– jedno- lub wielokondygnacjowość budynków, sekcji, segmentów, częściowo ustrojów i elementów,
– wysokości.
Gabaryty przestrzenne
W przypadku parametrów technicznych mówi się m.in. o:
– rodzaju obciążeń,
– warunkach oświetleniowych – światło dzienne,
– nośności transportu,
– oddziaływania procesów produkcyjnych lub składowych,
– warunkach klimatycznych – przewodność ciepła, aeracja.
System modularny
Gabaryty przestrzenne i system modularny to są dwa zagadnienia, które się ze sobą bezpośrednio łączą. Gabaryty przestrzenne powinny być podporządkowane systemowi modularnemu. Jednocześnie powinny one zachować swoją specyfikę, która wynika z technologii. Badając moduł wysokościowy ustalono, że optymalny wymiar skoku wynosi 30 cm. Dzięki temu można zaspokoić wymagania funkcjonalne, technologiczne oraz eksploatacyjne.
System modularny dotyczy:
a) zasadniczych wymiarów gabarytów konstrukcji – odległości między osiami:
– słupów,
– murów, podciągów, kratownic,
– belek podsuwnicowych,
b) wysokości i szerokości:
– pomieszczeń,
– okien,
– drzwi,
c) drugorzędnych wymiarów konstrukcyjno-kompozycyjnych, jak m.in. odległości:
Żeby udało się uzyskać systematyczną modularyzację, to konieczne jest wprowadzenie do normy:
– modułu przemysłowego – Mp (metromoduł),
– decymodułu – moduł, który zawiera się w dziesiątkach centymetrów, jego wielkość powinna być równa 30 cm lub 60 cm,
– centymodułu – moduł cząstkowy, który ma wielkość kilku centymetrów.
Unifikacja
Unifikacja w budownictwie przemysłowym to uzgodnienie oraz ujednolicenie podstawowych wymiarów geometrycznych typizowanych ustrojów, budynków i elementów. Polega ona także na ujednoliceniu schematów konstrukcyjnych, elementów konstrukcyjnych i szczegółów połączeń. Jej celem jest stworzenie:
– jak największej wymienności danych elementów w budynkach, które charakteryzują się różnymi rozwiązaniami przestrzennymi,
– szansy na pełne wykorzystanie przy produkcji elementów budowlanych stałych urządzeń (formy, stendy, autoklawy, inne urządzenia do prefabrykacji); dzięki temu wzrośnie ich wydajność,
– możliwości na wielokrotne wykorzystanie opracowań typowych, a co za tym idzie – uzyskanie obniżki wskaźników techniczno-ekonomicznych.
Żeby można było zrealizować wszystkie wymagania i przede wszystkim – uzyskać efekty, należy wziąć pod uwagę takie wskazania (pytania na egzamin ustny do uprawnień). Przede wszystkim należy pamiętać o tym, że unifikacja obiektu z elementami składowymi następuje w momencie, kiedy wykorzysta się kilkukrotnie ustroje i elementy budowlane, które się powtarzają. Z kolei unifikacja obiektu typowego z obiektami sąsiadującymi ma miejsce w momencie, kiedy:
– niewielkie budynki łączy się w jedną całość,
– dąży się do najprostszych form przestrzennych i gabarytów na etapie projektowania,
– unika się zbyt jaskrawych odrębności plastycznych.
Unifikacja obiektu typowego z otoczeniem ma miejsce wtedy, kiedy analizuje się możliwości sytuacyjne budynku w zabudowie miasta oraz w otoczeniu zespołu budynków. Analiza ta opiera się na dwóch przesłankach:
a) usytuowanie obiektu w odniesieniu do miasta bądź regionu:
– zaprojektowanie form architektonicznych, które tworzą dominantę krajobrazową,
– nie powinno to przekraczać zakresu, który jest wyznaczony typowym charakterem projektu,
b) usytuowanie obiektu w odniesieniu do wnętrza zakładu:
– większy nacisk powinien być kładziony na ujednolicenie wyrazu architektonicznego.
