Istnieją dwie zasady, dzięki którym stworzono ciekłościomierz (inna nazwa: fluidimetr). Jedna z nich mówi o przyjęciu wartości 0,25<k<0,50 (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane). Jednocześnie wartość k jest wyższa dla tłucznia niż dla żwiru i zmniejsza się przy wzroście zawartości zaprawy, zaczynu i wody. Druga zasada jest taka, że wartość kohezji dla świeżego betonu jest rzędu od dziesięciu do kilkudziesięciu gramów na centymetr kwadratowy.
Autorami ciekłościomierza są Forsling oraz Bergstrom. Jest to przyrząd, który zbudowany jest ze śmigła. Śmigło to jest czteroskrzydłowe. Ustawia się je poziomo i osadza się je na pionowej osi ruchomej. Kąt skrętu osi mierzy specjalna sprężyna. Ruch w tym urządzeniu odbywa się zgodnie z sinusoidą tłumioną. Jednocześnie tłumienie jest proporcjonalne do współczynnika tarcia wewnętrznego. Z kolei częstotliwość zależy od sztywności. Ruch odbywa się pod wpływem bardzo słabej amplitudy. Z tego powodu pomiary muszą być powiększone.
W ciekłościomierzu można wykazać, że tarcie cieczy wzrasta wraz z amplitudą. Jednak w sytuacji, kiedy stosuje się stałą amplitudę, można otrzymać klasyfikację porównawczą masy betonowej.
Ciekłość betonu wzrasta liniowo wraz z zawartością wody. Dla zbadanych mieszanek wartość ta zmienia się od 1 do 10 przy zmianie wskaźnika wodocementowego w granicach 0,25-0,45 (informacje na temat egzamin na uprawnienia budowlane).
Ciekłościomierz
Zaprawy i stwardniały beton
Zaprawy i stwardniały beton charakteryzują się następującymi cechami:
– wytrzymałość na ściskanie, zginanie i ścinanie,
– odkształcalność sprężysta przy ściskaniu i plastyczna przy niszczeniu,
– skurcz,
– pełzanie,
– ścieralność,
– wydłużalność termiczna,
– nasiąkliwość, przesiąkliwość i przenikanie wody, powietrza i gazów,
– zachowanie się w niskich i wysokich temperaturach,
– odporność na wpływy chemiczne.
Aby otrzymać pełną charakterystykę betonów, należy przeprowadzić dodatkowo badania zmian powyżej wymienionych cech w czasie.
Próbki
Próbki z zapraw oraz betonów powstają w laboratorium (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne). Wykorzystuje się do tego materiały, które dostarcza zleceniodawca. Drugim sposobem ich otrzymania jest pobranie ich bezpośrednio na budowie z betoniarki. Sposób zagęszczania oraz przechowywania próbek powinien ściśle odpowiadać warunkom budowy.
Wśród zadań laboratorium znajdują się również:
– wykonywanie próbek betonu pobranych z konstrukcji,
– kontrolne badania próbek wykonanych na budowie, w laboratoriach polowych i w zakładach produkcji betonu.
Dla każdego z badań należy przygotować co najmniej trzy próbki. Powinny one charakteryzować średnią jakość betonu. Większa liczba próbek jest ustalana wyłącznie w szczególnych przypadkach.
Najmniejszy wymiar próbek z betonów gruboziarnistych powinien wynosić tyle, ile wynosić będzie co najmniej trzykrotna średnica największych ziaren. W niektórych krajach można się spotkać z próbkami, które mają kształt sześcianu. Znajdują się one w stalowych formach, których boki wynoszą 10, 20 i 30 cm. Z kolei w większości krajów stosuje się próbki w kształcie walca. Ich średnica wynosi 15 cm, a wysokość 30 cm. W normie RWPG jest zaznaczone, że są one miarodajne. W Polsce do wyznaczania wytrzymałości betonu na ściskanie stosuje się próbki, które mają kształt walca. Ich wysokość h jest taka sama jak średnica d. Formy stalowe powinny być łatwo rozbieralne i szczelne, tak aby woda nie mogła przesączyć się w stykach. Wytrzymałość próbek wykonywanych w formach nieszczelnych lub w nasiąkliwych formach drewnianych jest nieco niższa.
