Żeby móc ocenić zbadane elementu zginane, należy poddać analizie wyniki, które uzyskano z badania. Analiza ta polega na porównaniu wyników z odpowiednimi wskaźnikami technicznymi (egzamin na uprawnienia budowlane).
Wskaźnik porównawczy to obliczona teoretycznie lub ustalona w normach dopuszczalna wartość statyczna lub dynamiczna. Jeżeli wartość zostanie przekroczona, to może to świadczyć o niedotrzymaniu przez element danych warunków wytrzymałościowych.
Wskaźniki porównawcze opierają się na:
– obowiązujących normach krajowych,
– obowiązujących normach zagranicznych,
– doświadczeniach, które uzyskano z praktyki.
Wskaźniki techniczne
Wskaźniki sztywności elementu nośnego przy obciążeniu eksploatacyjnym
Wskaźniki sztywności elementu nośnego przy obciążeniu eksploatacyjnym to nic innego jak dopuszczalne ugięcia zginanych elementów żelbetowych, które mają miejsce pod wpływem obciążenia. Obciążenie to składa się z:
– ciężaru własnego elementu,
– ciężaru elementów uzupełniających konstrukcję i stale spoczywających na tym elemencie – np. ciężar podłogi, tynku, ścianek działowych,
– obciążenia użytkowego.
Wielkość dopuszczalnych ugięć danego elementu zależy przede wszystkim od jego rozpiętości. Jednocześnie stosunek ugięcia do rozpiętości charakteryzuje jego sztywność.
Sztywność elementu jest istotna np. w przypadku budynków z prefabrykatów. Tam dochodzi do zmniejszania przekroju elementów stropowych przy jak największym obniżeniu ciężaru własnego elementu. Dotyczy to zwłaszcza znacznych rozpiętości elementów (program przygotowujący do uprawnień budowlanych).
Z racji tego, że w normach, które dotyczą stropów podaje się wyłącznie określenia nieprzekraczalnych stosunków grubości stropów do rozpiętości h/l w granicach od 1/25 do 1/30, to poniżej zastosowano przepisy radzieckie, amerykańskie i francuskie, które zawierają graniczne wielkości ugięć dla poszczególnych rodzajów elementów konstrukcyjnych w zależności od rozpiętości.
W ocenie wyników badania sztywności stosuje się wskaźniki w postaci ugięć dopuszczalnych oraz wielkości ugięć, które oblicza się teoretycznie. Z uwagi na to, że w polskich normach nie bierze się pod uwagę metod obliczania ugięć, należy stosować wzory na obliczanie ugięcia elementu, które opierają się na radzieckiej normie SNiP II-W1-62.
W zależności od rysoodporności rozpatrywanego przekroju w stosunku do maksymalnego momentu przęsłowego ugięcie można obliczyć jak dla elementu, który pracuje podczas eksploatacji w:
– fazie I – przekrój niezarysowany,
– fazie II – przekrój zarysowany.
Wskaźniki pracy sprężystej nośnego elementu zginanego przy kontrolnym zwiększeniu obciążenia
Wskaźniki pracy sprężystej nośnego elementu zginanego przy kontrolnym zwiększeniu obciążenia uzależniają prawidłową pracę sprężystą elementu od wielkości ugięć trwałych (sprężystych opóźnionych).
Te badania zaleca się w sytuacji, kiedy pojawiają się zastrzeżenia odnośnie do bezpieczeństwa konstrukcji, a nie można teoretycznie uzasadnić stopnia bezpieczeństwa elementy konstrukcji (uprawnienia architektoniczne). Stosuje się je przede wszystkim wtedy, kiedy:
– badania dotyczą elementów, które już ukończono i są w użytkowaniu,
– nie można już określić współczynnika pewności.
Kiedy obciążenie stałe zostanie uzupełnione, to element należy obciążyć ciężarem próbnym, który będzie miał następujące wielkości przy obciążeniu użytkowym:
– do 700 kg/m2 – 140% tego obciążenia,
– od 700 do 1000 kg/m – 1000 kg/m,
– od 1000 kg/m – równej temu obciążeniu.
Ciężar próbny powinien pozostawać na elemencie co najmniej 6 godzin. Po tym okresie należy zmierzyć ugięcie całkowite. Po 6 godzinach po zdjęciu obciążenia próbnego należy zmierzyć ugięcie trwałe. Jednak należy zostawić całkowity ciężar stały.
W poprzedniej normie żelbetowej PN/B-195 nie uzależniano stosunku ugięcia trwałego do całkowitego od rozpiętości. Wprost określano tam górną granice ugięcia trwałego, które wynosi 0,2 ugięcia całkowitego. W odpowiednich normach zagranicznych podobnie ograniczano wielkość pozostałych ugięć trwałych.
