Badanie przyczepności zaprawy cementowej

Do badania przyczepności zaprawy cementowej wykorzystuje się urządzenie, które zbudowane jest z:

– płytki stalowej 20×20 cm o grubości 3-4 mm,

– haka, który jest przyspawany do środka płytki,

– stalowej linki o średnicy 5 mm,

– szalki, która zakańcza linkę i którą obciąża się podczas badania.

Jest to urządzenie, które umieszcza się na trójnożnym statywie. Jego nogi mają 170 cm długości. Statyw mocuje się przegubowo do stalowego krążka z przyczepionym bloczkiem.

Do badania wykorzystuje się warstwę tynku o składzie zbliżonym do tynku, który wykonano na budowie. Narzuca się go na odpowiednie podłoże o powierzchni 1 m2 (uprawnienia budowlane 2022). Taką próbkę należy pozostawić na 28 dni w warunkach powietrznych. W ciągu 7 dni twardnienia zaprawę cementową należy zwilżać wodą, minimum 3 razy dziennie. Ta częstotliwość zależy przede wszystkim od pory roku, temperatury zewnętrznej czy stopnia wilgotności powietrza. Ważne jest, żeby próbkę tynku chronić przed bezpośrednim działaniem promieni słonecznych.

Dzień przed zaplanowanym badaniem, należy starannie oczyścić powierzchnię tynku. Wykorzystuje się do tego szczotkę drucianą. Po tym należy przykleić do tynku stalową płytę. Klei się ją przy wykorzystaniu kleju z kredy mielonej oraz szkła wodnego. Na płytkę nakłada się warstwę kleju o grubości 3 mm. Następnie dociska się ją do powierzchni tynku i przytrzymuje 3 minuty.

Po 24 godzinach badaną próbkę oddziela się od pozostałej powierzchni próbki. Wycina się bruzdy w odległości 1 cm od krawędzi przyklejonej płytki. Należy wykonać to na całą grubość tynku aż do podłoża.

Statyw należy tak ustawić, żeby jego dwie nogi opierały się o ścianę, na której wykonuje się próbę. Dodatkowo powinien znajdować się na tyle wysoko, żeby linka stalowa była prostopadła do powierzchni płytki. Po ustawieniu przyrządu stopniowo obciąża się szalkę aż do oderwania zaprawy od podłoża.

Obciążenie, przy którym nastąpiło oderwanie tynku, waży się łącznie z szalką i linką z dokładnością do 0,5 kg.

Urządzenie do pomiaru ugięcia belki o małej rozpiętości

Do pomiaru ugięcia belki o małej rozpiętości stosuje się pewne urządzenie (segregator z aktami prawnymi do egzaminu na uprawnienia budowlane). Układem odniesienia jest dźwigar stalowy, który znajduje się na dwóch podporach pod lub nad belką, którą się bada. Ramki stalowe zakłada się w miejscach pomiaru ugięcia. Z kolei w ramkach umieszcza się czujniki zegarowe. W zależności od wielkości ugięcia stosuje się czujniki o długości pomiarowej 10-50 mm i dokładności 0,01 mm. Końcówki czujnika opierają się o belkę.

Stosuje się także przekładniowe mierniki ugięć. Są to płytki, które przykleja się do belki. Połączone są one odpowiednimi wskazówkami i skalami. Są to urządzenia, które wykorzystuje się także do badania ugięć belek dużych rozpiętości, czyli np. belek mostowych.

Z uwagi na to, że belka ze stali może podlegać zmianom temperatur i ugięciu od ciężaru własnego, badanie przeprowadza się w zamkniętych pomieszczeniach. W innej sytuacji ważne jest, żeby uwzględnić wpływy zewnętrzne (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia architektoniczne).

Porównując wyniki dla belki obciążonej i nieobciążonej (po obliczeniu wpływu obciążenia) można określić wielkość wpływu temperatury.

Odkształcenia określa się w przekrojach betonowych przez naprężenie pod działaniem określonych sił.

Dowiedz się więcej na temat uprawnień budowlanych!