Mieszanka spoiwowa jest wtłaczana do stosu kruszywa za pomocą metalowych iglic iniekcyjnych. Jest ona prowadzona za pomocą systemu przewodów z jednego głównego przewody, który prowadzi do pompy poprzez rozdzielnik do przewodów, które łączą się z poszczególnymi iglicami.[akty uprawnienia budowlane] Ogólnie w skład zestawu do procesu robienia zaprawy wchodzi między innymi urządzenie, które dostarcza składniki zaprawy, mieszarka, zbiornik pośredni, pompa tłocząca, przewód główny, rozdzielnik, przewód rozprowadzający, iglice iniekcyjne oraz rury kontrolne. Urządzeniami służącymi do gromadzenia oraz dostarczania składników zaprawy są zazwyczaj transportery, rury doprowadzające wodę, silosy z cementem oraz zbiorniki z domieszkami. Zadaniem zbiornika pośredniego jest gromadzenie urobionej już zaprawy. W celu niedopuszczenia do procesu sedymentacji piasku zaprawa powinna być stale powoli mieszana wewnątrz zbiornika pośredniego. Zbiorniki takie nie znajdują jednak zastosowania podczas stosowania metody Colcrete, ponieważ w metodzie tej zaprawa jest wtłaczana bezpośredni z mieszalnika do przewodu.[uprawnienia budowlane testy]

Pompa

Pompa tłocząca wchodząca w skład tego zestawu może być dowolnego typu. Ważne jest jednak, żeby była dostosowana do tłoczenia zaprawy. W Polsce w celu tłoczenia mieszanki spoiwa stosowane są pompy, które mogą być używane do tłoczenia zapraw tynkarskich. Najlepiej sprawdzają się tu pompy ślimakowe. Rozdzielniki tu stosowane powinny być wykonywane z materiałów sztywnych, takich jak stal czy tworzywa sztuczne. Ważne jest, żeby nie dochodziło w nich do powstawania oporów dla przepływającej mieszanki. Liczba podłączeń do rozdzielnika uzależniona jest od wielości zastosowanej pompy.[uprawnienia budowlane]

Iglice

Przewody, które służą do rozprowadzania mieszanki do iglic są wykonywane z ciśnieniowych węży gumowych. Wybór tego materiału spowodowany jest jego elastycznością. Złącza węży z rozdzielnikami iglicowymi muszą umożliwiać szybkie połączenie oraz rozłączenie. Najlepiej wykorzystywać jest tu więc złącza strażackie. Iglice iniekcyjne wykonywane są ze stalowych rur, których średnica wewnętrzna wynosi od 35 do 40 milimetrów. W Polsce takim rurom odpowiadają rury, które są stosowane w rusztowaniach. W celu uniknięcia załamania węża podczas łączenia go z iglicą powinno się wykonywać w nich specjalnie zakrzywione końcówki. Końcówki te przekładane są wraz z wężem do poszczególnych iglic. Zaprawa w tych metodach wypływa z iglicy poprzez jej dolny otwarty koniec. Korzystnym rozwiązaniem jest również ponacinanie końców iglic. Taki zabieg zabezpiecza je przed ewentualnym zatkaniem się.[egzamin na uprawnienia budowlane]

Rury

Rury stosowane w tych metodach są rozstawiane co 3 metry. Ważne jest, żeby odległość od brzegu nie była większa od 0,5 metra. Zadaniem rur kontrolnych jest umożliwienie obserwowania rozpływu oraz wznoszenia się wtłaczanej zaprawy. Z tego powodu są one perforowane na całej wysokości. Średnica otworów perforacji powinna wynosić minimalnie 15 milimetrów. Należy jednak pamiętać, że proces perforacji może przyczyniać się do utrudnień w wyciąganiu rur z kruszywa. W takiej sytuacji rura powinna zostać pozostawiona w betonie.[uprawnienia budowlane konstrukcyjno-budowlane]

Zasady panujące w metodach

Opisywane metody wykonywania zapraw posiadają kilka zasad, które należy przestrzegać. Po pierwsze szybkość procesu tłoczenia nie powinna przekraczać 1 m/s wewnątrz przewodów. Szybkość wznoszenia się zaprawy w stosie natomiast nie może przekraczać 0,5-1 m/h. Ważne jest, żeby zaprawa mogła wznosić się możliwie jak najbardziej równomiernie na całej powierzchni. Z tego właśnie powodu jest ona iniektowana warstwami. Wraz z unoszeniem się zaprawy rury iniekcyjne są podciągane. Ważne jest, żeby ich koniec zawsze był zanurzony na głębokość co najmniej 30 centymetrów w zaprawie. Jeżeli chcemy przeprowadzić powtórny proces iniekcji w tym samym miejscu to może odbyć się to jedynie przez rozpoczęciem wiązania się zaprawy wcześniej wtłoczonej.[segregator uprawnienia budowlane]