Ich standardowe kształty obejmują sklepienia półkoliste, biorące mury frontowe i wypełnienie piaskiem, słabym betonem, żwirem czy nie mokrą ścianą. Potem umieszczano sklepienia wtórne zamknięte murami frontowymi czy niezamkniętymi. Podczas konstruowania wiaduktów kamiennych używano dwa typy kolumn, niektóre były cienkie, przydatne tylko do transportowania obustronnego parcia sklepień, kolejne były obszerniejsze (rozdzielcze) i potrafiły wytrzymać parcie z jednej strony. (uprawnienia budowlane kontakt) Kolumny rozdzielcze rozmieszczano co trzy albo co pięć przęseł. W sytuacji zniszczenia jednego sklepienia powinny one uchronić stykającą z innego kierunku część mostu przed spadnięciem. Patrząc na rozbieżność parcia sklepień, murom kolumn dawano odchylenie wzdłuż i w poprzek mostu, jakie równało się od V4o do V20. Kolumnom dużych wiaduktów dawano zwykle formy wyrównanej odporności na działanie obciążeń pionowych, masy osobistej i sił poziomych. Tworząca tych kolumn była podobna do krzywej wykładniczej. Rozbieżności w rozmiarach górnych i dolnych średnic kolumn były zwykle mocno widoczne. Aby pomniejszyć masę rosłych kolumn zostawiano niewypełnione środki. (uprawnienia budowlane 2021)
Kolumny i wiadukty kolejowe
Wiadukty kolejowe
Rosłe wiadukty kolejowe używa się do przeprowadzania dróżek dla ludzi czy dróg kołowych nad torowiskiem, używając nadprogramowych przesklepień. Konstruowanie kamiennych mostów sprowadzono do szczytowych form we Francji całkiem niedawno. Ostatni przyrost zainteresowania na budownictwo mostów kamiennych warto przyznać G. Sejourne. (uprawnienia budowlane program) Jego nauki zapoczątkowały dużą ilość nowoczesnych udoskonaleń stawiania mostów kamiennych. Przykładowo umieszczenie rozdzielenia sklepień rozpiętych mostów na różne łuki podobne, zwykle o rozpiętości o wiele mniejszej o rozpiętości drogi. Było to wykonalne poprzez użycie betonu uzbrojonego do konstrukcji pomostów. Tylko podczas użycia tego tworzywa dało się tworzyć pomosty, jakie potrafią wytrzymać ściskanie.
Minus mostów
Minus mostów to rozpór napierany przez zasypkę na mury frontowe. Ten rozpór pokazywał się zwykle podczas stawiania mostów kolejowych, w jakich odziaływania dynamiczne powiększały to parcie. W niektórych mostach kolejowych mury frontowe otwierały się na zewnątrz. (akty prawne uprawnienia budowlane) Aby uchronić most od deformacji, mury frontowe zestawiano ze sobą ściągami. Przykładem użycia takiego zabezpieczenia bywa wiadukt linii średnicowej w stolicy. Minusu takiego nie posiadały mosty, jakie posiadały wtórne przesklepienie, zmniejszające masę wnęk. Czasami powyżej sklepienia centralnego rozmieszczano wśród ścian frontowych dużo rzędów zapełniających, wygładzających, izolacyjnych i ochraniających.
Rzędy wypełniające
Na tych rzędach rozmieszczano rząd odsączający powierzchnie czy podsypkę torowiska kolejowego. Taką metodą dostawano widoczne zmniejszenie masy mostu i unikano napierania rzędów zapełniających na mury frontowe. (segregator egzamin ustny uprawnienia) Przez to dało się je zrobić cieńsze, co natomiast pozwalało na zminimalizowanie masy mostu oraz kubatury kamieniarki czy betonu. W mostach o takim rozmieszczeniu stawiano wśród murów frontowych galerie sklepień wtórnych, a w nich przejścia pozwalające na kontrolowanie stanu sklepień czy murów. W czasach rzymskich, w mostach stawianych na wodzie nie zamurowywano wtórnych przesklepień ponad kolumnami, robiąc przez to nadprogramowe luki, aby powiększyć średnice koryta rzeki przy przepływaniu ogromnych fal, które podtapiały niższe elementy sklepień. W reszcie mostów w murach frontowych zostawiano luki dla oświetlenia i wysuszenia środkowych galerii. W finalnym etapie zmieniania murów frontowych pojawił się nowy, klasyczny rozkład mostów kamiennych, stworzony w drugiej połowie XIX wieku. W mostach tych wtórne przesklepienia nie zostały zamknięte. Mury frontowe zostawiono tylko powyżej tych przesklepień i na centralnym kawałku sklepienia, jaki nie ma sklepień wtórnych. Liczba niezamkniętych sklepień ze wszystkich połów centralnego sklepienia była zwykle nieparzysta. Wtórne sklepienia wspierano na murach rozmieszczonych w poprzek sklepienia centralnego, zostawiając w nich na osi mostu luki dla pozwolenia przejścia nad łukiem. (program egzaminu na uprawnienia)
