Konstrukcja belek podsuwnicowych, bardziej niż przekrycie dachowe, zależy od rozstawu słupów nośnych hali. Ta konstrukcja jest z belek żelbetowych, które charakteryzują się samonośnym zbrojeniem szkieletowym w przypadku rozstawu słupów 7,5 m. W sytuacji, kiedy występują większe rozpiętości, belki są ze stali.
Połączenie elementów oporowych zewnętrznych i konstrukcji słupów należy traktować łącznie. Elementami oporowymi w wielu cementowniach (np. „Rejowiec”, „Wiek II” oraz ZSH „Górka”) były poziome przepony, które przekazywały obciążenia na słupy hali. Projektowano je jako prefabrykowane lub wylewane na mokro. Jeżeli jednak jest większy rozstaw słupów nośnych hali, to elementy oporowe projektuje się od nowa (egzamin na uprawnienia budowlane). Po przeprowadzeniu analizy obu rozwiązań stwierdzono, że przekazanie obciążenia od parcia materiału na niezależne mury oporowe jest słuszniejsze. Obciążenie od parcia wynosi 50% całkowitych obciążeń wywołujących moment zginający w słupie. Wykonawstwo składów surowca ma wpływ na korzystniejsze efekty techniczno – ekonomiczne.
Do wykonywania składów najlepiej jest użyć takiego żurawia, który ma udźwig 45 ton. Stwierdzono to na podstawie doświadczeń z dotychczasowych realizacji składów w budowanych cementowniach. Zadaniami żurawia są:
– przestawianie lekkich wież montażowych z typowych rusztowań stalowych, które pozwalają zrobić zbrojenie i betonowanie słupów,
– montaż jezdni suwnic i konstrukcji dachowej w przekrytej części hali,
– podawanie betonu i szkieletów zbrojenia.
Baseny szlamowe
Na początku baseny szlamowe miały formę konstrukcji monolitycznej. W jej skład wchodził:
– zbiornik właściwy, gdzie odbywało się mieszanie szlamu,
– przekrycie zbiornika nad zbiornikiem właściwym,
– obudowa urządzenia mieszającego.
Mieszadło ma formę konstrukcji stalowej (uprawnienia architektoniczne 2021). Opiera się ono na ścianie zewnętrznej na szynie, po której można się poruszać. Mieszadło, podczas ruchu, przekazuje na konstrukcję podpierającą obciążenie pionowe i poziome w punktach oparcia. W zależności od tego, jak duże jest mieszadło, to średnica pozioma może być większa. Wówczas mogą wystąpić mimośrodowe obciążenia ścian zbiornika, które wynikają od ciężaru przekrycia, który przekazywany jest poprzez wieniec i słupy. Zbiornik właściwy można zaprojektować na dwa sposoby:
jako konstrukcja monolityczna, w której skład wchodzi płyta denna,
ściany i słup środkowy można oddzielić od dna przerwą dylatacyjną.
Sprężone zbiorniki szlamowe
Przyczyną rozwoju konstrukcji zbiorników szlamowych jest wykonywanie ich wykonywaniem w deskowaniu ślizgowym lub w całości z elementów prefabrykowanych. Ważne jest, żeby zbiornik z takich elementów był sprężony. Pozwoli to uzyskać szczelność w stykach bez konieczności wykonywania specjalnych zabiegów (uprawnienia architektoniczne – egzamin).
Konstrukcja prefabrykowana jest lepsza niż ta, którą wykonuje się w deskowaniu ślizgowym. Ma na to wpływ kilka czynników. Konstrukcja prefabrykowana daje możliwość pełnego uprzemysłowienia robót. Oprócz tego pozwala na osiągnięcie lepszych cech wytrzymałościowych materiału. Dodatkowo konstrukcję można montować niezależnie od pory roku czy warunków atmosferycznych. Oprócz tego umożliwia on dowolne kształtowanie przekroju ściany zbiornika.
Interesującym przykładem zbiornika na szlam w konstrukcji sprężonej jest ten, który odkryto w Wildegg w Szwajcarii. Ma on pojemność 5500 m3 i wykonano go w latach 1954-1955. Wysokość tego zbiornika wynosi 7,1 m, a jego średnica – 31,5 m. Wspornikowy chodnik ma swoje miejsce wokół górnej krawędzi. Ma on szerokość 1,5 m. Dno i ściana zbiornika są połączone ze sobą monolitycznie. Zbiornik został sprężony pionowo i poziomo. Pionowe sprężenie było niezbędne z powodu mocowania w dnie ścian. W czterech pilastrach zakotwiono kable obwodowe. Niektóre z kabli obiegały pół obwodu. Połączenie kabli, które znajdują się w swoim sąsiedztwie są przesunięte o 90o. Dzięki temu wyrównana jest siła sprężająca na obwodzie (egzamin na uprawnienia architektoniczne).
