Nawierzchnia drogi

Nawierzchnia drogi jest konstrukcją, która zbudowana jest z co najmniej jednej warstwy (nauka do uprawnień budowlanych). Są one wykonane z trwałych materiałów budowlanych, które umieszczę się na koronie drogi. Jej przeznaczeniem jest przyjęcia ruchu kołowego. Z powodów ekonomicznych najpopularniejsza jest nawierzchnia wielowarstwowa.

Cechami charakterystycznymi nawierzchni są:

– równość,

– szorstkość, która uniemożliwi poślizg pojazdom,

– wytrzymałość i trwałość,

– higieniczność,

– odporność na wpływy atmosferyczne oraz temperaturę,

– łatwość w utrzymaniu i konserwacji,

– bezpieczeństwo dla ruchu.

Nawierzchnia zbudowana jest z:

a) warstwy ścieralnej:

– grubość w nawierzchniach bitumicznych: 3 cm,

– grubość w nawierzchniach betonowych: 5 cm,

– szybko się zużywa ze względu na to, że bezpośrednio przejmuje ruch drogowy oraz wpływ opadów atmosferycznych,

– powstaje z materiałów, które mają specjalne cechy, jak np. odporność na ścieranie czy nienasiąkliwość,

b) warstwy dolnej nośnej:

– grubość wynosi od 12 do 22 cm,

– nie jest ona narażona na bezpośredni wpływ ruchu drogowego,

– przenosi poprzez górną warstwę pionowe obciążenia ruchu drogowego,

– powinna być dostatecznie przyczepna do warstwy jezdnej,

– powinna być skutecznie zabezpieczona przed przenikaniem cząsteczek podłoża.

Warstwa odsączająca powinna być w momencie, kiedy nawierzchnia jest ułożona na podłożu z gruntów:

– nieprzepuszczalnych,

– niepewnych,

– wysadzinowych.

Alternatywą jest też ułożenie nawierzchni na stabilizowanym wapnem lub cementem gruncie (program uprawnienia budowlane).

Znaki drogowe i urządzenia ostrzegawczo-zabezpieczające

Urządzeniami ostrzegawczo-zabezpieczającymi drogi publiczne są:

– znaki pionowe i na jezdni,

– pachołki,

– poręcze,

– ścianki pełne (balustrady).

Ich celem jest optyczne prowadzenie ruchu na drogach oraz ostrzeganie jadących przed niebezpieczeństwem stoczenia się pojazdów. Pachołki oraz poręcze należy umiejscawiać na wysokich nasypach. Z kolei ścianki pełne powinny być w miejscach, które są szczególnie niebezpieczne. Ważne jest, żeby wszystkie urządzenia były widoczne w dzień i w nocy w świetle reflektorów.

Urządzeniami informacyjnymi i ostrzegawczymi są znaki drogowe, które określają:

– kierunek jazdy,

– nazwę miejscowości,

– przeszkody,

– niebezpieczeństwa napotykane podczas jazdy.

Zieleń przydrożna

Zielenią przydrożną są drzewa, krzewy czy trawy. Zadrzewienie dróg można podzielić na rzędowe, grupowe oraz ochronne. Drzewa powinny znajdować się poza rowem drogowym bądź w pobliżu linii, która rozgranicza pasa drogowy. Krzewy sadzi się:

– w pasach rozdziału ruchu,

– poza rowami jako zasłony przeciwśnieżne,

– przy zabezpieczaniu skarp,

– przy uzupełnianiu zadrzewienia ochronnego,

– jako element ozdobny.

Zadaniem trawy jest:

– ochrona przed działaniem wód opadowych,

– wzmacnianie skarp, pobocza czy rowów.

Zieleń przydrożna nie może sprawiać, że będzie ograniczona widoczność na łukach oraz w obrębie skrzyżowań i zjazdów (programy do uprawnień budowlanych).

Ulice miejskie i osiedlowe

Ulice miejskie i osiedlowe można podzielić na 4 kategorie w zależności od szybkości projektowej i znaczenia funkcjonalnego w mieście. Wyróżnia się kategorie:

a) E:

– grupa ulic typu ekspresowego (szybkiego), która dotyczy połączeń regionalnych i międzydzielnicowych bez obsługiwania terenów, po których przebiega,

– izoluje się je od miasta dzięki odpowiedniemu poprowadzeniu trasy (w wykopie lub nasypie),

– z reguły są obwodowymi arteriami dla dzielnic centralnych miasta,

– mają odrębne jezdnie dla każdego kierunku ruchu,

– skrzyżowania przebiegają w różnych poziomach,

– dopuszczalny jest ruch pieszy, ale musi być on odizolowany,

b) P:

– ulice ruchu przyspieszonego przeznaczone do połączeń międzydzielnicowych i obsługi przyległych terenów w ograniczonym zakresie,

– dostosowane do połączeń transportowych dzielnic miasta, z centrum miasta i z obiektami publicznymi,

– skrzyżowania z innymi ulicami, tramwajami i ruchem pieszym powinny być w jednym poziomie,

– skrzyżowania dwupoziomowe można stosować po to, żeby zachować ciągłość ruchu,

c) N:

– ulice ruchu normalnego, które doprowadzają ruch do dzielnicy oraz ruch wewnątrz dzielnicy z obsługą terenów przyległych,

– łączą ze sobą dzielnice miast i ulice o ruchu przyspieszonym.

-dostosowuje się je do przyjmowania ruchu wewnątrz dzielnic,

– są podstawową siecią dróg miejskich,

d) W:

– ulice ruchu wolnego, które są przeznaczone do bezpośredniej obsługi wewnętrznej jednostek mieszkaniowych,

– dotyczą wyłącznie obsługi ruchu wewnętrznego,

– ruch kołowy jest ruchem powolnym z zatrzymywaniem na skrzyżowaniach (nauka do uprawnień architektonicznych).