Kolejnymi badaniami dotyczącymi betonów były te związane z właściwościami keramzytobetonu porównując go do betonów zwykłych. Obydwa rodzaje betonów miały taką samą wartość wytrzymałości na ściskanie w momencie zwolnienia naciągu. Autor zwraca jednak uwagę, że otrzymanie takiej samej wytrzymałości dla betonu keramzytowego wymagało dłuższego czasu niż w przypadku betonu zwykłego. W przypadku sprężania betonów w tym samym czasie miały one prawie takie same długości zakotwienia.[uprawnienia budowlane testy] Wytrzymałość jaką posiadał w tym przypadku beton zwykły była o 15-30% większa. Autor twierdzi, że przyczyną otrzymania tak dobrych wyników w przypadku betonu keramzytowego jest spowodowane obecnością piasku mineralnego w zaprawie dla obydwu przypadków. Można więc sądzić, że o zakotwieniu przez przyczepność decyduje głównie wytrzymałość jaką posiada bezpośrednia otoczka cięgna wykonana z zaprawy. Wytrzymałość jaką posiada samo kruszywo wypełniające ma tu mniej znaczące zadanie. Wzrost długości zakotwienia cięgien dla betonu sprężonego został zaobserwowany po upływie 3 ni. Wykazał on, że w ciągu 4 miesięcy dodatkowy wślizg zbrojenia nie przekracza wartości 2-30% wartości początkowej.[uprawnienia budowlane]

Badania w Polsce

Sulimowski zajmował się w Polsce szczegółowymi badaniami nad zakotwieniem przez przyczepność cięgien sprężających. Badania te zostały przeprowadzone na 150 beleczkach sprężonych. Były one wykonane z naparzanego betonu zwykłego oraz lekkiego na kruszywe z łupków spiekanych. Do sprężania beleczek zastosowane zostały trzy typy cięgien wykonanych ze stali przeciąganej na zimno.[segregator uprawnienia budowlane] Były nimi struny gładkie o średnicy 2,5 milimetra, skrętki dwużyłowe o średnicy 2,5 milimetra i skoku o długości 55 milimetra oraz skrętki siedmiożyłowe o średnicy 2,5 milimetra i skoku o długości 96,5 milimetra. W badaniach autor zajmował się określeniem granicznych długości zakotwienia. Stosował do tego oryginalny schematy badawczy. Podczas badań długość beleczki wspornikowej była stopniowana. Dzięki temu możliwe było określenie granicznej długości zakotwienia z dużą dokładnością. Użytkowe długości zakotwienia, które są niezbędne do pełnego przekazania siły sprężającej oznaczane były na tych samych elementach próbnych. Było to spowodowane tym, że układ beleczka – płyta czołowa – siłomierz – zakotwienie był niezmieniany od momentu sprężania do momentu zakończenia badania.[akty uprawnienia budowlane] 

Wyniki badań cięgien

Dla cięgien gładkich o średnicy 2,5 milimetra otrzymano wyniki informujące, że nie dają one bezpiecznego zakotwienia przez przyczepność. W badaniach największa długość miała wartość 150 centymetrów. Nawet ona dla tych cięgien okazała się niewystarczająca. Sulimowski zajmował się również badaniem wpływu nagłego zwolnienia naciągu dla cięgien typu drugiego. Dla kolejnego przecięcia strun długość użytkowa zakotwienia cięgien została zwiększona o 15-25% porównując ją do długości uzyskanej przy zwolnieniu statycznym. Dla równoczesnego przecięcia strun długość użytkowa zakotwienia wzrosła około dwa razy. Podobne wyniki badań zostały uzyskane przez Kudriawcewa.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Spostrzeżenia Sulimowskiego

Sulimowski w swoich badaniach zauważył ciekawe wyniki. Dotyczyły one cięgien elementów sprężonych. Podczas niszczenia elementów cięgna elementów sprężonych poprzez równoczesne przecięcie strun były zdolne do utrzymania podobnej siły jak w przypadku cięgien elementów sprężanych statycznie. Sulimowski zjawisko to tłumaczy „wtórną przyczepnością” młodego naparzanego betonu. Przypuszcza on również, że przyczepność osiąga swoją maksymalną wartość dopiero po upływie kilku dni po naparzaniu betonu.[egzamin na uprawnienia budowlane] Przypuszczenie to tłumaczone jest również spadkami sił sprężających oraz przyrostem wślizgu w elementach, które występowały zazwyczaj podczas pierwszych 24 godzin po procesie sprężania. Na podstawie tych badań autor wprowadził pojęcie stanu niebezpiecznego w stanie zakotwień. Oznacza ono okres, który występuje bezpośrednio po sprężaniu młodego betonu naparzanego, w którym wartość przyczepności nie osiągnęła swojej maksimum.  Umożliwia to zwiększenie użytkowej długości zakotwienia cięgien.