Podczas budowy większości tuneli z Związku Radzieckim stosowano mechaniczny sposób umieszczania podajnika (nauka do uprawnień budowlanych). W takiej sytuacji montuje się mechanicznie obudowę wtedy, kiedy warunki gruntowe pozwalają na wykonywanie tunelu bez osłony tarczy.

Sprężone powietrze stosuje się:

– w ciężkich warunkach gruntowych,

– w gruntach nawodnionych,

– przy tunelowaniu metodą tarczową.

Przegroda, która oddziela przestrzeń z podwyższonym ciśnieniem umieszczona jest wówczas z tyłu tarczy. Znajduje się one we wcześniej zmontowanym tunelu. W tej przegrodzie umieszcza się śluzy. Służą one do przechodzenia załogi, a także do transportu materiału. Przy takim sposobie pracy cała załoga przodku tunelu pracuje w sprężonym powietrzu i wszyscy pracujący w czole tunelu, łącznie z nadzorem technicznym. Dodatkowo muszą odpowiadać warunkom fizycznym, przewidzianym w przepisach bezpieczeństwa i higieny pracy dla prac kesonowych.

Tarcze ze specjalnymi przegrodami, które umieszcza się na przodzie, stosuje się w sytuacji, żeby zmniejszyć liczbę pracowników, którzy pracują w podwyższonym ciśnieniu. Tam ciśnienie jest wyższe od normalnego (program egzamin uprawnienia 2021).

Idealnym przykładem takiej tarczy może być tarcza, którą używało się w Paryżu przy budowie głębokiego tunelu. Jest to tzw. Metro Regional, na odcinku pod Sekwaną. Tarcza ta ma średnicę nominalną 10 m. Średnica wewnętrzna płaszcza wynosi 10,08 m, a długość tarczy – 6,8 m. Cała tarcza posiada 36 lewarów, których całkowity nacisk wynosi 5400 ton.

Przodek tarczy oddziela się specjalną przeponą od części tylnej. Istnieje szansa, żeby podnieść w nim ciśnienie powietrza do takiej wysokości, aby możliwe było osuszenia gruntu z przodu tunelu.

Narzędzie do odspajania gruntu umieszcza się w taki sposób, żeby możliwe było operowanie nim z przodu przez pracowników.  

Wyłącznie środkowy przedział przodku charakteryzuje się posiadaniem ciśnienia wysokiego. Pod sprężonym powietrzem pracuje wyłącznie kilku pracowników, którzy obsługują urządzenia do transportu urobku przez śluzę.

Obudowa tuneli wykonywanych metodą tarczową

Bloki betonowe bądź tubingi żelbetowe wykorzystuje się jako obudowę tuneli, które wykonuje się metodą tarczową.  

Bloki betonowe stosuje się wyłącznie w przypadku tuneli, których średnica nie jest większa niż 3,5-4 m. Używa się je z reguły do budowy kanałów miejskich tam, gdzie stosuje się w tym celu tarczę.

Tubingi żelbetowe stosuje się wyłącznie w tunelach komunikacyjnych (programy do uprawnień budowlanych). Odcinek obudowy tunelu stanowi pierścień, który zmontowany jest z segmentów żelbetowych.

Pierścień obudowy zbudowany jest z pewnej liczby tubingów. Ilość ta zależy przede wszystkim od średnicy tunelu. Z kolei wskazówką, która pomaga w wyborze tej ilości, jest ciężar jednego tubingu. Należy pamiętać o tym, żeby nie były one za ciężkie. Wówczas mogą powstać trudności podczas montażu pierścienia. Dotyczy to także sytuacji, kiedy stosuje się urządzenia mechaniczne, czyli np. podajniki.

Najczęściej stosuje się tubingi, których ciężar waha się od 600 do 800 kg. Wówczas maksymalny ciężar nie może być cięższy niż 1000 kg.

Szerokość pierścienia tubingowego powinna być tak samo długa jak obudowa tunelu. Montuje się ją podczas jednego ruchu tarczy do przodu. Dodatkowo długość ta musi odpowiadać skokowi tłoków głównych lewarów hydraulicznych tarczy. Wynosi ona najczęściej 1 m. W sytuacji tarczy, które mają małą średnicę, a obudową są bloki betonowe, szerokość pierścienia jest mniejsza. Wynosi ona wówczas ok. 5 m. Spowodowane to jest tym, że konieczne są odmienne warunki montażu bloków.

Pierścień obudowy zbudowany jest z trzech typów tubingów:

– określonej ilości tubingów, które określa się mianem normalnych,

– dwóch tubingów – przekluczowymi,

– jednego tubingu kluczowego.

Wykorzystywanie powyżej wymienionych tubingów jest istotne z tego względu, żeby możliwy był ułatwiony montaż całego pierścienia. Cały pierścień oznacza łącznie z jego zamknięciem od wewnątrz obudowy. Montaż tego typu nie byłby możliwy, gdyby wszystkie tubingi były takie same (uprawnienia budowlane – egzamin).