Wieś podstawowa wielkościowo jest mniej więcej taka sama jak gromada. Wyposażenie w urządzenia sieciowe ma gospodarczy sens wtedy, kiedy w obecnej wsi jest większa liczba ludzi. Oprócz tego, gdy pojawia się budownictwo usługowe (egzamin ustny na uprawnienia budowlane).
Wielkość wsi
Usługi podstawowe są niezbędne. Ważne jest również, żeby ludność wiejska miała dostęp do usług tzw. wyższego rzędu, z których korzysta się rzadziej. Idealną lokalizacją wydaje się być ośrodek powiatowy. Jeżeli większość wsi nie miałaby dostępu do usług podstawowych, pełniłyby funkcję ośrodków produkcji rolniczej. Wówczas usługi podstawowe byłyby dostępne w większych wsiach. Żeby zdecydować, która z wsi ma być wyposażona w usługi podstawowe, należy podjąć badania naukowe i prace planistyczne.
Kompleksowość w realizacji inwestycji budowlanych wiejskich nie jest jednoznaczna. Odnosi się ona do kilku sfer (programy do uprawnień budowlanych). Kompleksowość to m.in.
– kompletność realizacji programu budowlanego, instalacyjnego, wyposażenia, konkretnego zadania inwestycyjnego wraz z programem towarzyszącym związanym z danym zadaniem inwestycyjnym i umożliwiającym jego prawidłowe i bezbłędne funkcjonowanie,
– integracja programu budowlanego i funkcjonalno-technologicznego, która ma na względzie pełną gotowość produkcyjną danego gospodarstwa lub określonego kierunku produkcji, przy czym w tym przypadku program budowlany stanowi niezbędne uzupełnienie wymogów produkcyjnych,
– równoczesność realizacji założonego programu budowlanego w ściśle określonym gospodarstwie lub zespole gospodarstw w tym samym czasie, przy czym w tym przypadku pojęcie kompleksowości jest przeciwstawne pojęciu etapowania inwestycji.
W praktyce inwestycyjnej, która była do tej pory, można zauważyć rozproszenie środków i nakładów inwestycyjnych. Widać to szczególnie w gospodarstwach uspołecznionych (jak wygląda egzamin na uprawnienia budowlane). Kwintesencją tego jest to, że większość ośrodków, które zajmują się produkcją rolną (czyli ponad 4 500), rok do roku realizują pojedyncze obiekty budowlane (nie wliczając w to generalnych remontów czy adaptacji).
Kontynuacja realizacji inwestycji
Realizacja inwestycji rozproszonych i ich kontynuacja z reguły prowadzi do:
– powstawania za dużo placów budowy, które będą działały przez wiele lat,
– rozpraszania potencjału mocy produkcyjnej,
– oddziaływania niekorzystnie na całokształt organizacji procesu inwestycyjnego,
– podnoszenia kosztów administracji budowy,
– stworzenia deficytu wykwalifikowanego personelu inżynieryjno-technicznego i rzemieślniczego,
– podrażania kosztów transportu na skutek dużej ilości przebiegów środków transportowych przy niepełnym wykorzystaniu ich ładowności z powodu rozproszeń,
– niskiej wydajności pracy ludzi i sprzętu z powodu małej szansy na zastosowanie systemu potokowego, co w efekcie prowadzi do nadmiernego rozciągania cyklu budowy.
Z tego powodu należy wdrożyć plan usystematyzowania hierarchii potrzeb inwestycyjnych oraz wprowadzić obowiązek koncentracji nakładów inwestycyjnych w określonym miejscu i czasie z wyznaczeniem rygorów i cyklów ich zakończenia. Zakłada się, że w gospodarce uspołecznione zmieni się ilość placów budowy. Ma ona być mniejsza o 2/3. W efekcie będzie można:
– lepiej wykorzystać środki inwestycyjne,
– obniżyć koszty realizacji,
– spowodować pełną gotowość poszczególnych gospodarstw do podjęcia intensywnej produkcji rolnej, która pozwoli na szybką amortyzację nakładów, które poniesiono.
Mała ilość gospodarstw wielkotowarowych może się pochwalić całkowitym inwestowaniem w budynki, sprzęt i urządzenia, które są konieczne. Dzieje się tak mimo tego, że co roku powstają pojedyncze obiekty w danych gospodarstwach wielkotowarowych (wydrukowane akty prawne na egzamin na uprawnienia budowlane).
