresywne środowisko chemiczne.
Powłoki uszczelniające tynki
Powłoki, które pokrywają powierzchnię tynku szczelną warstwą uzyskuje się w efekcie:
a) hydrofobizacji powierzchni,
b) malowania:
– farbami emulsyjnymi, olejnymi i innymi,
– lakierami,
– emaliami,
– żywicami,
– kauczukami syntetycznymi.
Hydrofobizacja powierzchni tynku to zabieg, który polega na tym, że minimum dwa razy należy pomalować pędzlem lub natryskiem (przy wykorzystaniu specjalnych aparatów malarskich) powierzchnię tynku. Wykorzystuje się do tego roztwór, który powstaje na skutek rozcieńczenia w wodzie:
– Ahidrosilu K-20,
– preparatu Hydrofob CR,
– innych środków.
Materiał, który jest poddany hydrofobizacji jednak nie jest w pełni wodoszczelny (egzamin ustny na uprawnienia budowlane). Spowodowane to jest tym, że powłoka hydrofobowa przepuszcza w niewielkim stopniu wilgoć z powietrza. Powłoki takie są bezbarwne i nietrwałe, trzeba je konserwować co kilka lat. Jednak na ich korzyść przemawia to, że ich koszt jest niski i sporo mniejszy od innych zabezpieczeń.
Powłoki malarskie:
– mogą być hydrofilowe,
– mogą być mikroporowate,
– przepuszczają parę wodną i powietrze.
W zależności od tego, jaka farba zostanie wykorzystana są one mniej lub bardziej odporne na różne stopnie agresji chemicznej.
Uszczelnienie podłoża pod tynk polega na tym, że należy:
– zastosować izolacje przeciwwilgociowe i przeciwwodne,
– ułożyć na powierzchni izolacji warstwy materiału, który ma odpowiednią przyczepność dla tynku.
Tynki chemoodporne
Odporność chemiczna materiałów to zdolność przeciwstawienia się niszczącemu działaniu czynników chemicznych. Głównymi czynnikami, które doprowadzają do niszczenia tynków są kwasy, zasady oraz rozpuszczalniki (uprawnienia budowlane – egzamin). Ze względu na to, że czynniki te w różny sposób działają na tynki i zaprawy, wykonuje się je ze składników, które się różnią od siebie.
Tynki chemoodporne uzyskuje się na skutek:
– stosowania kruszywa, które jest chemoodporne,
– stosowania spoiwa chemoodpornego.
Najlepszym kruszywem do zapraw są grysiki i piaski ze skał wylewnych (np. piaski kwarcowe czy granitowe) z dodatkiem mączki np. kwarcowej czy węglowej. Spoiwem do zapraw jest cement, szkło wodne oraz żywice syntetyczne. Cement hutniczy jest najlepszy do zapraw chemoodpornych.
Chemoodporność tynku można uzyskać na skutek nakładania na powierzchnię tynku powłok, które są ze sztucznych tworzyw. Mogą to być powłoki epoksydowe lub poliestrowe, które są zbrojone lub niezbrojone włóknem szklanym. Powłoki, które zbroi się włóknem szklanym, noszą nazwę laminatów. Wykorzystuje się je jako zabezpieczenie zbiorników przed działaniem cieczy agresywnych, czyli np. w:
– akumulatorniach elektrowni wodnych,
– stacjach uzdatniania wody.
Powłoki ze sztucznych tworzyw to nie jest jedyny wykorzystywany sposób. Stosuje się także kompozycje, które są np. epoksydowo-smołowe bądź inne.
Tynki zewnętrzne powinny charakteryzować się:
– odpornością na działanie wody opadowej,
– odpornością na zmiany temperatury.
Zewnętrznymi tynkami nie mogą być tynki wapienne czy gipsowe (egzamin na uprawnienia budowlane). Głównym powodem jest to, że woda deszczowa może wypłukać i gips, i wapno. Jednak możliwe jest uodpornienie ich na niszczące działanie czynników atmosferycznych poprzez hydrofobizację.
