W zakładach produkcyjnych powinno istnieć osobne pomieszczenie, w którym pracownicy mogą spożywać posiłki w czasie pracy (uprawnienia budowlane 2021). Mogą to być takie miejsca, w których:

– można spożywać własny posiłek,

– można spożywać posiłek, który jest wydawany przez zakład pracy (jadalnia z zapleczem, w której wydaje się np. mleko czy gorącą zupę).

Jadalnia powinna być przede wszystkim usytuowana w takim miejscu, żeby pracownicy mogli spożywać posiłek niedaleko swojego miejsca pracy. Zakłada się, że wielkość jadalni przewiduje 1,1 m2 powierzchni, która przypada na każdego pracownika, którzy jednocześnie spożywają posiłek. Należy pamiętać o tym, że powierzchnia jadalni nie może być mniejsza niż 8 m2. Dodatkowo w takim pomieszczeniu powinno się znajdować:

– urządzenie, w którym będzie można podgrzać posiłek,

– zlewozmywak, w którym będzie można pozmywać naczynia po skończonym posiłku,

– stoły oraz krzesła (ważne – nie mogą to być ławki).

Metody rzemieślnicze i uprzemysłowione

Te budynki, które powstały zgodnie z metodami rzemieślniczymi, realizowane były zgodnie z projektami, które opracowywano indywidualnie. Projekty takie były również potrzebne do zamawiania materiałów budowlanych w odpowiedniej ilości czy wymiarach, Były to m.in.:

– cegły,

– wapno,

– cement,

– belki,

– drewno,

– stal zbrojeniowa (program na uprawnienia budowlane).

Z tych materiałów, które były dostarczone na plac budowy, rzemieślnicy tworzyli poszczególne elementu budynku, czyli:

– mury,

– stropy,

– schody,

– więźbę dachową.

Dzięki temu, że wprowadzono do budownictwa metody uprzemysłowione wznoszenia budynków z prefabrykatów produkowanych w zakładach stacjonarnych lub poligonowych, wprowadzono również większą specjalizację produkcji. W jednych zakładach rozpoczęto produkcję elementów ściennych, w innych prefabrykaty stropów, a w jeszcze kolejnych – elementy schodów.

Modularna koordynacja wymiarowa

Modularną koordynację wymiarową w budownictwie wprowadzono, aby:

– zmniejszyć różnorodność produkowanych elementów,

– pozwolić łączyć produkowane elementy,

– umożliwić wymianę z innymi elementami,

Było to możliwe dzięki:

– uruchomieniu masowej produkcji,

– uproszczeniu i ułatwieniu projektowania,

– uproszczeniu montażu na budowie (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).

Koordynacja wymiarowa jest świadomym doborem współzależnych wymiarów przy projektowaniu, produkcji i montażu elementów. Polega to przede wszystkim na zapewnieniu ogólnej zgodności elementów pomiędzy sobą. Jednocześnie uwzględnia się wymagania techniczno-funkcjonalne. Koordynacja wymiarowa dotyczy wszystkich elementów, które produkuje się w sposób masowy. Dotyczy to m.in. okien, płyt stropowych, płyt ściennych, schodów czy belek stropowych. Wykorzystuje się ją również przy projektowaniu budowli w sytuacji, kiedy stosuje się nowe elementy, które przewiduje się do powszechnego użytku. Dotyczy to również elementów, które już istnieją.

Z kolei koordynacja modularna jest to przede wszystkim koordynacja wymiarowa, która opiera się o ustalony moduł zgodnie z przyjętym wcześniej systemem modularnym.

System modularny to zbiór zasad, które tyczą się wzajemnego doboru elementów i ich zestawień w budynkach i budowlach w oparciu o ustalony moduł. Modułem jest przyjęta jednostka długości. Jej wielokrotnością są wszystkie wymiary skoordynowane elementów, a także ich zestawienia w budynkach i w budowlach. Moduł podstawowy to moduł, który ustalono i przyjęto za podstawę koordynacji zgodnie z porozumieniem międzynarodowym. Moduł podstawowy wynosi 10 cm (0,1 m, 100 mm, 1 dcm) i oznacza się go symbolem M.

Biorąc pod uwagę koordynację wymiarową elementy budynku dzieli się na:

– elementy modularne,

– elementy zmodulowane, które stosuje się przede wszystkim wtedy, kiedy jest to konieczne (program z aktami na uprawnienia budowlane).