Układ torów kolejowych

Tory i ich układ należy ściśle podporządkować technologii zakładu przemysłowego (egzamin na uprawnienia architektoniczne). Jednocześnie należy pamiętać o tym, że tam, gdzie wprowadza się tzw. wachlarz torów, powstają duże straty terenu. Teren ten nie może być później wykorzystany pod zabudowę. Wyjątkami są drobne, pomocnicze obiekty. Na początku należy się skupić na trzech schematach wprowadzenia torów:

– „a”: wymaga najwięcej terenu na wachlarz – jest to ok. 30%,

– „b”: wymaga 20% terenu na wachlarz,

– „c”: wymaga ok. 25% terenu na wachlarz.

Na pierwszy rzut oka najkorzystniejszym, najbardziej ekonomicznym układem jest schemat „b”. Jednak w tym przypadku poza terenem zakładu powstają skosy, których nie można wykorzystać później pod zabudowę. W związku z tym schemat „b” nie będzie odpowiedni w przypadku, gdy zakład znajduje się w obrębie innej zabudowy (zwłaszcza zabudowy miejskiej). Najlepiej będzie wybrać schemat „a” lub „c”.

Komasacja kubatur budynków

Komasacja kubatur budynków następuje w momencie, kiedy połączy się ze sobą budynki, które mają podobny charakter. Dotyczy to:

– budynków administracyjnych,

– budynków socjalnych,

– portierni,

– straży przemysłowej,

– świetlicy,

– stołówki,

– laboratorium.

Łączone są one z reguły w jedną całość i mają formę kilkupiętrowego budynku (informacje na temat egzamin na uprawnienia architektoniczne). Swoje miejsce znajduje przy placu przedzakładowym, na którym znajdują się:

– składy,

– wiaty,

– garaże,

– remizy,

– warsztaty reperacyjne,

– magazyny surowców i półfabrykatów,

– szatnie dla robotników z budynkami produkcyjnymi, w których odbywa się jeden ciąg produkcyjny.

Rezerwy terenowe

Rozbudowując zakład przemysłowy istnieje konieczność pozostawienia rezerw terenowych, które będą przeznaczone na ewentualną rozbudowę bądź przebudowę zakładu. Należy je pozostawić poza zakładem albo wewnątrz niego. W przypadku rezerw poza zakładem, mogą one służyć na inne cele do momentu rozpoczęcia rozbudowy zakładu. W drugiej sytuacji rezerw terenowych się nie wykorzystuje. Rezerwy terenowe mają duży wpływ na zmniejszenie procentu zabudowy. W związku z tym należy wszystko za każdym razem uzasadnić, a odpowiednie władze muszą to zaakceptować.

Kompozycja planów generalnych

Architekt, który opracowuje plan generalny zakładu przemysłowego ma za zadanie stworzyć harmonijną kompozycję architektoniczną (uprawnienia budowlane). W pierwszej kolejności musi w odpowiedni sposób wkomponować sylwety zakładu przemysłowego w otoczenie miejskie bądź krajobrazowe. Często dochodzi do takiej sytuacji, że zakład przemysłowy dominuje nad otoczeniem i osiedlem i przerasta je kubaturą i siłą wyrazu architektonicznego.

Jednak nie da się ukryć, że to właśnie dzięki powstaniu i rozwojowi zakładu przemysłowego dochodzi do wybudowania osiedli. Nie można o tym zapominać, w związku z czym wszystko musi być ze sobą powiązane funkcjonalnie oraz plastycznie. Zakład i osiedle łączy plac przed wejściem do zakładu. Ma to miejsce niezależnie od położenia osiedla. Plac przed wejściem często jest centrum w kompozycji miasta, a główną osią w kompozycji zespołu jest oś, która łączy zakład z osiedlem. Dotyczy to sytuacji, kiedy zakład leży w obrębie osiedla.

Architektura zakładu przemysłowego, który znajduje się wzdłuż ulicy osiedla, powinna nawiązywać do architektury tego osiedla. W sytuacji, kiedy jest to niemożliwe, konieczne jest rozdzielenie zakładu od ulicy zielenią. W związku z tym niezbędne się okazuje poszerzenie ulicy. Do rozwiązania planu generalnego można podejść dopiero wtedy, kiedy rozstrzygnięty zostanie problem lokalizacji oraz powiązania z otoczeniem.

Podstawą, która pozwala na opracowanie planu generalnego jest:

– schemat przebiegu produkcji,

– schemat planu generalnego opracowany przez technologa.

Architekt powinien najpierw dokładnie zapoznać się z procesem technologicznym, żeby mógł zaproponować swoje zmiany, które pozwolą na poprawienie planu generalnego (testy 2021 uprawnienia).