Na skutek wielu doświadczeń można było zauważyć, że próbki pobrane z zewnętrznej części bloku betonowego mają niższą wytrzymałość niż próbki pobrane z rdzenia elementu. Warto pamiętać o tym, że wytrzymałości próbek betonowych są wyłącznie orientacyjne (informacje na temat egzamin na uprawnienia architektoniczne). Dzięki temu można poznać wyłącznie ogólne pojęcie o rzeczywistej wytrzymałości betonu.

Aby móc zbadać wytrzymałość próbek, należy w wybranych miejscach bloku betonowego wyciąć walce o średnicy 8 lub 16 cm dowolnej długości. Wycina się je mechanicznym wiertłem. W przypadku pionowego wywiercania próbek, należy zastosować wiertła próżniowe o ostrzu z opiłek stalowych. Wiertła próżniowe z nasadą diamentową stosuje się w przypadku ukośnego kierunku wycinania próbek. Możliwe jest również wytrawianie próbek kwasem solnym.

Tak pobrane próbki przycina się w laboratorium do długości 8 i 16 cm. Średni wynik wytrzymałości na ściskanie powinien być taki sam jak wytrzymałość zgodna z normami. Należy wziąć pod uwagę odpowiednie współczynniki zmniejszające lub zwiększające.

Blok betonowy poddaje się na budowie bezpośredniemu badaniu sklerometrem (młotek Schmidta). Wytrzymałość betonu ustala się zgodnie z zasadą siły odbicia sprężyny. Należy pamiętać o tym, że pojedyncze wartości nie odzwierciedlają rzeczywistej wytrzymałości na ściskanie. Spowodowane to jest tym, że bada się wyłącznie powierzchnię betonów. Znacznie obszerniejszy obraz jakości betonu można uzyskać na skutek dużej liczby wyników, które otrzymano w krótkim czasie. Blok betonowy poddaje się badaniom metodami akustycznymi, które pozwalają wyznaczyć dynamiczny moduł sprężystości, określający jakość betonu.

Ciężar objętościowy i objętość próbki

Ciężar objętościowy próbki to ciężar jednostki objętości próbki wysuszonej w temperaturze 105°C, łącznie z zawartymi porami. Wyznacza się go dla trzech próbek normowych (wybierz swój dostęp do programu uprawnienia budowlane). Ewentualnie mogą to być próbki, których objętość jest mniejsza od 50 cm3. Ciężar próbki gx określa się z dokładnością do 0,1 g. Z kolei objętość próbki, która ma regularny kształt, należy obliczyć z dokładnością do 0,1 mm.

Ciężar objętościowy próbek naturalnie wilgotnych wyznacza się podobnie. Jednak różnica jest taka, że zawartość wilgoci określa się przez ważenie po wysuszeniu próbki.

W przypadku, kiedy mowa jest o próbkach o nieregularnym kształcie, to objętość należy określić metodą wypierania wody w naczyniu. Polega to na tym, że próbkę, której struktura jest drobnoporowata, zanurza się w wodzie na 1-2 godziny. Następnie należy ją wyjąć, osuszyć powierzchnię bibułą i określić ciężar g2. Kolejnym krokiem jest ułożenie próbki na siatce, zawieszenie jej na cienkim drucie i ponowne zanurzenie w naczyniu z wodą. Ważne jest, żeby starować urządzenie przed zważeniem.

Próbki betonu, których struktura jest porowata, należy powlec wodo-nieprzepuszczalną masą przed zanurzeniem. Należy jednak dokonać to w ten sposób, żeby nie tworzyła ona dodatkowej warstwy (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane).

Ciężar właściwy

Ciężar właściwy to ciężar jednostki objętości materiału, który wysuszono do temperatury 105°C, bez próżni powietrznych. Aby móc wyznaczyć tę własność, należy pobrać bryły betonu. Muszą one być przekrojem jego średniej jakości. Tak pobrane bryły należy zmiażdżyć, rozetrzeć i przepuścić bez reszty przez sito o oczkach 0,2 mm. Następnie miele się je w młynach kulowych. Z tak otrzymanej masy pobiera się mączkę w ilości 30 g. Suszy się ją w temperaturze 105°C, a później się ją oziębia do 20°C. Po tym należy wstawić mączkę do eksykatora. Do piknometru, którego objętość wynosi 50 cm3, należy wlać terpentynę, naftę lub benzol o temperaturze 20°C (z dokładnością do 0,0001 g).

Więcej ciekawostek znajdziesz na naszym blogu!