Przestrzeń, która jest pomiędzy pionową ścianą żelbetową i ścianą oporową, a także znajduje się wzdłuż toru wozu gaśniczego, wypełnia się zagęszczonym gruntem. Ubija się go warstwowo na grubości 25 cm. Kolejnym krokiem jest układanie warstwy wyrównawczej z chudego betonu pod kątem 28-29°. Warstwa ta ma grubość 10 cm. Na niej układa się płytę żelbetową, która jest dwuwspornikowa skośna i ma grubość 10 cm. Jest ona zbrojona prętami o średnicy 8 mm. Układa się je co 10 cm (uprawnienia architektoniczne 2021).
Wyżej wymienioną płytę podpiera się na pionowych ścianach z żelbetu w sposób przegubowo nieprzesuwny. Są one pogrubione ukośnie na podporach do 30 cm. Rampa jest podzielona dylatacją na długości na trzy odcinki po 20 m. Ma to na celu wyeliminowanie wpływu temperatury na konstrukcję. Opory są na końcach płyty. Na płycie układa się cegłę klinkierową na zaprawie cementowej.
Płytki żeliwne i bazaltowe
Płytki bazaltowe (z bazaltu lanego) oraz płytki żeliwne są wykorzystywane do wyłożenia rampy. Najchętniej wybierane są płytki żeliwne. Ich wymiary to z reguły od 248×248 mm do 498×498 mm, a grubość wynosi ok. 15 mm. Montuje się je z usztywniającymi żeberkami, które mają wysokość ok. 15 mm, a ich grubość jest równa 10 mm. Układa się je na zaprawie cementowej. Płytki układa się wzdłuż zrzutni po przekątnej. Ma to na celu zmniejszenie zwichrowań, które mogą wystąpić na skutek wysokiej temperatury. Pomiędzy płytkami zostawia się szczeliny bez wypełnienia. Szczeliny powinny mieć ok. 4 mm.
W tych zrzutniach, gdzie koks gasi się bezpośrednio na rampie, płytki żeliwne układa się na żeliwnych podkładkach, które są zamocowane w płycie rampy. Dzieje się tak ze względu na wysoką temperaturę rozżarzonego koksu. Pomiędzy płytą rampy a płytkami jest wolna przestrzeń. Dużą zaletą płytek żeliwnych jest szansa na wymianę ich w trakcie eksploatacji zrzutni (egzamin ustny na uprawnienia budowlane).
Na zaprawie cementowej układa się płytki bazaltowe w jodełkę. Płytki mają wymiary 120 x 250 mm, a ich grubość wynosi 40 mm. Dzięki kształtkom bazaltowym, których zadaniem jest „prowadzenie” koksu do wypustów, koks jest równomiernie odbierany z rampy. Płytki żeliwne układa się w ostatnim rzędzie. Mocuje się je do rampy przy pomocy śrub z łbami wpuszczonymi.
Płytki żeliwne charakteryzują się wysoką odpornością na temperaturę. Ich kolejną cechą jest to, że są mniej wytrzymałe na ścieranie. Ich trwałość wynosi do 5 lat.
Z kolei płytki bazaltowe są mniej odporne na temperaturę, ale bardziej wytrzymałe na ścieranie. Trwałość płytek bazaltowych wynosi do 3 lat.
Żelbetowa skrzynia zrzutni
Żelbetową skrzynię zrzutni zagłębia się w gruncie. Robi się ją na mokro w postaci monolitycznej konstrukcji płytowo – żebrowej.
Ściany pionowe skrzyni mają grubość 15 cm. Opiera się je na żebrach, które są wzdłuż zrzutni w odstępach 3 m. Na całej długości skrzyni robi się w dnie kanał, który charakteryzuje się spadkiem 0,5% w kierunku przepompowni. Pomaga to odprowadzać wodę ze skrzyni (program uprawnienia budowlane).
Skrzynię zrzutni dzieli się wzdłuż na dwie części przy pomocy dylatacji. Przechodzi ona przez konstrukcję dachu oraz ściany osłonowej. Na zewnątrz montuje się izolację. Chroni ona ściany i dno. Izolacja może być zrobiona z podwójnej warstwy papy, którą układa się na lepiku i zabezpiecza się ją warstwą cegły.
Z konstrukcji żelbetowej robi się podest obsługowy i dach nad wypustami. Na płatwiach z żelbetu układa się np. płyty azbestowo – cementowe, które wykorzystuje do pokrycia dachu. Prefabrykaty można wykorzystać do zbudowania konstrukcji dachu. Podest obsługowy zabezpiecza się stalową barierą. Ma to miejsce od strony rampy.
Ściana osłonowa zrzutni powstaje z cegły ceramicznej lub płyt żużlobetonowych. Grubość cegły wynosi 12 cm, a płyt – 7 cm. Opiera się je o słupy konstrukcji dachu. W ścianie osłonowej montuje się pas okien lub luksferów. Mają one szerokość ok. 0,8 – 1 m. Są one niezbędne go oświetlenia mechanizmu wypustów. Elementy konstrukcyjne zrzutni wykonuje się z betonu marki 170. Z kolei prefabrykaty powstają z betonu matki 200.
Materiały wiążące to takie tworzywa, które można rozdrobnić na pył. Po dodaniu do nich wody powstaje plastyczny zaczyn. Można go łatwo formować, a po upływie czasu twardnieje. Istnieje wiele materiałów wiążących, które różnią się od siebie składem chemicznym i właściwościami (uprawnienia budowlane).
