Budownictwo wodne, metody w budownictwie

Budownictwo wodne

W przypadku budownictwa wodnego budynki powstają z reguły jako te, które towarzyszą budowlom wodnym (program z aktami na uprawnienia budowlane). Są to m.in. budynki:

– sterowni przy śluzach,

– stacji pomp,

– stacji uzdatniania wody: filtry, chlorownie,

– elektrowni wodnych.

Są to z reguły budynki, które mają prefabrykowaną konstrukcję szkieletową. Konstrukcje monolityczne są stosowane rzadziej i wykorzystuje się je do skomplikowanych, nietypowych budynków.

Najbardziej skomplikowanymi budynkami w budownictwie wodnym są siłownie wodne. Spowodowane to jest tym, że instaluje się w nich:

– turbiny,

– generatory wytwarzające energię elektryczną,

– urządzenia do regulowania przepływu wody,

– sterownie elektrowni.

Umiejscawia się te budynki poniżej zwierciadła wody w zbiorniku. Są one częścią budowli piętrzącej. Budynki siłowni wodnych oraz przepompowni wody mają najczęściej konstrukcję szkieletową i wykonywane są w deskowaniach.

Metody tradycyjne i uprzemysłowione

Budowle, które aktualnie powstają mogą być realizowane metodą tradycyjną i uprzemysłowioną. Nazewnictwo to dotyczy sposobu budowania oraz zastosowanych do wykonania budowli materiałów.

Wykonanie budowli w budownictwie tradycyjnym wiąże się z tym, że na stanowiska pracy dostarczane są niezbędne materiały budowlane (egzamin ustny uprawnienia budowlane – pytania). Na miejscu pracy rzemieślnicy budują z nich np. ściany, stropy, schody, dachy i inne elementy budowli.

Budownictwem uprzemysłowionym jest również budownictwo:

a) tradycyjne udoskonalone:

– murowane są ściany budynków,

– z prefabrykatów montowane są niektóre elementy (m.in. nadproża okienkowe i drzwiowe, stropy, klatki schodowe, dachy),

– w przypadku budynków żelbetowych szkieletowych znajdują zastosowanie prefabrykowane zbrojenie i inwentaryzowane deskowania,

b) monolityczne (w deskowaniach inwentaryzowanych):

– do wykonania ścian i stropów wykorzystuje się specjalne deskowania, które ustawia się na budowie i wielokrotnie się je używa,

– najczęstsze rodzaje deskowania: stalowe przestawne oraz ślizgowe

c) z prefabrykatów wielkowymiarowych:

– elementy budowlane produkuje się w stałych lub przenośnych wytwórniach jako prefabrykaty maksymalnie wykończone,

– kolejnym krokiem jest dostawa ich na plac budowy,

– budynki buduje się na zasadzie montażu prefabrykatów, wykonywaniu połączeń i uzupełniających robót wykończeniowych.

Zaletami prefabrykacji i uprzemysłowienia budownictwa są:

– przyspieszenie realizacji budowli,

– zmniejszenie pracochłonności,

– zwiększenie rytmiczności wykonania.

W dzisiejszych czasach rzadko buduje się budynki zgodnie z tradycyjną szkołą. W budownictwie wiejskim wykorzystuje się budownictwo tradycyjne udoskonalone. Z kolei w większych miastach budynki powstają zgodnie z metodami uprzemysłowionymi z prefabrykatów wielkowymiarowych.

Plac budowy i wytyczenie budynku

Przygotowanie i zagospodarowanie placu budowy to pierwszy etap prac realizacyjnych danego budynku bądź zespołu budynków. W pierwszej kolejności należy:

– ogrodzić plac,

– zabezpieczyć przed zniszczeniem drzewostan, który rośnie poza miejscami przeznaczonymi do zabudowy,

– usunąć zbędne krzewy, drzewostan, mury i nasypy.

Kolejnym krokiem jest wybudowanie dróg, tymczasowych budynków oraz innych urządzeń, które przewidziano w planie zagospodarowania placu budowy. Dopiero, gdy plac pod zabudowę będzie gotowy, to można zacząć wytyczać budynek (nauka do uprawnień architektonicznych).

Dokumentacja architektoniczno-budowlana jest podstawą, dzięki której można wytyczyć budynek w terenie. Najważniejszymi elementami tej dokumentacji są:

– plan sytuacyjny,

– plan orientacyjny,

– rzut fundamentów,

– przekroje budynków.

Wytyczenie budynku to proces, który polega na wyznaczeniu w terenie:

– osi budynków,

– punktów i linii, które określają obrys budynku (przy pomocy palików, które wbija się w grunt).

Najpierw należy wytyczyć linię frontową budynku. Front może być na linii zabudowy albo być dalej od niej. Wszystko zależy od położenia budynku na planie sytuacyjnym. Granicą jest linia zabudowy – przed nią nie może znajdować się żadna część budynku. Linia zabudowy i granice działki wyznacza służba geodezyjna rady narodowej. Może być tak, że nie ma wyznaczonej linii zabudowy i istnieje tylko linia regulacyjna. Linia regulacyjna oddziela ulice, place lub drogi od terenów, które mają inne przeznaczenie (np. pola uprawne, tereny leśne czy parki). Z kolei w przypadku tych dzielnic, które charakteryzują się zwartą zabudową, często jest tak, że linia zabudowy i linia regulacyjna pokrywają się ze sobą. W przypadku nowych dzielnic osiedli obie linie są oddzielne. Spowodowane to jest tym, żeby można było poszerzyć ulice w miarę rozwoju osiedla (pytania na egzamin ustny do uprawnień).