Metoda Pawluka – Kondina

Metoda Pawluka – Kondina jest wykorzystywana w sytuacji, jeśli urządzenie podziemne pozwalają na poszerzenie dolnej części fundamentu, a amplitudy drgań poziomych i wahadłowych powinny zostać zmniejszone. Mówi ona o tym, żeby górną część fundamentu obramować wieńcem z żelbetu. Łączy się go z płytą o grubości d= 0,4-0,8 m i układa na warstwie chudego cementu (grubość wynosi ok. 10 cm) w poziomie terenu.  Żeby nie doszło do spękań płyty (mogą wystąpić na skutek nierównomiernego osiadania fundamentu i płyty), płytę należy przegubowo połączyć z wieńcem. Można tego dokonać przy pomocy pośredniego, sztywnego elementu płytowego, który spełnia rolę wahacza (uprawnienia architektoniczne 2021).

W takie sposób można wzmocnić fundamenty blokowe, na których będą maszyny o działaniu nieudarowym i o niskiej częstotliwości drgań. Warunkiem jest to, że wierzch fundamentu znajduje się na równi z podłogą lub wystaje niewiele ponad nią. W takiej sytuacji możliwe jest osiągnięcie kilkukrotnego zmniejszenia poziomych amplitud drgań fundamentów przy porównaniu pracy bez takiego wzmocnienia.

Jeżeli budowla okaże się poważnie uszkodzona, to czasami jedynym wyjściem jest jej wzmocnienie. Z reguły wykonuje się wówczas nową konstrukcję, która współpracuje częściowo lub nie robi tego wcale z istniejącą już konstrukcją.

Najważniejszym zadaniem wzmacniania konstrukcji jest sprawienie, żeby jej nośność była większa, zwłaszcza w poniższych przypadkach:

– powstanie nowych warunków – do stanu spełniającego te warunki,

– stwierdzenie błędów – do stanu eliminującego ich szkodliwość,

– uszkodzenia – do stanu przed ich wystąpieniem.

Żelbetowe płyty

Zdarza się jednak też tak, że ciężko jest osiągnąć nośność konstrukcji poprzez naprawę wzmacniającą elementy. Są sytuacje, że jest to wręcz niemożliwe. Wtedy należy pomyśleć o zwiększeniu nośności poprzez zmianę schematu konstrukcyjnego (pytania na egzamin ustny do uprawnień). Wykorzystuje się do tego sztywne lub sprężyste podpory. Idealne są:

– słupy,

– zastrzały,

– belki,

– ramy,

– dźwigary,

– wiązary,

– wieszaki,

– ściągi i kable sprężające konstrukcję.

Określenie przyczyn i zakresu wzmocnienia jest konieczne w momencie wyboru racjonalnej metody wzmocnienia konstrukcji danej budowli. Często zdarza się też tak, że jednocześnie należy odtworzyć stan konstrukcji, a także warunki, które mogą wpływać na pracę budowli. Są to z reguły warunki hydrogeologiczne.

Najczęściej spotykanymi uszkodzeniami w budowlach są zwykle zauważalne odkształcenia, którym towarzyszą też rysy i pęknięcia.

Czynnikiem, który pozwala na ustalenie przyczyn uszkodzeń, jest należyta i właściwa ocena pęknięć (egzamin na uprawnienia architektoniczne).

Wzmocnienie płyt, belek i słupów z żelbetu

Jak można wzmocnić żelbetowe płyty, belki i słupy? Poprzez dobetonowanie do elementów warstwy betonu, który jest odpowiednio wzmocniony lub takiego betonu, który otula profile stalowe, których zadaniem jest wzmacnianie. Słupy wzmacnia się poprzez wykonanie warstwy z żelbetu (tzw. płaszcz). Umiejscawia się go z reguły na jednym/dwóch przeciwległych bokach bądź też na wszystkich. W przypadku belek wszystko zależy tak naprawdę od potrzeb i możliwości. Można je podwyższyć, powiększyć szerokość albo zamontować trój- lub czterostronne obejmy wykonane z żelbetu.

Kiedy można obliczyć wzmocniony przekrój jako monolityczny, który pracuje łącznie na przypadające pełne obciążenie (egzamin ustny uprawnienia budowlane – pytania)? W sytuacji, kiedy spełni się następujące warunki:

– warstwy dobetonowane muszą być odpowiednio uzbrojone,

 – zakotwienie zbrojenia powinno być odpowiednio zabezpieczone,

 – nowy beton powinien wykazywać dobrą przyczepność do starego.