Istnieją takie opracowania radzieckie, które opisują:
a) sekcje:
– o siatce słupów 6 x 6m,
b) budynki:
– szerokość: 36 m,
– jednolita wysokość i obciążenie,
– brak dostatecznego oświetlenia światłem dziennym w przęsłach środkowych, w których znajdują się węzły komunikacji pionowej (klatki schodowe czy dźwigi), składy przejściowe, pomieszczenia sanitarno-higieniczne, pomieszczenia usługowe,
– w pozostałych traktach znajdują się pomieszczenia produkcyjne,
– na parterze są: węzeł wejściowy, szatnie, pomieszczenia składowe, oddziały produkcyjne, które posiadają ciężkie wyposażenie lub wymagające bezpośredniego kontaktu z terenem (uprawnienia budowlane).
To, że opłaca się realizować dany rodzaj budynków typowych, zawiera się w:
a) maksymalnym zmechanizowaniu procesu budowy przy użyciu elementów prefabrykowanych odpowiadających nośności min. 3-tonowego dźwigu,
b) szczegółach racjonalnego przeprowadzania ciągów instalacyjnych, jak:
– instalacji wentylacyjnej i klimatyzacyjnej,
– instalacji wodociągowo-kanalizacyjnej,
– zmechanizowanego transportu pionowego.
Dodatkowe sprecyzowanie bywa potrzebne w momencie, kiedy wykonuje się typowe segmenty wielokondygnacjowe budynków produkcyjnych, które uwzględniają adaptację poszczególnych gałęzi przemysłu. Sprecyzowanie to dotyczy danych wyjściowych oraz wytycznych projektowania. Umieszczanie węzła komunikacyjnego w nieoświetlonym trakcie budynku spotkało się z dezaprobatą, w związku z tym radzieckie opracowania zaczęły uwzględniać sekcje lub segmenty z klatkami schodowymi, które znajdują się w trakcie zewnętrznym budynku.
Typizacja budynków
Typizacja specjalistyczna
Definiując typizację uniwersalną i specjalistyczną wyjaśniono, że:
– budynki i budowle o określonym przeznaczeniu są projektowane przy użyciu metody typizacji specjalistycznej,
– budynki i budowle o wielostronnym zastosowaniu można projektować i wykorzystując typizację uniwersalną, i typizację specjalistyczną (program na uprawnienia budowlane).
Na początku prac typizacyjnych w pierwszej kolejności uwzględniono budynki, które są obiektami pomocniczymi i usługowymi. Spowodowane to było tym, że nie sprawiają one trudności dla projektowania typowego. Typizacja specjalistyczna w grupie obiektów pomocniczych dotyczyła przede wszystkim:
a) budynków składowych:
– magazyny surowców,
– magazyny gazów sprężonych, materiałów łatwopalnych i wybuchowych,
– składy paliw płynnych, smarów i olejów technicznych,
– magazynów specjalnych,
b) budynki transportowo-komunikacyjne:
– garaże,
– stajnie,
– parowozownie,
– nastawnie,
– wagownie kolejowe i drogowe,
– budynki energetyczne: kotłownie, transformatornie.
Z kolei obiektami usługowymi, które uwzględniono w programie typizacji są:
Opracowania tego typu nie spełniły oczekiwań. Spowodowane to jest tym, że:
– sporadycznie podchodzono do typizacji budynków, które nie powstawały na odpowiednio przeanalizowanych założeniach,
– projektowanie typowe było urywkowe, a nie ujęte w serie.
Idealnym przykładem jest typizacja strażnic pożarowych. Ich typizacja odbywała się jednocześnie i w szeregu resortów przemysłowych, jak i w innych resortach, które w jakiś sposób miały do czynienia z zagadnieniami bezpieczeństwa pożarowego. W rozwiązaniach przeważały informacje o tym, co inwestorzy by chcieli mieć i nie przyniosło to zaspokojenia zapotrzebowania na projekty.
Za każdym razem wybierając projekt potrzebne były daleko idące adaptacje. Powodowało to, że typizacja traciła sens, a w przypadku projektów nowych zakładów przemysłowych z reguły nie było opcji na to, żeby wykorzystać gotowy projekt strażnicy. Zmieniło się to w momencie, kiedy:
– ustalono podział zakładowych straży pożarnych na 5 typów,
