Ciężar elementów prefabrykowanych

Ciężar elementu, który jest prefabrykowany jest odwrotnie proporcjonalny do własności eksploatacyjnych użytego materiału (egzamin na uprawnienia architektoniczne). W związku z tym im niższe wskaźniki wytrzymałościowe i eksploatacyjne wykazywać będzie materiał, tym bardziej niezbędne okaże się zwiększanie ilości jego zużycia. W efekcie idzie za tym zwiększenie ciężarów prefabrykatów.

Warto dążyć do określenia optymalnej liczby typorozmiarów elementów prefabrykowanych. Od czego będzie ta liczba zależna? Od kilku czynników takich jak:

– zastosowanych materiałów i ich własności eksploatacyjnych,

– przyjętych metod i technologii produkcyjnych prefabrykatów,

– rodzaju występującej tematyki i zakresu programów użytkowych budynków,

– aktualnej sytuacji gospodarczej w zakresie podaży materiałów i robocizny.

Jednak mimo wszystko przy określaniu optymalnej liczby przejawiać się będą dwie tendencje. Jedna z nich mówi o tym, że konieczne jest ograniczenie tej liczby z powodu ekonomii produkcji przemysłowej i umożliwienia wprowadzenia zasad specjalizacji. Druga z kolei skłania się ku dążeniu do jak największej liczby typów z powodu spełnienia warunku zachowania swobody kształtowania przestrzennego budynków. Dlatego niezbędne będzie zastosowanie takich rozwiązań, które będą swego rodzaju kompromisem dla tych dwóch tendencji.

Problemy budownictwa wiejskiego

Duże różnice programowe są normą w przypadku budownictwa wiejskiego. Oprócz nich mogą pojawić się jeszcze dodatkowe czynniki, przez które nie da się bezproblemowo ustalić liczby poszczególnych typów elementów. Mowa tu m.in. o braku możliwości należytego rozpoznania popytu na określony rodzaj elementów (jak wygląda egzamin na uprawnienia architektoniczne). Dlatego też ciężko zaplanować produkcję prefabrykatów, bo ciężko określić i przewidzieć, na które elementy będzie zapotrzebowanie na rynku i kiedy to się stanie. Każdy boi się nadprodukcji. W związku z tym dochodzi do sytuacji, kiedy poszczególne elementy produkuje się zgodnie z konkretnymi zamówieniami. Może to prowadzić do:

– przestojów w pracy wytwórni,

– spiętrzenia produkcji w zakładach, przez co jakość nie zawsze jest najlepsza.

Nie jest to zgodne z zasadą prefabrykacji. Jej celem jest m.in.:

– oszczędność czasu,

– specjalizacja produkcji,

– rytmiczność produkcji.

Uniwersalność

W związku z tym pojawia się wniosek, który mówi o tym, że doprowadzenie do uniwersalności zastosowania masowo produkowanego towaru jest najlepszym rozwiązaniem. Dzięki tej uniwersalności możliwe będzie masowe i rytmiczne produkowanie na skład. Pozwoli to na uzyskanie oszczędności robocizny. Element uniwersalny powinien odpowiadać najbardziej niekorzystnym parametrom projektowym. Spowodowane to jest jego anonimowością w zastosowaniu w konstrukcjach. Chodzi m.in. o to, żeby liczyć go na maksymalne obciążenie użytkowe (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne). Dlatego też decyzja ograniczenia liczby typów elementów wymaga uprzedniego określenia stopnia powszechności ich zastosowania.

Analiza techniczno-ekonomiczna

Celem analizy jest zbadanie czynników mających wpływ na ekonomikę produkcji prefabrykatów w zależności od liczby typów (względnie typorozmiarów). W okresie od czerwca 1962 r. do czerwca 1963 r. przeprowadzano badania w trzech zakładach jednocześnie. Były to:

a) Państwowe Przedsiębiorstwo Budowlano-Montażowym w Międzyrzeczu Zielonogórskim o rocznej zdolności produkcyjnej 7294 m3 prefabrykatów;

b) Zakłady Prefabrykacji Materiałów Budowlanych PGR Wrocław-Klecina o rocznej zdolności produkcyjnej 9091 nr5 prefabrykatów;

c) Zakład Instalacyjno-Montażowy PGR w Ełku o rocznej zdolności produkcyjnej 3369 m3 prefabrykatów.

Na podstawie badań można było podzielić asortyment produkcyjny w wyżej wymienionych zakładach na 3 grupy:

– pierwsza – obejmuje cienkościenne elementy budowlane, jak pustaki ścienne, stropowe,

– druga – obejmuje różne elementy betonowe lub żelbetowe, jak elementy ogrodzeń zewnętrznych w postaci słupów, płyt, żłoby dla budynków inwentarskich, płyty kanałowe, kręgi studzienne i przepusty, krawężniki drogowe, słupy dla trakcji elektrycznej, elementy nawierzchni drogowych, czyli elementy bezpośrednio nie związane z budynkami względnie konstrukcją budynków wiejskich;

– trzecia – obejmuje zasadniczo elementy żelbetowe przeznaczone na konstrukcje budynków, jak np. belki stropowe, podciągi, słupy, płyty stropowe żebrowane lub gładkie, stopy fundamentowe.

Więcej ciekawostek znajdziesz na naszym blogu!