Nawierzchnia drogi jest konstrukcją, która zbudowana jest z co najmniej jednej warstwy (nauka do uprawnień budowlanych). Są one wykonane z trwałych materiałów budowlanych, które umieszczę się na koronie drogi. Jej przeznaczeniem jest przyjęcia ruchu kołowego. Z powodów ekonomicznych najpopularniejsza jest nawierzchnia wielowarstwowa.
Drogi i ulice
Cechami charakterystycznymi nawierzchni są:
– równość,
– szorstkość, która uniemożliwi poślizg pojazdom,
– wytrzymałość i trwałość,
– higieniczność,
– odporność na wpływy atmosferyczne oraz temperaturę,
– łatwość w utrzymaniu i konserwacji,
– bezpieczeństwo dla ruchu.
Nawierzchnia zbudowana jest z:
a) warstwy ścieralnej:
– grubość w nawierzchniach bitumicznych: 3 cm,
– grubość w nawierzchniach betonowych: 5 cm,
– szybko się zużywa ze względu na to, że bezpośrednio przejmuje ruch drogowy oraz wpływ opadów atmosferycznych,
– powstaje z materiałów, które mają specjalne cechy, jak np. odporność na ścieranie czy nienasiąkliwość,
b) warstwy dolnej nośnej:
– grubość wynosi od 12 do 22 cm,
– nie jest ona narażona na bezpośredni wpływ ruchu drogowego,
– przenosi poprzez górną warstwę pionowe obciążenia ruchu drogowego,
– powinna być dostatecznie przyczepna do warstwy jezdnej,
– powinna być skutecznie zabezpieczona przed przenikaniem cząsteczek podłoża.
Warstwa odsączająca powinna być w momencie, kiedy nawierzchnia jest ułożona na podłożu z gruntów:
– nieprzepuszczalnych,
– niepewnych,
– wysadzinowych.
Alternatywą jest też ułożenie nawierzchni na stabilizowanym wapnem lub cementem gruncie (program uprawnienia budowlane).
Znaki drogowe i urządzenia ostrzegawczo-zabezpieczające
Urządzeniami ostrzegawczo-zabezpieczającymi drogi publiczne są:
– znaki pionowe i na jezdni,
– pachołki,
– poręcze,
– ścianki pełne (balustrady).
Ich celem jest optyczne prowadzenie ruchu na drogach oraz ostrzeganie jadących przed niebezpieczeństwem stoczenia się pojazdów. Pachołki oraz poręcze należy umiejscawiać na wysokich nasypach. Z kolei ścianki pełne powinny być w miejscach, które są szczególnie niebezpieczne. Ważne jest, żeby wszystkie urządzenia były widoczne w dzień i w nocy w świetle reflektorów.
Urządzeniami informacyjnymi i ostrzegawczymi są znaki drogowe, które określają:
– kierunek jazdy,
– nazwę miejscowości,
– przeszkody,
– niebezpieczeństwa napotykane podczas jazdy.
Zieleń przydrożna
Zielenią przydrożną są drzewa, krzewy czy trawy. Zadrzewienie dróg można podzielić na rzędowe, grupowe oraz ochronne. Drzewa powinny znajdować się poza rowem drogowym bądź w pobliżu linii, która rozgranicza pasa drogowy. Krzewy sadzi się:
– w pasach rozdziału ruchu,
– poza rowami jako zasłony przeciwśnieżne,
– przy zabezpieczaniu skarp,
– przy uzupełnianiu zadrzewienia ochronnego,
– jako element ozdobny.
Zadaniem trawy jest:
– ochrona przed działaniem wód opadowych,
– wzmacnianie skarp, pobocza czy rowów.
Zieleń przydrożna nie może sprawiać, że będzie ograniczona widoczność na łukach oraz w obrębie skrzyżowań i zjazdów (programy do uprawnień budowlanych).
Ulice miejskie i osiedlowe
Ulice miejskie i osiedlowe można podzielić na 4 kategorie w zależności od szybkości projektowej i znaczenia funkcjonalnego w mieście. Wyróżnia się kategorie:
a) E:
– grupa ulic typu ekspresowego (szybkiego), która dotyczy połączeń regionalnych i międzydzielnicowych bez obsługiwania terenów, po których przebiega,
– izoluje się je od miasta dzięki odpowiedniemu poprowadzeniu trasy (w wykopie lub nasypie),
– z reguły są obwodowymi arteriami dla dzielnic centralnych miasta,
– mają odrębne jezdnie dla każdego kierunku ruchu,
– skrzyżowania przebiegają w różnych poziomach,
– dopuszczalny jest ruch pieszy, ale musi być on odizolowany,
b) P:
– ulice ruchu przyspieszonego przeznaczone do połączeń międzydzielnicowych i obsługi przyległych terenów w ograniczonym zakresie,
– dostosowane do połączeń transportowych dzielnic miasta, z centrum miasta i z obiektami publicznymi,
– skrzyżowania z innymi ulicami, tramwajami i ruchem pieszym powinny być w jednym poziomie,
– skrzyżowania dwupoziomowe można stosować po to, żeby zachować ciągłość ruchu,
c) N:
– ulice ruchu normalnego, które doprowadzają ruch do dzielnicy oraz ruch wewnątrz dzielnicy z obsługą terenów przyległych,
– łączą ze sobą dzielnice miast i ulice o ruchu przyspieszonym.
-dostosowuje się je do przyjmowania ruchu wewnątrz dzielnic,
– są podstawową siecią dróg miejskich,
d) W:
– ulice ruchu wolnego, które są przeznaczone do bezpośredniej obsługi wewnętrznej jednostek mieszkaniowych,
