Układanie płyt
Składniki masy betonowej oraz ich zestawienie powinno odpowiadać warunkom dla nawierzchni monolitycznych typu klasycznego (uprawnienia budowlane 2021). Zanim płytę wbuduje się w nawierzchnię, należy jej wszystkie ściany boczne powlec bitumem. Tak przygotowane płyty betonowe po upływie 2-3 tygodni można ułożyć na podsypce. Podsypka taka wykonana jest z piasku bądź z piasku, który jest wymieszany z cementem. Jest ona rozłożona na grubość 2-3 cm na podbudowie z kamienia bądź gruntu stabilizowanego.
Takie płyty układa się przy wykorzystaniu żurawia samochodowego, którego nośność wynosi ok. 1 tony. Spowodowane to jest tym, że 1 płyta waży ok. 500 kg. Kiedy płyty betonowe będą już ułożone, należy rozpocząć proces wypełniania spoin. Te spoiny, które znajdują się w miejscach skrzyżowania należy uzbroić:
– 3 stalowymi prętami, które mają średnicę 8 mm,
– 2 prętami, które mają średnicę 14 mm i długość 80 cm.
Z kolei sama spoina powinna być wypełniona zaprawą cementowo-piaskową. Na m3 zaprawy powinno wchodzić 400 kg cementu. W efekcie w spoinach powstają betonowe wkładki, które zbroi się na skrzyżowaniach. Dzięki takim wkładkom:
– unika się klawiszowania płyt betonowych w kierunku pionowym,
– zapobiega się przesuwaniu się płyt betonowych w kierunku poprzecznym i podłużnym,
– przyczyniają się do współpracy przy przenoszeniu obciążenia i jednocześnie zmniejsza się obciążenie jednostkowe podłoża.
Dzięki temu, że boczne ściany płyt powleka się betonem, dochodzi do:
– niedopuszczenia do związania zaprawy, która wypełniają spoinę, z płytą,
– rozszerzenia się płyt betonowych pod wpływem wzrostu temperatury otoczenia,
– ułatwienie rozbierania nawierzchni w przypadkach naprawy lub przenoszenia jej na inne miejsca (akty zgodnie z wykazem Izby Inżynierów).
Kiedy w spoinach stwardnieją uformowane beleczki, górną część spoiny należy wypełnić do 4 cm asfaltową masą zalewową.
Nawierzchnia z prefabrykowanych płyt kamienno-betonowych małowymiarowych
Nawierzchnia z prefabrykowanych płyt kamienno-betonowych małowymiarowych najczęściej powstaje z płyt, które są kwadratem bądź sześciokątem foremnym. Najczęściej mają one grubość 12 lub 15 cm. Należy je układać na podłożu gruntowym bądź twardym.
W zależności od rodzaju podłoża i charakteru nawierzchni spoiny między płytami wypełnia się:
a) zaprawą piaskowo-cementową,
b) bitumiczną masą zalewową,
c) piaskiem lub żwirkiem.
Do zalet nawierzchni kamienno-betonowych zalicza się:
– większą gładkość,
– większą łatwość układania,
– bezpylność (materiały do nauki na egzamin do uprawnień budowlanych).
Największym minusem takiej nawierzchni jest przede wszystkim jej duży koszt. Wynika to z tego powodu, że kostki produkuje się ręcznie.
Nawierzchnię z płyt kamienno-betonowych stosuje się najczęściej w przypadku:
– budowy nowych dróg lokalnych,
– odcinków dróg, które charakteryzują się znacznymi pochyleniami podłużnymi,
– budowy dróg objazdowych,
– budowy dróg w zakładach przemysłowych,
– nawierzchni typu przejściowego, czyli np. na czas ustabilizowania się podłoża gruntowego, na wysokich nasypach,
– ulic i placów miejskich drugorzędnego znaczenia.
Nawierzchnia z kostek prefabrykowanych
Aktualnie nawierzchni z kostek prefabrykowanych się nie stosuje. Takie nawierzchnie układa się z elementów, które produkują wytwórnie wyrobów betonowych. Kostki betonowe mają kształt i wymiary podobne do regularnych kostek kamiennych. W niektórych krajach dopuszcza się bardziej skomplikowany kształt, który pozwoli na dobre wiązanie.
Kostki produkuje się jako jedno- bądź dwuwarstwowe. Powstają one z mas betonowych, które są takie same jak masy, które wykorzystuje się do budowy nawierzchni betonowej monolitycznej.
Masę betonową należy zagęszczać w formach metalowych. Odbywa się to poprzez ubijanie, prasowanie pod ciśnieniem bądź wibrowanie na stołach (egzamin ustny uprawnienia architektoniczne – pytania).