Korytka żelbetowe dla kabli ziemnych i pędni drutowych

Elementami typowymi w urządzeniach zabezpieczenia ruchu kolejowego są korytka żelbetowe dla kabli ziemnych oraz pędni drutowych (informacje na temat egzamin na uprawnienia budowlane). Biorąc pod uwagę liczbę wiązek kablowych oraz liczbę drutów pędniowych, które przepuszcza się przez korytko, uniwersalny kanał żelbetowy opracowuje się w trzech typach:

– I o prześwicie 240X300 mm,

– II – 240X500 mm,

– III – 240X700 mm.

Element korytka oraz pokrywy jest długi na 60 cm. W przypadku korytka typu II element waży w sumie 135 kg, w tym 4,9 kg zbrojenia.

Korytka tego typu łączy się albo na wpust, albo na styk. W pierwszym przypadku pokrywę układa się praktycznie na każdym elemencie koryta oddzielnie. Z kolei w drugiej sytuacji układa się je symetrycznie w stosunku do styku.

Specjalne kształtki żelbetowe z pokrywami stosuje się po to, żeby uzyskać załomy w planie pod kątem prostym. Należy pamiętać jednak o tym, że do pełnego zwrotu niezbędne są 2 kształtki. Załomy kanałów kablowych w pionie najczęściej uzyskuje się poprzez zastosowanie specjalnych kształtek od strony górnej i dolnej.

Odcinkiem środkowym są z kolei prefabrykaty korytkowe. Do rozgałęzień kanałów kablowych wykorzystuje się kształtki. Ciężar stali w korytku rozgałęzieniowym jest równy 6,93 kg. Deski należy przymocować do mostownic. Wykorzystuje się do tego sprężynujące podkładki stalowe. Ich zadaniem jest przykrycie szczelin przy styku desek oraz wkrętów, które przepuszcza się przez podkładkę i zapuszcza w mostownicę (szczegółowy program egzaminu na uprawnienia budowlane).

Prefabrykowane płyty żelbetowe

Nawierzchnia drogowa na przejazdach w poziomie szyn powinna być równa. Dodatkowo powinna ona zachowywać odpowiednią szorstkość oraz wytrzymałość. Spowodowane to jest coraz cięższym ruchem samochodowym na drogach o dużym natężeniu oraz dużą szybkością szybkości pojazdów. Jest to możliwe do spełnienia wyłącznie wtedy, kiedy nawierzchnię betonową wykona się z prefabrykowanych żelbetowych płyt wielkowymiarowych.

Przejazdowe płyty wykonuje się w dwóch typach:

a) płyty wewnętrzne międzyszynowe o szerokości 1,3 m,

b) płyty zewnętrzne o szerokości 0,87 m.

Oba rodzaje płyt są długie na 3,76 m. Z kolei ich grubość wynosi:

– płyty zewnętrzne: 13 cm,

– płyty środkowe: 15,5 cm.

Dzięki tym płytom można je układać 1, 2, 3 i więcej pasmach. Wszystko zależy wówczas od szerokości drogi oraz kąta skrzyżowania z torem kolejowym. W przypadku kąta skrzyżowania płyty powinno się układać schodkowo.

Krawędzie płyt międzyszynowych

Krawędzie płyt międzyszynowych są zaokrąglone (promień R=3 cm). Jednocześnie należy pamiętać o tym, że powinna się ona wznosić na 5 cm ponad główkę szyny. Wówczas płyta zewnętrzna powinna być na poziomie główki szyny. Głównym powodem jest uniknięcie zwarcia obwodu elektrycznego przy przejeździć pojazdów na gąsienicach lub płozach (materiały do egzaminu na uprawnienia architektoniczne).

Dzięki klockom z sosnowego drewna impregnowanego można uzyskać zabezpieczenie płyt od przesunięcia w kierunku do szyn. Są one wciśnięte pomiędzy płytę i szynę. Płyty międzyszynowe posiadają w planie na końcach ścięcie krawędzi pod kątem 30° na długości 30 cm.

Takie płyty układa się tylko na podkładach betonowych przy ich osiowym rozstawie (54 cm).

Podkłady te powinny być starannie podbite:

– pod samym przejazdem,

– na 5-6 m w obie strony od jego bocznych krawędzi.

Płyty należy oprzeć na podkładach poprzez twardoplastyczną warstwę zaprawy cementowo-piaskowej o stosunku 1:3. Jest to warstwa oddzielona pojedynczą warstwą papy od podkładu i płyty.

Śruby, które łączą szynę z podkładem, należy osłonić kapturem z blachy. Kolejnym krokiem jest zasypanie ich drobnym grysem oraz zalanie asfaltem. Płyta zewnętrzna na połączeniu z nawierzchnią drogi oraz płyty na międzytorzu w punkcie zetknięcia się ze sobą lub z brukiem w przypadku szerokości międzytorza większej od 3,50 m wspierają się na fundamentach betonowych z bloków prefabrykowanych o wymiarach 20x40x106 cm (uprawnienia architektoniczne – egzamin).